………………….
ผมรู้จักกับนาย วัน วัน ตอนที่ผมอยู่อเมริกา
จำได้ว่า ก่อนที่ นาย วัน วัน จะถือกำเนิด
วันอาทิตย์ ผมกับพี่โอม และเพื่อนชาวเจแปนนิส
เราอยู่ใต้ตึกเวิร์ล เทรด และมองขึ้นไป
“เดี๋ยววันหลังค่อยมาขึ้นแล้วกัน กลางคืนสวยกว่า”
พี่โอมพูดแบบนั้นกับผม ผมพยักหน้าเห็นด้วย
เพราะวันนั้น เรานั่งเรือไปชมเทพี เสรีเซ็นเตอร์ เอ๊ย เสรีภาพกันแล้ว
และได้ขึ้นตึกเอมไพร์...สไตรคแบ๊ก อีกต่างหาก
เรียกว่าเดินกันขาลาก
ผมเรียนอยู่รัฐข้าง ๆ ขับรถจากเมือง มาที่นิวยอร์ค ใช้เวลาชั่วโมงนิดๆ
ชอบจอดรถไว้ที่ย่านคนเอเชีย ฟลัชชิ่ง
เพราะแฟนพี่โอม อาศัยอยู่แถวนั้น และจอดรถได้ ฟรี
แต่ต้องนั่งรถไฟฟ้าใต้ดิน ต่อเข้าไปแมนฮัทตัน
ประมาณสี่สิบนาทีมั้ง จำได้ว่านานเงก เหมือนกัน
โอเค ผมอดได้ขึ้นตึก เวิรลเทรด เพราะวันอังคารต่อมา... นาย วัน วัน ถือกำเนิด
เครื่องบินพลีชีพ (ตัวเองและผู้โดยสาร) สองลำ พุ่งชนกลางลำตึก
เธอล้มลง ทิ้งคละคลุ้งหมอกเศษปูนอิฐหินเลือด ของคนและสิ่งของ
มหาวิทยาลัยผมหยุดหนึ่งสัปดาห์ ถนน ไอ นายตี้ไฟฟ ประกาศปิด
ไม่ให้รถวิ่งเข้านิวยอร์ค เดือดร้อนกันทั่วหัวระแหง
นโยบายเกี่ยวกับคนต่างด้าว เริ่มรุนแรงรุกราม
ชีวิตเหมือนอยู่บนเส้นด้าย
จำได้ นั่งดู ซีเอ็น เอ็น ออกข่าว นาย วัน วัน ทุกวัน
ตลอดปีเลยเห็นจะได้
ชีวิตของคนอเมริกัน มีรังสีออร่า แห่งความเกลียดผุดไปทั่ว
คนที่โชคร้ายน่าจะเป็นคนที่มาจากประเทศตะวันออกกลาง
จนวันนี้ เวลาผ่านไป 5 ปี...
หนังเรื่อง World Trade Center ก็กำลังจะเข้าฉาย
คิดว่า คงไปดู ผมถือว่า มีส่วนร่วม (ไม่ไกล มาก) ด้วย
ในเหตุการณ์ ... นาย วัน วัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น