พฤษภาคม 26, 2551

สายจากสวรรค์

สายจากสวรรค์ ลอดผ่านม่านบางสีเหลือง เป็นสายยาวตรง ขาวสะอาด
เพียงสายจากสวรรค์ ทำให้เพ้อฝัน นี่คือความจริงบนเส้นทางเดิน
ถ้าอีกเดือนครึ่งเราต้องตั้งต้นใหม่อีกครั้ง การอดทน ฝึกฝน เพื่อให้แข็งแรงคง
เป็นเพียง
ทางออกที่เราต้องไปให้ได้

เดินตามสายจากสวรรค์ สีขาว ทะลุม่านบางเหลือง...

ผมมองไปอีกครั้ง

พฤษภาคม 23, 2551

ครบรอบ 10 วันที่คุณยายจากไป

เมื่อวันที่ สิบสาม ที่ผ่านมา คุณยายจากไปอย่างสงบ ผมลางานเพื่อกลับไปร่วม+ช่วย
งานศพคุณยาย
กระชายโทรมาเรื่องเอา CD ที่ยืมไปมาคืน ขณะที่ผมอยู่ที่วัด
ความทรงจำเกี่ยวกับคุณยายคือ เลี้ยงผมมาตั้งแต่ผมเกิด (เพราะช่วงแรกแม่ต้องทำ
งานทำให้ไม่สามารถเลี้ยงได้)
บรรทัดฐานของความเชื่อในพระพุทธเจ้า มาจากคุณยายโดยแท้
เพราะนิทานธรรมะหลายเรื่อง หรือ ประสบการณ์ตอนไปขึ้นเขาคิชกูฏ ยังคงวนเวียนใน
หัว
ตอนเด็ก จำได้เคยโมโหคุณยายแล้วฉีกการ์ตูนขายหัวเราะ (เล่มใหญ่ในอดีต) ขาด
มาสำนึกเสียใจตอนหลัง ทำให้ช่วงเด็กจะเป็นคนขี้เสียดาย และไม่ทิ้งอะไรง่ายๆ
ถ้าจำเป็นจะทิ้งอะไรจริงๆ แบบมันต้องไปแล้วนะ ก็จะนึกในใจ คล้ายสวดมนต์

"ไปดีมาดีนะ" เป็นการอวยพร ของที่กำลังจะทิ้งลงถังขยะ

ก่อนโรงศพจะเข้าสู่เมรุ ผมเอามือตบที่โรงเบาๆ และอวยพรให้คุณยายไปสู่สวรรค์
แม่กับน้าน้ำตาไหล พี่สาวก็เหมือนกัน ผมไม่กล้ามองหน้าพวกเขา เพราะผมไม่ได้
ร้องไห้
ไม่ใช่เพราะไม่อาลัยรัก แต่ผมไม่อยากร้องไห้... เพราะตั้งแต่เด็กจนทุกวันนี้

คุณยายของผมอยู่กับผมตลอดเวลา ... ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน ไปเรียนเมืองนอก หรือ
ทำอะไร
การจากไปของคุณยายจึงเป็นสิ่งที่ผมสบายใจ เพราะท่านไม่ได้เจ็บปวดทรมาน และผมก็
รู้เสมอว่า
สักวันหนึ่ง...

ชีวิต....

ก็ต้องเป็นแบบนั้น

การเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสิ่งธรรมดา เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้เสมอ
นอกจากเราจะค้นพบ วิธีที่ทำให้ ไม่มี เกิด แก่ เจ็บ ตาย อีก
หลายคนคงกลัวสภาวะ ไม่มีตัวตน ที่ว่า
หลายคนคงอยากกลับมา เพราะยังมีอาลัย มีสัญญา กับการกลับมา
และมันก็เป็นวงกลม.. ถ้าอยากออกจากวงกลม.. ถ้าอยากนะ .. ต้องอยากด้วย
ไม่ใช่เรื่องง่าย ในการจะออกจากวงกลม แต่ก็ใช่ว่าทุกคนอยากจะออกจากวงกลม

"นอนหลับฝันดีครับ"
ชีวิตคือฝัน ตื่นเมื่อหมดลม และฝันต่อเมื่อกลับมาเกิดใหม่ .... เราเวียนวนอยู่
ในฝัน

พฤษภาคม 09, 2551

งาน

ถ้าพัก หางานใหม่ แต่งเพลง ออกคอนเสริต ชั่วคราว
ก่อนจะได้งานใหม่ หลังจากลาออกแบบหักดิบ
ถ้ายังไม่มีงานจริงๆ ก็ไปเล่นคอนเสริตกับพี่คุ่นไปเรื่อยๆ
แต่งเพลงใหม่ไปเรื่อยๆ แบบนี้จะพอยังชีพไหมหนอ...

พฤษภาคม 08, 2551

มนุษย์กินคน

ในดินแดนที่ห่างไกล เข้าถึงยาก กลางป่า
มีชุมชนมนุษย์กินคนอาศัยอยู่
เนื่องจากภาระกิจ ล่าเนื้อมนุษย์มากินเป็นอาหารเริ่มขัดข้อง
เพราะจำนวนมนุษย์มีเหลือน้อยลงในบริเวณใกล้เคียง


ในเมืองหลวง มีผู้หญิงหายตัวไป ทางตำรวจสงสัย
จึงเริ่มทำคดี สืบหาตัวคนร้าย และพบว่า
.... สาเหตุเกิดจากโดนกิน

พฤษภาคม 07, 2551

แวมไพร์ 618 วางขายแล้ว!

โห.. แม้แต่อัลบั้มที่มีแต่เพลงฝรั่งทั้งอัลบั้ม แวมไพร์ก็ไม่เว้น!

พฤษภาคม 06, 2551

ช่วงเวลาที่ดี(ใจ)ที่สุด

มีคนถาม สำหรับผมแล้ว ช่วงไหนคือช่วงเวลาที่ผมดีใจที่สุด
หลายคนอาจคิด...ตอนเอ็นท์ติด
ตอนได้รับเงินเดือนครั้งแรก
ตอนได้คะแนนโทเฟลเกิน 560 คะแนน
ตอนมหาวิทยาลัยบริดจพอร์ตยอมให้ผมเรียนคอมพิวเตอร์ไซน์ได้แบบลองเรียน (เพราะไม่
ได้จบคอมพ์มา)
ตอนบวช
ตอนแต่งงาน
ตอนมีลูก
ตอนเรียนจบรดปีสาม
ตอนเรียนจบป.โท
ตอน ฯลฯ

...

ผมนั่งลงที่โต๊ะทำงาน ลมจากแอร์ปะทะหน้าเบาๆ หลับตา
นึกว่าตัวเองพาลูกเมียไปเที่ยวกรีซ
ที่โรงแรม ยามเช้า ออกไปที่ระเบียง
นั่งหลับตา สูดอากาศ เอาหน้าปะทะลมเย็นสบาย
ลืมตา มองวิวสวยของตึกที่ขึ้นตามเนินเขา และเห็นทะเล...ไกลออกไป

ผมไม่เคยไปกรีซ

...

สิ่งที่น่าจะเป็นช่วงเวลาที่ดีใจที่สุด
น่าจะเป็นรอยยิ้ม... ที่ไม่คาดฝัน
และมักจะประทับใจไปตลอด...
อาจเป็นเพราะเป็นคนไม่ที่ขาด...

...

ซักวันผมจะไปกรีซ

พฤษภาคม 05, 2551

ถ้าเป็นคุณ...

ผมได้นั่งคุยกับน้องผู้หญิงคนหนึ่งที่ยังเรียนอยู่ ปีสี่ ในมหาวิทยาลัยมีชื่อ
เธอเล่าถึงชีวิตที่ผ่านมาของเธอ ความฝัน และสิ่งต่างๆที่เธอตัดสินใจทำลงไป

เธอเป็นคนต่างจังหวัด เกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะไม่ดีนัก แต่เธอเป็นคนมีความมุ่งมั่น
เธออยากจบการศึกษาอย่างน้อยๆ ปริญญาโท จากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงของรัฐ
แต่ด้วยความที่ ที่บ้านมีเงินส่งแค่ระดับม.ปลาย ประจำจังหวัด
หลังจากเธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ต้องย้ายมาอยู่กรุงเทพฯ
ไม่มีญาติพี่น้องเลย เธอบอกพ่อแม่สั้นๆว่าจะมาหางานทำพิเศษเพื่อเป็นค่าเรียนเอง
ไม่ต้องเป็นห่วง และถ้าเงินเหลือจะส่งกลับมาให้ที่บ้านด้วย

วันแรกที่เธอเข้ากรุงเทพฯ เธอตัดสินใจทันทีว่าจะขายตัวที่อาบอบนวดมีชื่อ
เธอเข้าไปสมัครเป็นพนักงาน โดยไม่บอกถึงสถานะและความตั้งใจจริงๆของเธอ
เธอหลอกคนในสถานอาบ อบ นวด ว่าเธอมาจากบ้านนอก ต้องการเข้ามาหาเงินส่งน้องเรียน
จริงๆเป้าหมายเธอสูงกว่านั้น

กลางวันเธอเรียน ตกเย็นอ่านหนังสือ พอสองทุ่ม ออกไปนั่งที่อาบอบนวดจนตีสอง กว่าจะได้นอนก็ตีสามอย่างเร็ว

คำถามผมคือ แล้วเธอไม่คิดถึงเรื่องศักดิ์ศรีเหรอ

เธอตอบว่า เธอมองอาชีพนี้ว่าเป็นงานสุจริต และเธอไม่ได้ทำเพียงเพื่อเงิน
เป้าหมายเธอคือ หาเงินเรียนจนจบ แล้วก็จะเลิกอาชีพนี้
ทำงานตามที่เรียน หาเงินตอบแทนบุญคุณที่บ้าน
เธอไม่สนใจหรอกว่าจะได้แต่งงานหรือไม่
ชีวิตนี้ เธอเกิดมาไม่พร้อมเหมือนคนที่มีโอกาสอื่นๆ เธอจึงยอมเอาตัวเข้าแลก เพื่ออนาคตของเธอ

ผมบอกเธอก่อนจากว่า ยังไงเสีย ผู้ชายอีกมากที่รู้จะเข้าใจและรับได้
เธอยิ้ม