บำบัด

ผมตกอยู่ในสภาพจิตผิดปกติ ผมต้องการการบำบัดรักษา
ผมถูกพาเข้ามาในห้องสีขาว โล่งกว้าง ข้างในมีโซฟาหนึ่งตัว
คนพาให้ผมนอนลงบนโซพา แล้วหลับตา จากนั้น มีคำถามลอยมาเรื่อยๆ
เช่น ถามว่า ผมกลัวตายไหม ทำไมผมต้องกลัวตาย ทั้งๆที่ไม่เคยตาย
ทำไมคนเราต้องกลัวในสิ่งที่ไม่รู้จักจริงๆ ผมเป็นคนขี้อายไหม ผมสามารถ
เดินแก้ผ้าออกไปตามถนนได้ไหม ถ้าเดินแก้ผ้าออกไปแล้ว มีคนแต่งตัวเซ็กซี่เดินมา
ผมจะเกิดอารมณ์ไหม ถ้าผมเกิดอารมณ์ ผมจะเอามือมาปิดไหม

คำถามประมาณนี้วกไปวนมา ไม่พ้นเรื่องเซ็ก ทำให้ผมเกิดความรู้สึกร่วม และผ่อน
คลาย
หลังจากหลับตาตอบคำถามอยู่ไม่เกินสิบนาที ผมก็หลับไป นาน..เท่าไรไม่แน่ใจ
ตื่นมาอีกที ... ผมนอนแผ่หลาแก้ผ้าอยู่ริมทางมอเตอร์เวย์ รถวิ่งผ่านไปมา ต่างชล
อเหลียว
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หรือจะถูกอุ้มมาเหมือนในเรื่อง Cube
จะว่าไป... ที่ผมตอบคำถาม จะไม่ตรงเลยซักอย่าง
เวลาเจอของจริง กับเวลาคาดเดา มันต่างกันแบบนี้!

ความสุขที่คุณ... "เกา"

เวลาคัน
เกา แล้วหายคัน
เพราะเกาถูกที่คันจริงๆ
มีความสุขไหมเวลาเกา
เหมือนถึงจุดสุดยอดเวลามีเซ็ก หรือช่วยตัวเอง หรือมากกว่านั้นอีกหนอ
แต่พอเกาแรง เกามากๆเข้า หลังจากอาการสุขเพราะเกา
หลังจากนั้นก็แสบแทน
เป็นแผลด้วย
แสบหายไป เป็นสะเก็ดเลือด พอสะเก็ดเลือดหายไป
ก็คันอีก แล้วก็เกาอีก พอเกาก็แสบอีก

แล้วมันก็วนไปมา... แต่ก็ยอม

เจ็บที่อยากเจ็บ จ๊าดดดดด!

ศาลา (ริมทาง)

ระหว่างทางกลับจากจันทบุรี มากรุงเทพ ผ่านจังหวัดระยอง
มีร้านขายศาลาไม้สำหรับจัดสวนในบ้าน อยู่ริมทางขับเลยไปแล้ว
แต่ถอยรถกลับมาสอบถามราคา และตัดสินใจซื้อ
ไม้ทำจาก ไม้กันเกลาค่าส่งไม่คิด
และจะส่งให้ตอนเย็นเลยทีเดียวเป็นศาลาที่ค่อนข้างอาร์ตหน่อย
ไม้เก่า รูปทรงบิดเบี้ยวไม่สมส่วน สมดุล เป็นไปในทางไร้ทิดทาง
ดูแล้วไม่จงใจสวยชอบตรงนี้แหล่ะการขนเข้ามาวางที่บ้าน
ค่อนข้างลำบาก ศาลาไม้มากับรถกะบะที่เจ้าของร้านขับมาจากระยอง
เพื่อมาส่งถึงที่แต่ในซอย มีรถจอด และมีสายไฟ
รวมถึงต้นไม้ที่บ้านร้างในซอยปลูกไว้ยื่นเกิน ลอยออกมา
ไม่สามารถขับรถไปจอดหน้าบ้านโชคดี ที่อู่ซ่อมรถ ข้างๆบ้าน
มีที่ลาก ทำให้ช่วยรองเสาศาลาสองด้านแล้วอีกสองด้าน ช่วยกันหาม
อ้อ ทางร้านขาย ได้ไปจ้างมอเตอร์ไซต์ปากซอยมาสองคนด้วย
มาช่วยกันยก เพราะหนักมากสุดท้ายก็สามารถขนเข้ามาได้

ตอนนี้บ้านเลยมีศาลาสำหรับนั่งได้ ประมาณ 6 คนมีโต๊ะตรงกลาง
วางไว้ใกล้ๆ เก้าอี้ชิงช้าตัวเก่าดูแล้วแปลกๆดีครับ

ลากเท้า

เพราะการเดินลากเท้าทำให้สามารถรู้ได้ว่าเธอเดินมาข้างหลัง
ไม่จำเป็นต้องหันไปดูว่าใครเดินมา เพราะฉันได้ยินเสียงลากเท้านั้นของเธอ
เสียงลากเท้าเดิมๆ ทำให้ฉันคิดว่าเธอทำไมต้องเดินลากเท้าด้วย
ระวังรองเท้าสึกนะ... ฮ่าๆ

พบคำผิดในหนังสือ "แอฟเตอร์ ดาร์ค"

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ผมซื้อ After Dark ฉบับแปล โดยสำนักพิมพ์ กำมะหยี่ ที่
พี่สิบเด
แนะนำไว้ รู้สึกว่าเนื้อเรื่องเข้มข้นดี อ่านเร็ว ครึ่งเล่มกว่า ใช้เวลาอ่านไม่
ถึงวัน
เพราะปกติจะเป็นพวกชอบดองหนังสือที่ซื้อไว้ ไม่ค่อยได้อ่าน ยิ่งสนุก ยิ่งไม่
อยากอ่านให้จบ
อ่านไปได้หน่อย พอรู้สึกสนุก ก็จะหยุดอ่าน เพราะกลัวจบ (ซะงั้น)

ไม่ได้ต้องการจับผิด แต่บังเอิญ เปิดไปที่หน้า 81 บรรทัดที่ 18 คำว่า "หนวด"
พิมพ์เป็น "หนวก" นะครับ

จึงเรียนมาเพื่อทราบ

New York

ความทรงจำ นิวยอร์ค ที่มี คือ ความสุข เดินเยอะ และร้านหนังสือและซีดี
ผมเรียนโทที่อเมริกา รัฐแรกที่ไปหาที่เรียนคือเท็กซัส แต่ยูออฟอาลิงตันไม่รับ
บอกว่าต้องเรียนภาษาก่อน เทอมนึง ผมจึงตัดสินใจ เรียนที่คอนเนคติคัต
ที่รับผมในฐานะ เข้าไปเรียนวิศวะไฟฟ้า (เพราะจบตรีทางนั้น)
แต่ผมเลือกที่จะเรียนคอมพิวเตอร์ไซน์ คุยกับ โปรเฟซเซอร์กอร์ดอนสกี้ (ดร.)
ที่จบตรีจาก MIT บอกว่า เค้ารู้จักคนไทยที่จบ จุฬามา จึงยอมให้ผมทดลองเรียน
(โชคดีที่เด็กจุฬา ทำศักยภาพ ให้เห็นว่าเก่ง ฉลาด ทำให้อ. เหมาว่าผมก็คงไหว ฮา)
และผมก็เรียนวิชาของคอมไซน์ผ่านจริงๆ! ทำให้สามารถเรียนจนจบป.โทได้
โดยไม่ต้องเสียเงิน เสียเวลา เพิ่ม กับการเรียนภาษาอังกฤษ แบบที่ยูที่เท็กซัส
บังคับ

เกริ่นซะนาน จริงๆจะเล่าว่า นิวยอร์ค ผูกผันกับผมไม่น้อย
เพราะสิงโต ที่มาเรียนตามทีหลัง ก็มีพี่ใหญ่ พี่ชายแท้ๆ ทำงานรับราชการอยู่ที่
นิวยอร์ค
รัฐที่ผมอยู่กับนิวยอร์ค ขับรถจากบ้าน ใช้เวลาไม่เกินชั่วโมงครึ่งก็ถึงแล้ว
สิ่งที่ผมได้รับจากนิวยอร์ค ที่ชอบที่สุด น่าจะเป็นสภาพเมือง ผมไม่เคยเข้าถึง
สังคมของที่นั่น
เพราะผมไม่เคยอาศัยอยู่ หรือทำงาน ใดๆ เคยแต่ไปเที่ยว ซึ่งก็ชอบ ที่ชอบเพราะมัน
ดูอลังการดี
เวลาเดินในนิวยอร์ค ผมรู้สึกว่า เราเป็นเพียงมดเล็กๆ เงยหน้าไปทางไหน มีแต่ตึก
ใหญ่
เดินไปตามถนน เห็นร้านขายของชำที่ส่วนใหญ่เจอแขกเป็นเจ้าของ
เห็นร้านอาหารจีน แบบ Take home เห็นรถไฟใต้ดิน ที่สภาพเก่า สกปรก และคนใช้เยอะ
แยะ
รถไฟใต้ดิน ผมว่าที่เมืองไทยสะอาดกว่านิวยอร์คมาก
เวลามองคนบนถนนเดินไปมาในนิวยอร์ค รู้สึกว่า ผู้คนต่างรูปแบบ ตั้งแต่หนุ่มออ
ฟฟิซ จนถึงคนเร่ร่อน
และมักพบเห็นมุมร้าน สตาร์บัค และร้านหนังสือ บาร์น แอนด์ โนเบล เต็มไปหมด

ผมชอบเดินร้านขายการ์ตูนที่นิวยอร์ค และได้รู้จักหนังสือการ์ตูน ที่วาดไม่สวย
แต่แปลกเต็มไปหมด
ชอบดู ชอบหยิบมาเปิดๆ อ่านรู้เรื่องมั่งไม่รู้เรื่องมั่ง บางครั้งหลวมตัวซื้อมา
อ่านไม่รู้เรื่องเลยก็มี
บางทีซื้อมาเก็บ ไม่เคยเปิดอีกเลย

ผมเคยเจอดาราฮอลีวู้ด คือ โรบิน วิลเลี่ยม สองครั้ง ครั้งแรก เจอตอนสมัยที่พี่
ยุ้ย ยังไม่กลับไทย
ตอนนั้นคือ ไปเที่ยวกัน มีพี่ยุ้ยพี่โอม เพื่อนคนไทยที่อยู่ ที่ยูเดียวกัน (พี่
ยุ้ยจบแล้ว และทำอินเทอร์น กำลังจะกลับไทย)
แล้วก็บังเอิญ จำไม่ได้ว่าใครพูดคำว่า "ดารา" แล้วโรบิน ก็หันมา คือ เท่าที่รู้
ผมว่าเค้าเป็นคนเก่งมากคนหนึ่ง
เคยเล่นหนังในเมืองไทย (Good Morning Vietnam) ที่แหม่ม จินตราเล่นด้วย
คือเค้าน่าจะฟังภาษาไทยได้บ้าง (หรืออาจได้เยอะ ผมว่าคนคนนี้เก่ง) ก็เลยหันมา
และพวกเราก็ได้ถ่ายรูปไปหน่อย

อีกครั้ง ที่เจอ เจอที่ปั๊มที่ผมทำงานพิเศษ ในเมืองนึงของ Connecticut โรบิน
ขับรถมาแวะเติมน้ำมัน
แล้วเข้ามาใน Minimart ที่ผมเป็น Cashier อยู่ เขาแต่งชุดขี่จักรยานมา ท่าทางไป
ออกกำลังกายมา
ดูมีความสุข และติดดินดีนะครับ

แต่ที่น่าเสียดายสำหรับการได้ไปเที่ยว นิวยอร์ค หลายๆ ครั้ง คือ ผมไม่เคยเจอ
สมาชิก ของวง Sonic Youth เลย
ทั้งๆที่เขาอาศัยอยู่ที่นั่น ตอนทำเพลงกับพี่คุ่นปราบดา พี่เค้าบอกว่า ได้เห็น
Thurston Moore กับ
Kim Gordon ด้วย แถมดูธรรมดา เหมือนคนทั่วไป ไม่ฉายแววดารานักดนตรีใดๆ
เจ๋งโคตรรรรรรรร

แต่ก็นะ ผมเคยเจอพวกเขา ครั้งแรกและครั้งเดียว บนเวทีคอนเสริตที่เมืองไทย
ใช่ครับ...

Alternative Nation Tour! (มาพร้อมกับ Foo Fighter และ Beastie Boys มั้ง)

บทเพลงหัวใจสลาย ของใครบางคน ยามฝนตกหนัก และพายุโหมกระหน่ำ

ผมออกจากบ้าน และมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ซึ่งไม่ได้เกิดอะไรแบบนี้บ่อยๆ
กล่าวคือ
จังหวะที่ไม่น่าเชื่อ ก่อนที่จะเปิดประตูรั้วออกไป ยังไม่มีวี่แววของฝน
แต่พอเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ฝนก็ตก (หนัก) ทันที และไม่มีทีท่าจะหยุด

เคยอยู่ในอาการวิ่งหลบฝน แต่ข้างหน้า ไม่มีกำลัง คุณต้องวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย
กันไหม?

ที่สำคัญกว่านั้น กำลังสวมแว่นตาด้วย ยิ่งทำให้ตาพร่ามัว สุดท้ายได้หยุดใต้ต้น
ไหม
แต่ก็ไม่วายจะมีฝนรั่วลงมาอยู่ดี กางเกงขาสั้น เสื้อขาว บางๆ ทำให้ดูเหมือนลูก
หมาตกน้ำ

เมื่อถึงที่หมาย เปิดเพลง...ฟัง แล้วก็หาอะไรเช็ดหัวซะ ก่อนจะเป็นหวัด