ความทรงจำ นิวยอร์ค ที่มี คือ ความสุข เดินเยอะ และร้านหนังสือและซีดี
ผมเรียนโทที่อเมริกา รัฐแรกที่ไปหาที่เรียนคือเท็กซัส แต่ยูออฟอาลิงตันไม่รับ
บอกว่าต้องเรียนภาษาก่อน เทอมนึง ผมจึงตัดสินใจ เรียนที่คอนเนคติคัต
ที่รับผมในฐานะ เข้าไปเรียนวิศวะไฟฟ้า (เพราะจบตรีทางนั้น)
แต่ผมเลือกที่จะเรียนคอมพิวเตอร์ไซน์ คุยกับ โปรเฟซเซอร์กอร์ดอนสกี้ (ดร.)
ที่จบตรีจาก MIT บอกว่า เค้ารู้จักคนไทยที่จบ จุฬามา จึงยอมให้ผมทดลองเรียน
(โชคดีที่เด็กจุฬา ทำศักยภาพ ให้เห็นว่าเก่ง ฉลาด ทำให้อ. เหมาว่าผมก็คงไหว ฮา)
และผมก็เรียนวิชาของคอมไซน์ผ่านจริงๆ! ทำให้สามารถเรียนจนจบป.โทได้
โดยไม่ต้องเสียเงิน เสียเวลา เพิ่ม กับการเรียนภาษาอังกฤษ แบบที่ยูที่เท็กซัส
บังคับ
เกริ่นซะนาน จริงๆจะเล่าว่า นิวยอร์ค ผูกผันกับผมไม่น้อย
เพราะสิงโต ที่มาเรียนตามทีหลัง ก็มีพี่ใหญ่ พี่ชายแท้ๆ ทำงานรับราชการอยู่ที่
นิวยอร์ค
รัฐที่ผมอยู่กับนิวยอร์ค ขับรถจากบ้าน ใช้เวลาไม่เกินชั่วโมงครึ่งก็ถึงแล้ว
สิ่งที่ผมได้รับจากนิวยอร์ค ที่ชอบที่สุด น่าจะเป็นสภาพเมือง ผมไม่เคยเข้าถึง
สังคมของที่นั่น
เพราะผมไม่เคยอาศัยอยู่ หรือทำงาน ใดๆ เคยแต่ไปเที่ยว ซึ่งก็ชอบ ที่ชอบเพราะมัน
ดูอลังการดี
เวลาเดินในนิวยอร์ค ผมรู้สึกว่า เราเป็นเพียงมดเล็กๆ เงยหน้าไปทางไหน มีแต่ตึก
ใหญ่
เดินไปตามถนน เห็นร้านขายของชำที่ส่วนใหญ่เจอแขกเป็นเจ้าของ
เห็นร้านอาหารจีน แบบ Take home เห็นรถไฟใต้ดิน ที่สภาพเก่า สกปรก และคนใช้เยอะ
แยะ
รถไฟใต้ดิน ผมว่าที่เมืองไทยสะอาดกว่านิวยอร์คมาก
เวลามองคนบนถนนเดินไปมาในนิวยอร์ค รู้สึกว่า ผู้คนต่างรูปแบบ ตั้งแต่หนุ่มออ
ฟฟิซ จนถึงคนเร่ร่อน
และมักพบเห็นมุมร้าน สตาร์บัค และร้านหนังสือ บาร์น แอนด์ โนเบล เต็มไปหมด
ผมชอบเดินร้านขายการ์ตูนที่นิวยอร์ค และได้รู้จักหนังสือการ์ตูน ที่วาดไม่สวย
แต่แปลกเต็มไปหมด
ชอบดู ชอบหยิบมาเปิดๆ อ่านรู้เรื่องมั่งไม่รู้เรื่องมั่ง บางครั้งหลวมตัวซื้อมา
อ่านไม่รู้เรื่องเลยก็มี
บางทีซื้อมาเก็บ ไม่เคยเปิดอีกเลย
ผมเคยเจอดาราฮอลีวู้ด คือ โรบิน วิลเลี่ยม สองครั้ง ครั้งแรก เจอตอนสมัยที่พี่
ยุ้ย ยังไม่กลับไทย
ตอนนั้นคือ ไปเที่ยวกัน มีพี่ยุ้ยพี่โอม เพื่อนคนไทยที่อยู่ ที่ยูเดียวกัน (พี่
ยุ้ยจบแล้ว และทำอินเทอร์น กำลังจะกลับไทย)
แล้วก็บังเอิญ จำไม่ได้ว่าใครพูดคำว่า "ดารา" แล้วโรบิน ก็หันมา คือ เท่าที่รู้
ผมว่าเค้าเป็นคนเก่งมากคนหนึ่ง
เคยเล่นหนังในเมืองไทย (Good Morning Vietnam) ที่แหม่ม จินตราเล่นด้วย
คือเค้าน่าจะฟังภาษาไทยได้บ้าง (หรืออาจได้เยอะ ผมว่าคนคนนี้เก่ง) ก็เลยหันมา
และพวกเราก็ได้ถ่ายรูปไปหน่อย
อีกครั้ง ที่เจอ เจอที่ปั๊มที่ผมทำงานพิเศษ ในเมืองนึงของ Connecticut โรบิน
ขับรถมาแวะเติมน้ำมัน
แล้วเข้ามาใน Minimart ที่ผมเป็น Cashier อยู่ เขาแต่งชุดขี่จักรยานมา ท่าทางไป
ออกกำลังกายมา
ดูมีความสุข และติดดินดีนะครับ
แต่ที่น่าเสียดายสำหรับการได้ไปเที่ยว นิวยอร์ค หลายๆ ครั้ง คือ ผมไม่เคยเจอ
สมาชิก ของวง Sonic Youth เลย
ทั้งๆที่เขาอาศัยอยู่ที่นั่น ตอนทำเพลงกับพี่คุ่นปราบดา พี่เค้าบอกว่า ได้เห็น
Thurston Moore กับ
Kim Gordon ด้วย แถมดูธรรมดา เหมือนคนทั่วไป ไม่ฉายแววดารานักดนตรีใดๆ
เจ๋งโคตรรรรรรรร
แต่ก็นะ ผมเคยเจอพวกเขา ครั้งแรกและครั้งเดียว บนเวทีคอนเสริตที่เมืองไทย
ใช่ครับ...
Alternative Nation Tour! (มาพร้อมกับ Foo Fighter และ Beastie Boys มั้ง)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น