พฤศจิกายน 04, 2551

อดทน กับทนอด

บางครั้ง เราต้องอดทน
การอดทน บางครั้ง ต้องทนอด
อดที่ว่า อดกิเลส
หลายครั้งอยากได้สิ่งใดมาครอบครอง
ต้องใช้เงินทองที่หามาอย่างเหนื่อยยากลำบากกายลำบากใจ
แต่ถ้าไม่รู้จัก ทนอด เราก็จะต้องสูญเสียมันไป
การอดทน ต่อการทนอด เป็นสิ่งสำคัญในยุคเศรษฐกิจฝืดเคือง
น้ำมันราคาแพง ค่าครองชีพสูง
ราคาอาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย ยารักษาโรค แพงขึ้น
ราคาหุ้นตกลง เรื่อยๆ บริษัทเงินทุนล้มไปมากมาย
แค่นี้ยังไม่พอกับการ ทนอด อีกเหรอ

ว่าแต่ ... ทำไมราคาซีดีเพลงกลับถูกลง?

ตุลาคม 28, 2551

ไม่มีเสียงกระซิบ

เช้าแล้ว ไม่มีผู้คนบนถนน โลกนี้มีเพียงทุ่งกว้าง และน้ำ ที่ไหลเอื่อย
ไม่มีเสียงกระซิบจากเธอผู้จากไป มีเพียงลมหายใจของคนตกยาก
และความท้อแท้ที่เกิดจากการทำสิ่งที่ไม่มีความหมายอย่างจำใจ
คงเป็นเพียงความเศร้าที่เราทุกคนต้องเผชิญ หากแม้นว่ามีจริง
แต่ละคนมีทางเดินของตัวเอง ในทางที่ตัวเองมีสิทธิและไม่มีสิทธิเลือก
ขอเพียงพรุ่งนี้ยังมี เราคงต้องเดินก้าวต่อไปในทางอันมืดมิด ไร้ความหวัง

Hope is important

ตุลาคม 11, 2551

Introducing the new Blog

ตอนนี้ทดลองโพสที่ exteen อีกแห่งครับ
คงเป็นที่ระบายออกมาในเชิงนามธรรม

http://nhephex.exteen.com

สำหรับที่นี่ก็คงเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ โพสหลากหลายต่อไป
ไม่ปิดครับ 

ตุลาคม 08, 2551

เรื่องสยอง (แปล)

ไปอ่านมาจาก RSS Feed ของเวบ Fokes2Go.com สนุกดี เลยแปลให้อ่านกันครับ
...

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง เกิดมาได้ซักพักแล้วในประเทศอิสราเอล
แม้มันจะฟังแล้วเหมือนหนังของอัลเฟรด ฮิชคอก (ผู้กำกับ Psycho)
แต่มันก็เป็นเรื่องจริง!

จอช กรีนเบิร์ก ยืนอยู่ริมถนน เพื่อโบกรถ ในคืนที่มืดมิด และท่ามกลางพายุ
กระหน่ำ
ความดึกได้คืบคลานและไม่มีรถผ่านมาเลย พายุก็หนักมาก เขาแทบจะมองเห็นแค่ในระยะ
ไม่กี่ฟุต
ทันใดนั้นเอง เขาเห็นรถคันหนึ่ง ขับมาช้าๆ เข้าหาเขา และหยุด...
จอช รีบกระโดดขึ้นรถคันดังกล่าวทันทีโดยไม่คิด และปิดประตุ
และพบว่า ไม่มีคนอยู่ในรถ และรถไม่ได้ติดเครื่อง! ไม่ช้า รถค่อยๆเริ่มเคลื่อน
ที่ช้าๆ
จอช มองออกไปที่ถนน และพบว่ากำลังจะถึงทางโค้ง
ด้วยความกลัวสุดขีด เขาได้แต่สวดมนต์ เพื่อขอชีวิต
ทันใดนั้นเอง ก่อนที่รถจะชนกับทางโค้ง ก็มีมือโผล่เข้ามาจากหน้าต่าง! และเลี้ยว
รถ
จอชตัวแข็งด้วยความตกใจ เพ่งมองมือที่เข้าๆออกๆ หน้าต่าง
มือนั้นไม่เคยแตะต้อง หรือ ทำร้ายเขาเลยแม้แต่น้อย
เวลาผ่านไปไม่นานนัก จอชมองเห็นแสงไฟ ของผับแห่งหนึ่งอยู่ข้างถนน
เขาจึงรวบรวมความกล้า และกระโดดออกจากรถ แล้ววิ่งสุดชีวิตเข้าไปในนั้น
เมื่อเข้าไปในผับ เขาก็เริ่มเล่าเรื่องนี้ให้คนในผับฟังด้วยความหวาดกลัว
และทุกคนในผับก็เงียบ เพราะเห็นว่าเขากำลังร้องไห้ และไม่มีทีท่าว่าเมาอยู่

ทันใดนั้นเอง ประตูผับเปิดออก มีคนสองคนเดินเข้ามา ทั้งคู่เปียกไปด้วยเหงื่อ
เหมือนจอช
และกำลังหอบ และมองไปที่จอช ที่กำลังสะอื้นไห้อยู่ที่บาร์ คนหนึ่งหันไปพูดกับ
อีกคน

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

"ดูดิ มอยช์ ไอ้บ้านั่นไงที่ขึ้นมาในรถพวกเรา ตอนที่พวกเรากำลังช่วยกันเข็น แส
รดดดดดดดดด!!!!"

ตุลาคม 07, 2551

ตุลาคม 06, 2551

ท่ามกลางความเงียบ

ผมอยู่ระหว่างช่วงของกำแพงสองข้างที่หันหน้าเข้าหากัน
ท่ามกลางความเงียบของมุมซอกหลืบนั้น ผมได้ยินเสียงหายใจของใครอีกคน
เมื่อหันหน้าไปทางต้นเสียง ก็พบกับความว่างปล่าวและสายลมที่พัดเอื่อย
เราคงมีทางเดินเงียบเหงาในยามเช้าของวันจันทร์
เราคง

ตุลาคม 01, 2551

Yes! We are -- WEARE.

We are draining into a hole of despair.
We are sick and going to die.
We are hopeless people.
We are sad.
We are animal.
We are stupid.
We are bullshit.
We are cosmetic faking bastards.
We are popular as hell.
We are funk rocker.
We are fucked locked up.
We are in jail of our body.
We are loosing our soul.
We are helpless.
We are underground heroes.
We are snack of our lovers.

Yeah, anyway, till the end...we are what we don't want to be... We're all
coming back again to die again to be born again to die again to be pain
again to be happy again to be sad again to be fucked up again to be die
again to be born again to be learnt again to be taught again to be hello
world again ... do you really believe?

กันยายน 29, 2551

สิ่งที่อยู่ข้างหน้า

ชีวิตคว้าจับสิ่งที่อยู่ข้างหน้าในเวลาที่เงียบเหงาที่สุดของเดือนตุลาคม
มันคือห้องขาวสะอาด ที่ไม่มีหน้าต่าง และโต๊ะหนึ่งตัว เก้าอี้นั่งไม่สบาย อีก
หนึ่งตัว
เธอผู้อ่อนล้าจากการทำงานอย่างหนักหน่วง ไม่ได้หลับนอนมาสองคืนติด ตาปรือหัวโยก
กับ สุนัขพันธุ์ฝรั่ง ที่ตัวไม่โตนัก วิ่งร่อนว่อนไปมา กระดิกหาง
ในปากคาบลูกบอลสีแดง และจ้องมองเจ้านายของมัน คือ เธออย่างกระปรี้กระเปร่า

และเธอก็สลบคาโต๊ะทำงาน พร้อมด้วยกลิ่นกาแฟที่ยังไม่ได้จิบ และเสียงเพลงคลาสสิค

ที่เปิดผ่านลำโพงโลจิเทค เพียวไฟ เอนิแวร์ จากเครื่องไอพ่อด นาโน ฟอร์ตเจน
สุนัข ตัวเดิมยังคงสนุกกับการวิ่งไปรอบๆห้อง....

มันหารู้ไม่ว่า สิ่งที่อยู่ข้างหน้ามันคือ คุก...

กันยายน 25, 2551

New mp3 Store Concept





ปัจจุบันนี้ เราจะเห็นว่า การโหลดเพลง mp3 จากเวบ Bit ต่างๆ ทำได้สะดวกง่ายดาย
จนคนทั่วไปมองว่า เพลงเป็นของฟรี ไปแล้ว ไม่ต้องเสียเงินก็หามาฟังได้
เวบอย่าง iTunes นับว่ามีฝีมือ ที่ทำให้โลกแห่งการโหลด สามารถเก็บตังค์ได้
และเก็บได้มากเสียด้วย เพราะจำนวนเพลงที่มีมากมาย และสามารถเลือกซื้อเพลงได้
ในราคาเพลงละ 99 cent ซึ่งก็คือประมาณ 30 กว่าบาท!

แต่ผมจะเปลี่ยนโลกแห่งการโหลดเพลง mp3 ใหม่ ด้วย Concept แบบที่
เจ้าของเครื่อง mp3 player ไม่ต้องเสียเงินค่าโหลด จะคล้ายๆ กับการที่เราซื้อเครื่อง
PSP หรือ NDS หรือ เกมส์ Console ต่างๆมาด้วยราคาค่อนข้างสูง แล้วไม่ต้องซื้อ
ตัวเกมส์ อีก เพราะสามารถโหลดมาเล่นได้ฟรี แต่อันนี้ผู้ผลิตเกมส์ หรือศิลปินจะไม่ได้อะไรเลย

นอกจากทำงานออกมาแล้วโดนคนไปปล่อยให้โหลดฟรี
ด้วย Concept ใหม่ ศิลปินจะมีหน้าที่ผลิตเพลงส่งให้กับร้านขายเพลง digital
ในที่นี้ ผมตั้งชื่อยี่ห้อของผมมั่วๆว่า ooDDoo อ่านว่า อู้....ดี

เครื่องเล่น ooDDoo มีฟังค์ชั่นการเล่นเพลงที่เนี้ยบ และน่าใช้ ออกแบบรูปทรงดีมากๆ
และที่สำคัญ เพลงที่จะเล่นกับเครื่องเล่นนี้ ต้องโหลดผ่านเวบของ ooDDoo ซึ่งมีเพลง
มากกว่าเวบ iTunes หลายร้อยเท่า เพราะมีเพลงทั่วโลก ให้ Search หา และโหลดไป
โดย Format ของตัว mp3 ที่โหลดจากเวบ ก็จะมีความละเอียดระดับ insane (320 bps)

โหลดกันได้ไม่จำกัด เพียงซื้อเครื่อง ooDDoo มา แล้ว connect ผ่าน Computer
แล้วเอา Computer ต่อเข้าเน็ต โหลดได้ชู้ดๆ ที่สำคัญ คือ ลูกค้าโหลดฟรี เสมอ
ทีนี้ คำถาม ศิลปินได้อะไร

ooDDoo มีฟังค์ชัน ในการดึงจำนวนการฟังของลูกค้าในเครื่อง ooDDoo ของตัวเอง
นั่นคือ เช่น ถ้านายก โหลดเพลงของ Sonic Youth แล้วฟังเพลง Teenage Riot
ไป 100 เที่ยว

ทุกๆเที่ยวจะถูกนับ (โดยฟังต้องฟังแบบไม่ Fast forward และฟังครบตั้งแต่วินาที 0
ถึง วินาทีสุดท้าย)

ทาง ooDDoo จะจ่ายให้ Sonic Youth สำหรับเพลงนี้ รอบละ 0.01 Cent
นั่นคือ ทางบริษัทกลาง ooDDoo จะจ่ายให้ Sonic Youth 1 Dollar

ข้อดีของระบบนี้คือ ลูกค้าจะเสียแค่ค่าเครื่อง แต่ content ฟรี โหลดได้ฟรีเสมอ
แต่ถ้าโหลดแล้วไม่ฟัง โหลดไปเก็บ ศิลปินก็จะไม่ได้เงิน
บริษัทผู้ขาย จะมีจุดขายคือ Store ที่ใหญ่มากๆ คือศิลปิน จะเอาเพลงมาลงที่นี่ได้ง่ายมาก และได้เงินจากการถูกฟัง
ข้อดีอีกอย่าง ทางเวบ ooDDoo จะสามารถจัดอันดับเพลงฮิตต่างๆ ได้ง่ายดาย จากการดูการฟังเพลงของลูกค้า

คำถามคือ บริษัทตัวกลางจะรับภาระจ่ายเงินค่าฟังของลูกค้าของตนไหวไหม

คำตอบคือไหว เพราะศิลปินที่อยากให้งานตัวเองถูกโหลดไปฟัง และอยากมีอันดับเพลงสูงๆ
ก็จะขอลงโฆษณาในเวบ ทำให้ ooDDoo ได้เงินค่าโฆษณาจากศิลปินที่เอางานมาปล่อยอีกด้วย
และเพราะเครื่องนี้ ซื้อแล้วโหลดเพลงได้ตลอดไปฟรีแบบถูกต้องตามกฎหมาย เพราะศิลปินได้เงิน
เครื่อง ooDDoo ที่ให้คุณภาพของเสียงดีกว่า iPod มีฟังค์ชันเหนือกว่า iPod และ Design เจ๋งกว่า iPod
ก็จะขายดีทำยอดถล่มทลาย และทลายกำแพงโง่ๆที่ห้ามซื้อเพลงข้ามประเทศที่ ปัญญาอ่อน iPod กั้นไว้

เราอยู่ไทย อาจสามารถโหลดเพลงจาก ธิเบต โดยศิลปินชาวธิเบตนั้น จะได้เงินจากการฟังของเราด้วย

(โดย ooDDoo มีหน้าที่จ่ายให้ศิลปินผู้นั้น)

สุดยอดครับ

แต่มีจุดอ่อนอยู่เหมือนกัน... คุณว่าคืออะไร?

กันยายน 24, 2551

รีบ

วันนี้พิมพ์เร็วรีบ เพราะอีกหนึ่งนาทีต้องไปประชุม
ชีวิตช่างแสนกลุ้ม มีประชุมตอนงานตรึม
คนเราเกิดมาแล้ว คงไม่แคล้วต้องมีซึม
ชาตินี้ขอให้รัก อยู่คู่เรา ไม่มีลืม...

ไปละ

กันยายน 23, 2551

ดวงตาที่สาม ... เลือกตั้ง ผู้ว่ากทม.

วันนี้ตอนเช้า ผมได้รับดวงตาที่สาม ... ผลพลอยได้จากการเลือกตั้งผู้ว่ากทม.
หลังจากลงสะพานลอย จะเลี้ยวเข้า Office กำลังก้มหน้าเดินอยู่
หัวผมเสยเข้ากับเสาป้าย ที่ลอยอยู่เหนือพื้น คำถาม ป้ายทำไมไม่วางบนดิน(วะ)
เจ็บมากมาย เป็นรอยกรีด ดีที่ไม่แตก เลือดไหล ... จุดเกิดเหตุกลางหน้าผาก
...ดวงตาที่สาม (ที่ไม่ได้อยากมี)

กันยายน 03, 2551

กระจก

เมื่อเราส่องกระจก เราย่อมได้เห็นภาพของตัวเองสะท้อนกลับมา
เมื่อเรารู้สึกดีกับใครสักคน เราย่อมอยากได้รับความรู้สึกดีกลับมา
เมื่อสิ่งที่สะท้อนกลับมาเป็นสิ่งที่แย่ ไม่สามารถรับไหวอีกต่อไป
คงถึงเวลาที่เราต้องทุบกระจกทิ้งเสีย เพื่อไม่ให้เห็นเงาตัวเองอีก
ฉันท์ใด ความเสียความรู้สึกย่อมหมดไป ถ้าเราทำลายสิ่งที่จะเป็นสื่อ
สะท้อนให้กลับมา ...

เพียงโลกนี้ยังมีเรา

วันเก่า ๆ อาจเคยมีผลกับเรา แต่วันใหม่ที่เกิดขึ้น
จะเอาวันเก่ามาลบล้างคงไม่ได้ หากวันใหม่
สอนให้รู้ว่า ความจริงใจ ความห่วงใย
ความเอาใจใส่ และความเห็นคุณค่า มีความสำคัญ
โลกนี้คงมีคนที่ดีอยู่ เพียงแต่ บางคนที่เคยเป็น
ปัจจุบันคงต้องบอกลา... ไม่เป็นไร
ขอเพียงเรามีความเชื่อว่าในโลกนี้ ยังมีใคร...

กันยายน 01, 2551

ทางเลือกใหม่

ทางเดินของเพื่อนรัก ไกลห่างไปต่างประเทศ ตามทางที่เลือกเดิน
สมัครเพื่อไปต่างประเทศ และในหี่สุด โอกาสที่หวังก็เป็นจริง
ชีวิตที่เพื่อนจะเดินต่อไป คงเป็นหนทางที่ต้องต่อสู้ฝ่าฟัน ไม่ง่ายดาย
หวังเพียงให้เพื่อนประสบความสำเร็จ และพบแต่สิ่งที่ดี
เราคงมีคนเชื้อชาติไทย อีกคน ที่จะได้ไปเป็น สัญชาติ "อื่น"
อาจเป็นเรื่องธรรมดา ที่เกิดขึ้นเสมอในโลกใบนี้ ก็แค่เพิ่ม ลด
ประชากรของประเทศ... เพียงแต่ว่า ประชากรคนนี้ คือเพื่อนรักของผม

สิงหาคม 28, 2551

บำบัด

ผมตกอยู่ในสภาพจิตผิดปกติ ผมต้องการการบำบัดรักษา
ผมถูกพาเข้ามาในห้องสีขาว โล่งกว้าง ข้างในมีโซฟาหนึ่งตัว
คนพาให้ผมนอนลงบนโซพา แล้วหลับตา จากนั้น มีคำถามลอยมาเรื่อยๆ
เช่น ถามว่า ผมกลัวตายไหม ทำไมผมต้องกลัวตาย ทั้งๆที่ไม่เคยตาย
ทำไมคนเราต้องกลัวในสิ่งที่ไม่รู้จักจริงๆ ผมเป็นคนขี้อายไหม ผมสามารถ
เดินแก้ผ้าออกไปตามถนนได้ไหม ถ้าเดินแก้ผ้าออกไปแล้ว มีคนแต่งตัวเซ็กซี่เดินมา
ผมจะเกิดอารมณ์ไหม ถ้าผมเกิดอารมณ์ ผมจะเอามือมาปิดไหม

คำถามประมาณนี้วกไปวนมา ไม่พ้นเรื่องเซ็ก ทำให้ผมเกิดความรู้สึกร่วม และผ่อน
คลาย
หลังจากหลับตาตอบคำถามอยู่ไม่เกินสิบนาที ผมก็หลับไป นาน..เท่าไรไม่แน่ใจ
ตื่นมาอีกที ... ผมนอนแผ่หลาแก้ผ้าอยู่ริมทางมอเตอร์เวย์ รถวิ่งผ่านไปมา ต่างชล
อเหลียว
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หรือจะถูกอุ้มมาเหมือนในเรื่อง Cube
จะว่าไป... ที่ผมตอบคำถาม จะไม่ตรงเลยซักอย่าง
เวลาเจอของจริง กับเวลาคาดเดา มันต่างกันแบบนี้!

ความสุขที่คุณ... "เกา"

เวลาคัน
เกา แล้วหายคัน
เพราะเกาถูกที่คันจริงๆ
มีความสุขไหมเวลาเกา
เหมือนถึงจุดสุดยอดเวลามีเซ็ก หรือช่วยตัวเอง หรือมากกว่านั้นอีกหนอ
แต่พอเกาแรง เกามากๆเข้า หลังจากอาการสุขเพราะเกา
หลังจากนั้นก็แสบแทน
เป็นแผลด้วย
แสบหายไป เป็นสะเก็ดเลือด พอสะเก็ดเลือดหายไป
ก็คันอีก แล้วก็เกาอีก พอเกาก็แสบอีก

แล้วมันก็วนไปมา... แต่ก็ยอม

เจ็บที่อยากเจ็บ จ๊าดดดดด!

สิงหาคม 26, 2551

ศาลา (ริมทาง)



ระหว่างทางกลับจากจันทบุรี มากรุงเทพ ผ่านจังหวัดระยอง
มีร้านขายศาลาไม้สำหรับจัดสวนในบ้าน อยู่ริมทางขับเลยไปแล้ว
แต่ถอยรถกลับมาสอบถามราคา และตัดสินใจซื้อ
ไม้ทำจาก ไม้กันเกลาค่าส่งไม่คิด
และจะส่งให้ตอนเย็นเลยทีเดียวเป็นศาลาที่ค่อนข้างอาร์ตหน่อย
ไม้เก่า รูปทรงบิดเบี้ยวไม่สมส่วน สมดุล เป็นไปในทางไร้ทิดทาง
ดูแล้วไม่จงใจสวยชอบตรงนี้แหล่ะการขนเข้ามาวางที่บ้าน
ค่อนข้างลำบาก ศาลาไม้มากับรถกะบะที่เจ้าของร้านขับมาจากระยอง
เพื่อมาส่งถึงที่แต่ในซอย มีรถจอด และมีสายไฟ
รวมถึงต้นไม้ที่บ้านร้างในซอยปลูกไว้ยื่นเกิน ลอยออกมา
ไม่สามารถขับรถไปจอดหน้าบ้านโชคดี ที่อู่ซ่อมรถ ข้างๆบ้าน
มีที่ลาก ทำให้ช่วยรองเสาศาลาสองด้านแล้วอีกสองด้าน ช่วยกันหาม
อ้อ ทางร้านขาย ได้ไปจ้างมอเตอร์ไซต์ปากซอยมาสองคนด้วย
มาช่วยกันยก เพราะหนักมากสุดท้ายก็สามารถขนเข้ามาได้

ตอนนี้บ้านเลยมีศาลาสำหรับนั่งได้ ประมาณ 6 คนมีโต๊ะตรงกลาง
วางไว้ใกล้ๆ เก้าอี้ชิงช้าตัวเก่าดูแล้วแปลกๆดีครับ

สิงหาคม 11, 2551

ลากเท้า

เพราะการเดินลากเท้าทำให้สามารถรู้ได้ว่าเธอเดินมาข้างหลัง
ไม่จำเป็นต้องหันไปดูว่าใครเดินมา เพราะฉันได้ยินเสียงลากเท้านั้นของเธอ
เสียงลากเท้าเดิมๆ ทำให้ฉันคิดว่าเธอทำไมต้องเดินลากเท้าด้วย
ระวังรองเท้าสึกนะ... ฮ่าๆ

พบคำผิดในหนังสือ "แอฟเตอร์ ดาร์ค"

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ผมซื้อ After Dark ฉบับแปล โดยสำนักพิมพ์ กำมะหยี่ ที่
พี่สิบเด
แนะนำไว้ รู้สึกว่าเนื้อเรื่องเข้มข้นดี อ่านเร็ว ครึ่งเล่มกว่า ใช้เวลาอ่านไม่
ถึงวัน
เพราะปกติจะเป็นพวกชอบดองหนังสือที่ซื้อไว้ ไม่ค่อยได้อ่าน ยิ่งสนุก ยิ่งไม่
อยากอ่านให้จบ
อ่านไปได้หน่อย พอรู้สึกสนุก ก็จะหยุดอ่าน เพราะกลัวจบ (ซะงั้น)

ไม่ได้ต้องการจับผิด แต่บังเอิญ เปิดไปที่หน้า 81 บรรทัดที่ 18 คำว่า "หนวด"
พิมพ์เป็น "หนวก" นะครับ

จึงเรียนมาเพื่อทราบ

สิงหาคม 07, 2551

New York

ความทรงจำ นิวยอร์ค ที่มี คือ ความสุข เดินเยอะ และร้านหนังสือและซีดี
ผมเรียนโทที่อเมริกา รัฐแรกที่ไปหาที่เรียนคือเท็กซัส แต่ยูออฟอาลิงตันไม่รับ
บอกว่าต้องเรียนภาษาก่อน เทอมนึง ผมจึงตัดสินใจ เรียนที่คอนเนคติคัต
ที่รับผมในฐานะ เข้าไปเรียนวิศวะไฟฟ้า (เพราะจบตรีทางนั้น)
แต่ผมเลือกที่จะเรียนคอมพิวเตอร์ไซน์ คุยกับ โปรเฟซเซอร์กอร์ดอนสกี้ (ดร.)
ที่จบตรีจาก MIT บอกว่า เค้ารู้จักคนไทยที่จบ จุฬามา จึงยอมให้ผมทดลองเรียน
(โชคดีที่เด็กจุฬา ทำศักยภาพ ให้เห็นว่าเก่ง ฉลาด ทำให้อ. เหมาว่าผมก็คงไหว ฮา)
และผมก็เรียนวิชาของคอมไซน์ผ่านจริงๆ! ทำให้สามารถเรียนจนจบป.โทได้
โดยไม่ต้องเสียเงิน เสียเวลา เพิ่ม กับการเรียนภาษาอังกฤษ แบบที่ยูที่เท็กซัส
บังคับ

เกริ่นซะนาน จริงๆจะเล่าว่า นิวยอร์ค ผูกผันกับผมไม่น้อย
เพราะสิงโต ที่มาเรียนตามทีหลัง ก็มีพี่ใหญ่ พี่ชายแท้ๆ ทำงานรับราชการอยู่ที่
นิวยอร์ค
รัฐที่ผมอยู่กับนิวยอร์ค ขับรถจากบ้าน ใช้เวลาไม่เกินชั่วโมงครึ่งก็ถึงแล้ว
สิ่งที่ผมได้รับจากนิวยอร์ค ที่ชอบที่สุด น่าจะเป็นสภาพเมือง ผมไม่เคยเข้าถึง
สังคมของที่นั่น
เพราะผมไม่เคยอาศัยอยู่ หรือทำงาน ใดๆ เคยแต่ไปเที่ยว ซึ่งก็ชอบ ที่ชอบเพราะมัน
ดูอลังการดี
เวลาเดินในนิวยอร์ค ผมรู้สึกว่า เราเป็นเพียงมดเล็กๆ เงยหน้าไปทางไหน มีแต่ตึก
ใหญ่
เดินไปตามถนน เห็นร้านขายของชำที่ส่วนใหญ่เจอแขกเป็นเจ้าของ
เห็นร้านอาหารจีน แบบ Take home เห็นรถไฟใต้ดิน ที่สภาพเก่า สกปรก และคนใช้เยอะ
แยะ
รถไฟใต้ดิน ผมว่าที่เมืองไทยสะอาดกว่านิวยอร์คมาก
เวลามองคนบนถนนเดินไปมาในนิวยอร์ค รู้สึกว่า ผู้คนต่างรูปแบบ ตั้งแต่หนุ่มออ
ฟฟิซ จนถึงคนเร่ร่อน
และมักพบเห็นมุมร้าน สตาร์บัค และร้านหนังสือ บาร์น แอนด์ โนเบล เต็มไปหมด

ผมชอบเดินร้านขายการ์ตูนที่นิวยอร์ค และได้รู้จักหนังสือการ์ตูน ที่วาดไม่สวย
แต่แปลกเต็มไปหมด
ชอบดู ชอบหยิบมาเปิดๆ อ่านรู้เรื่องมั่งไม่รู้เรื่องมั่ง บางครั้งหลวมตัวซื้อมา
อ่านไม่รู้เรื่องเลยก็มี
บางทีซื้อมาเก็บ ไม่เคยเปิดอีกเลย

ผมเคยเจอดาราฮอลีวู้ด คือ โรบิน วิลเลี่ยม สองครั้ง ครั้งแรก เจอตอนสมัยที่พี่
ยุ้ย ยังไม่กลับไทย
ตอนนั้นคือ ไปเที่ยวกัน มีพี่ยุ้ยพี่โอม เพื่อนคนไทยที่อยู่ ที่ยูเดียวกัน (พี่
ยุ้ยจบแล้ว และทำอินเทอร์น กำลังจะกลับไทย)
แล้วก็บังเอิญ จำไม่ได้ว่าใครพูดคำว่า "ดารา" แล้วโรบิน ก็หันมา คือ เท่าที่รู้
ผมว่าเค้าเป็นคนเก่งมากคนหนึ่ง
เคยเล่นหนังในเมืองไทย (Good Morning Vietnam) ที่แหม่ม จินตราเล่นด้วย
คือเค้าน่าจะฟังภาษาไทยได้บ้าง (หรืออาจได้เยอะ ผมว่าคนคนนี้เก่ง) ก็เลยหันมา
และพวกเราก็ได้ถ่ายรูปไปหน่อย

อีกครั้ง ที่เจอ เจอที่ปั๊มที่ผมทำงานพิเศษ ในเมืองนึงของ Connecticut โรบิน
ขับรถมาแวะเติมน้ำมัน
แล้วเข้ามาใน Minimart ที่ผมเป็น Cashier อยู่ เขาแต่งชุดขี่จักรยานมา ท่าทางไป
ออกกำลังกายมา
ดูมีความสุข และติดดินดีนะครับ

แต่ที่น่าเสียดายสำหรับการได้ไปเที่ยว นิวยอร์ค หลายๆ ครั้ง คือ ผมไม่เคยเจอ
สมาชิก ของวง Sonic Youth เลย
ทั้งๆที่เขาอาศัยอยู่ที่นั่น ตอนทำเพลงกับพี่คุ่นปราบดา พี่เค้าบอกว่า ได้เห็น
Thurston Moore กับ
Kim Gordon ด้วย แถมดูธรรมดา เหมือนคนทั่วไป ไม่ฉายแววดารานักดนตรีใดๆ
เจ๋งโคตรรรรรรรร

แต่ก็นะ ผมเคยเจอพวกเขา ครั้งแรกและครั้งเดียว บนเวทีคอนเสริตที่เมืองไทย
ใช่ครับ...

Alternative Nation Tour! (มาพร้อมกับ Foo Fighter และ Beastie Boys มั้ง)

สิงหาคม 01, 2551

บทเพลงหัวใจสลาย ของใครบางคน ยามฝนตกหนัก และพายุโหมกระหน่ำ

ผมออกจากบ้าน และมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ซึ่งไม่ได้เกิดอะไรแบบนี้บ่อยๆ
กล่าวคือ
จังหวะที่ไม่น่าเชื่อ ก่อนที่จะเปิดประตูรั้วออกไป ยังไม่มีวี่แววของฝน
แต่พอเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ฝนก็ตก (หนัก) ทันที และไม่มีทีท่าจะหยุด

เคยอยู่ในอาการวิ่งหลบฝน แต่ข้างหน้า ไม่มีกำลัง คุณต้องวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย
กันไหม?

ที่สำคัญกว่านั้น กำลังสวมแว่นตาด้วย ยิ่งทำให้ตาพร่ามัว สุดท้ายได้หยุดใต้ต้น
ไหม
แต่ก็ไม่วายจะมีฝนรั่วลงมาอยู่ดี กางเกงขาสั้น เสื้อขาว บางๆ ทำให้ดูเหมือนลูก
หมาตกน้ำ

เมื่อถึงที่หมาย เปิดเพลง...ฟัง แล้วก็หาอะไรเช็ดหัวซะ ก่อนจะเป็นหวัด

กรกฎาคม 22, 2551

ไวเบรเตอร์

หนังสือดีดีทีเล่มปกอพาร์ตเมนต์คุณป้า ลงหน้าหนึ่งถึงของไฮเทค
มันคือไวเบรเตอร์สำหรับผู้หญิง ที่เขียนไว้ว่า สามารถทำเนียน วางไว้ที่หัวเตียง

O__O

กรกฎาคม 21, 2551

เขาดิน

เมื่อวานพาลูกสาวกับภรรยาไปเที่ยวเขาดิน
ไปถึงก็บ่ายสี่โมงกว่าแล้ว ผู้ใหญ่เสียค่าเข้าคนละ 50 บาท
เด็กเล็ก ฟรี
แวะกิน KFC ใน เขาดิน หมดไป 185 บาท
รู้สึกว่าค่ากินจะแพงกว่าค่าเข้าชมแฮะ -_-"

กรกฎาคม 18, 2551

น้ำตา

น้ำตา ไหลมา เสียใจ เหลือเกิน
น้ำตา ไหลมา เสียใจ เหลือเกิน จะทน
น้ำตา ไหลมา เสียใจ เหลือเกิน จะทน ต่อไป
น้ำตา ไหลมา เสียใจ เหลือเกิน จะทน ต่อไป น้ำตา ไหล... พราก

ผมก้มลงมองที่รองเท้าตัวเอง แล้วพบว่า โทรมมาก

กรกฎาคม 15, 2551

กระดาษชำระ

จำได้เสมอ เวลาเข้าห้องน้ำสาธารณะ หลายแห่งมักมีป้ายเขียนว่า
กรุณาอย่าทิ้งกระดาษชำระลงในโถส้วม เพราะจะทำให้ส้วมเต็ม
ผมไม่เคยทำตามเลย ทิ้งลงโถส้วมตลอด ใครเลยจะอยากเช็ดก้นแล้วทิ้งลงถังขยะ
ปล่อยให้กลิ่นตลบอบอวนและน่ารังเกียจ
อยากรู้ว่าคนอื่นคิดแบบนี้กันไหม

กรกฎาคม 14, 2551

ปุยเมฆ

หลับสบาย ล้มตัวลง หงายหลัง รองรับด้วยปุยเมฆ ผมกำลังล่องลอยเหนือพื้นดิน
ลมเย็นบนฟากฟ้า พัดพาหัวฟู กระเจิงกระจาย หลับสบาย ฝันดี มีความสุข
ขอบจักรวาลอยู่ที่ใด จะไปให้ถึง ดาวเคราะห์ที่จะแทนที่โลก ส่องไม่เห็น ที่เห็น
ก็ใหญ่
เรากำลังลอยอยู่ในอวกาศ ทุกคน

หลับสบาย ล้มตัวลงนอน อ้อมกอดของกาแลกซี่ และดวงดาว...
ณ ปุยเมฆ แห่งสุดขอบริมสวรรค์ จักรวาล และ ดาวเคราะห์

เหนือชีวิต ไม่ต้องกาลเวลา ไม่ต้องกิน ไม่ต้องเกิด ไม่ต้องแก่ ไม่ต้องเจ็บ
ไม่ต้องตาย..

กรกฎาคม 09, 2551

ป่า

บนถนน ยามดึก มองออกไป เงาต้นไม้ เพราะเป็นถนนที่ตัดผ่านป่า มีแสงไฟจากรถที่
วิ่งผ่าน
นานๆ คัน อากาศเย็น ออกมาพักข้างนอก ลมหนาวพัดผ่าน เรื่องเล่าเกี่ยวกับผีสาง ทำ
ให้กลัวเล็กน้อย
แต่ยังคงยืนที่มุมนั้น มองออกไป เงาต้นไม้ไหวเอนตามลมพัดวูบวาบ เสียงแมลงดัง
เบาๆ
ทุกอย่างยังคงอยู่ในความทรงจำ แม้เวลาล่วงเลยผ่านไปกว่าห้าปีแล้ว

วันนี้ ยืนตรงริมทาง ที่ปลูกต้นไม้ ยามเช้า ทำให้นึกถึงวันนั้นอีกครั้ง แม้จะ
ไม่เหมือนกันเลย
แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนคือ เรายืนมองต้นไม้ ริมทาง กำลังไหวตามลม อากาศเมืองไทย
แม้ร้อนไป
ความรู้สึกดีๆ ที่ไม่เคยจางหายไปจากใจ บางครั้งก็ยังอดสงสัยไม่ได้

ทำไมเราถึงยอมเดินทางที่ผิด เข้าไปในป่า มองไปยังต้นไม้ และยังคงยอมเดินผิดไป
เรื่อยๆ ... เรื่อยๆ

กรกฎาคม 08, 2551

เปิดอก

ผมเห็นกระดานไวท์บอร์ดติดอยู่บนผนังที่อยู่ประจันหน้าเธอคนนั้นในยามบ่าย
ผมเห็นคำเขียนที่อยู่บนกระดาน เป็นคำให้การของความเศร้าในใจของเธอคนนั้น
ข้อความที่เขียน บ่งบอกถึงความเสียใจ... ของเธอ และเขา และเรา สามคน
ผมคงทำงานไปเงียบๆ แต่ลึกๆ ผมยังคงคิดเสมอว่าสักวัน ... ผมควร

เสียงเครื่องปริ้นเตอร์ดังเบาๆ กระดาษถูกพิมพ์ออกมาเรื่อยๆ เอื่อยๆ
ผมเหลือบมองไปที่กระดาษเหล่านั้น และพบว่าวันเป็นรูปภาพ ขาวดำ จำนวนหนึ่ง
รูปที่ถูกพิมพ์ออกมาเป็นรูปถ่ายสมัยก่อนที่เธอกับเขา และเรา.. เคยมีความสุขร่วม
กัน
บางรูปมีความลึกซึ้ง เกินกว่าจะอธิบาย น้ำตาของเธอเอ่อนอง อาบแก้ม... เป็นทาง

แล้วเธอก็ลุกขึ้นเดินมาที่โต๊ะทำงานของผม และผ่านไป... เพื่อไปหยิบกระดาษเหล่า
นั้น
แล้วเธอก็เดินกลับไปที่นั่งของเธอ อย่างสกดอารมณ์ตัวเองไม่ให้ฟุ้ง... จนเกินไป
แต่ผมจับความเศร้าของเธอในพิกัดประชิดได้ ผมรู้เธอมองมาที่ผมแบบแอบๆ
และผมรู้ว่าเธอยังคงมีใจให้ผมไม่มากก็น้อย แต่ผมเชื่อแน่ๆว่า เธอไม่ได้สนใจผม

เพราะผมรู้เสมอว่าผมไม่เคยเปิดอกอะไรกับเธอ... ทั้งที่เราเคยเป็นแฟนกัน
เพราะผมรู้ว่าเธอเองต้องการแต่ผมไม่เคยให้เธอ เพราะมันไม่ถึงเวลา
เพราะผมรู้ว่าเขาให้เธอได้ แม้เธอไม่ต้องการก็จะยัดเยียดให้ ผมรู้ดี
ผมไม่สามารถทนความคิดของเธอได้ เพราะเธออยากได้ ทั้งที่ยังไม่ถึงเวลาอันควร

ผมคงไม่เหมาะกับเธอ แม้อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเป็นใยบ้าง เมื่อเขาทำร้ายเธอ
หลังจากที่เธอได้รับสิ่งที่เธอเรียกร้องจากผมแล้วผมให้ไม่ได้แต่เขาให้ได้
แต่สักวันเขาก็เบื่อมัน เพราะมันเป็นของร้อนที่ไม่เคยทำให้ใครสุขอย่างแท้จริง.
.............. หรือว่าผมเป็นเกย์?

กรกฎาคม 07, 2551

อาหารมื้อสุดท้าย

เมื่อคืนฝันว่า กำลังจะตาย และได้กินอาหารที่สำหรับเราเท่านั้นเป็นมื้อสุดท้าย
และกำลังนึกว่า เราควรนึกถึงพ่อแม่พี่น้องปู่ย่าตายายทุกท่านที่เรารู้จัก
และกำลังนึกว่าต้องนึกถึงพระพุทธเจ้า

ขณะกำลังพูดคุยครั้งสุดท้าย... ก็พลันตื่นและพบว่าสายแล้ว ...

กรกฎาคม 06, 2551

รายงานเพลง...

ได้มาแล้วครับ เมื่อวานไปเดิน B2S มีขายแล้วนะ! Weezer Red !!! พร้อม Bonus Track
เป็น Version Deluxe ราคาปก 399 ในปกมีสัมภาษณ์วง
และเนื้อเพลงครบทุกเพลง แจ่มมากๆ ถึงจะฟังแล้วจนปรุ
แต่ผมก็ยังไม่เคยฟังเพลงสุดท้าย ซึ่งไม่มีตอนโหลดจาก mininova


เพิ่มเติม ตอนนี้ Sebadoh ก็ออก Remaster อัลบั้ม
Bubble and Scrape (version deluxe) มีให้โหลดแล้วเช่นกัน
อีกทั้งงานใหม่ของ Sloan ชุด Parallel Play
และ Beck ชุด Modern Guilt ฟังกันให้อุ่นหู ถ้ามีโอกาสก็ซื้อซะนะครับ (ฮ่าๆ)

แต่ที่สำคัญ Coldplay แบบ flac คมชัดเหมือน CD มีโหลดนานแล้ว
แต่ตัว CD ที่ขายในไทย เป็นแบบ Import ราคาเกือบ 800 (ที่ B2S)
อะไรกันนักหนา แพงซะ เป็นวง Mainstream นี่ ทำไมกลายเป็นต้อง import
ไม่มีค่ายในไทยเอาเข้ามารึ แล้วแบบนี้ใครจะซื้อหว่า

ปล. ก็ไม่เพราะเท่าไหร่นะชุดนี้ ผมชอบชุดเก่าของ coldplay มากกว่า
แต่ก็ยอมรับว่า เพลงของพวกเขามีพลังประหลาด

อืม ได้ลองฟังเพลงของวง Rush ที่สิงโตชอบ ได้พบว่า เป็นวงที่เจ๋งมากๆ
และเข้าใจเลยว่า ทำไมสิงโตถึงชอบ เพราะวงนี้คงเป็นต้นแบบวง Progressive
Rock อย่าง Dream Theater แน่ๆ ฟังจาก sound กลองก็พอเห็นละครับ
แต่ Rush อาจไม่ซับซ้อนเท่า เพียงแต่ผมว่า Rush ทำเพลงเพราะกว่านะ
Dream Theater เพลงไม่ค่อยเพราะ แต่เล่นเทคนิคกันเยอะมากๆ

อีกวงที่ทึ่งในช่วงนี้ คือ Explosion in the Sky เป็นวงบรรเลง
ดนตรี กรีดลึก ถึงวิญญาณ คนที่ฟังดนตรีแบบ sonic youth น่าจะเก็ตเร็ว
คือวงนี้ทำเสียงออกมา "ถึง" ดนตรี เข้าไปโดนจุดต่างๆของสมอง
เท่และถึงมากๆด้วยครับ ลองหาฟังนะ (มีให้โหลดเช่นกัน)

กรกฎาคม 05, 2551

คิดแตกต่าง...บางครั้งก็ถูก

ผมจำได้ ตอนเรียนพิเศษ น่าจะช่วงสอบเข้าเตรียมอุดม... ในห้องเรียน มีโจทย์เลข
ข้อหนึ่ง
ทุกคนในห้อง ไม่มีใครได้คำตอบเดียวกับผม แม้แต่คนที่เก่งเลข ก็ตอบไม่เหมือน
ความรู้สึกผมตอนทำเลขข้อนั้นคือ ผมคิดว่ามันถูก แต่ทำไม ไม่มีใครตอบเหมือนผมเลย
สุดท้าย อ.สอนพิเศษ แกทำเฉลย และคำตอบ ... ตรงกับที่ผมตอบ!

บางครั้ง เราอาจขาดความมั่นใจ บางเรื่องไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีใครคิดเหมือนเรา
แต่.. ใช่ว่าความคิดแตกต่างจะผิดเสมอไป ใช่ บ่อยครั้ง คิดแตกต่างเพราะโง่
แต่... ถ้าเรารู้ มีสติ มั่นใจในสิ่งที่ทำ ผลออกมาอาจเป็นเหมือนตอนที่ผมตอบเลข
ข้อนั้นถูก

"เพียงคนเดียวในห้องเรียนพิเศษห้องนั้น"

กรกฎาคม 02, 2551

คนเราไม่มีทางเลือก

คนเราไม่มีทางเลือก เกิดมาแล้วก็ตาย ทำความดีเข้าไว้ จะได้ไม่ต้องลำบาก
ชีวิตก็แค่นี้ มีความรักเสมอในหัวใจ อย่าทำร้ายใครต่อใคร แล้วจะดีเอง

มิถุนายน 30, 2551

เงียบ

ไม่ได้อัพเดทนานพอสมควร เนื่องจากความยุ่งปนไม่รู้จะเขียนอะไร
ทำให้เวบนี้ล้างเงียบ...

เมื่อวานผมล้างเครื่อง O2 หลังจากทนใช้ทั้งๆที่มันส่ง SMS ไม่ได้
และยังรับเสียงโทรด้วยหูฟังบลูทูท ไม่ได้มานานหลายเดือน
เท่านั้นยังไม่พอ เครื่องโน้ตบุ้ค เจอไวรัสชื่อ clbdll.dll ซึ่งมองไม่เห็น
เล่นงานจนขึ้นจอฟ้า ตอนแรกนึกว่าต้องลงวินโดวใหม่ แต่โชคดีที่ไม่ต้อง
ตอนนี้ใช้ unhackme ฆ่าทิ้งไปแล้ว หวังว่าคงไม่กลับมาอีกนะ

เกือบปายยยยย

พฤษภาคม 26, 2551

สายจากสวรรค์

สายจากสวรรค์ ลอดผ่านม่านบางสีเหลือง เป็นสายยาวตรง ขาวสะอาด
เพียงสายจากสวรรค์ ทำให้เพ้อฝัน นี่คือความจริงบนเส้นทางเดิน
ถ้าอีกเดือนครึ่งเราต้องตั้งต้นใหม่อีกครั้ง การอดทน ฝึกฝน เพื่อให้แข็งแรงคง
เป็นเพียง
ทางออกที่เราต้องไปให้ได้

เดินตามสายจากสวรรค์ สีขาว ทะลุม่านบางเหลือง...

ผมมองไปอีกครั้ง

พฤษภาคม 23, 2551

ครบรอบ 10 วันที่คุณยายจากไป

เมื่อวันที่ สิบสาม ที่ผ่านมา คุณยายจากไปอย่างสงบ ผมลางานเพื่อกลับไปร่วม+ช่วย
งานศพคุณยาย
กระชายโทรมาเรื่องเอา CD ที่ยืมไปมาคืน ขณะที่ผมอยู่ที่วัด
ความทรงจำเกี่ยวกับคุณยายคือ เลี้ยงผมมาตั้งแต่ผมเกิด (เพราะช่วงแรกแม่ต้องทำ
งานทำให้ไม่สามารถเลี้ยงได้)
บรรทัดฐานของความเชื่อในพระพุทธเจ้า มาจากคุณยายโดยแท้
เพราะนิทานธรรมะหลายเรื่อง หรือ ประสบการณ์ตอนไปขึ้นเขาคิชกูฏ ยังคงวนเวียนใน
หัว
ตอนเด็ก จำได้เคยโมโหคุณยายแล้วฉีกการ์ตูนขายหัวเราะ (เล่มใหญ่ในอดีต) ขาด
มาสำนึกเสียใจตอนหลัง ทำให้ช่วงเด็กจะเป็นคนขี้เสียดาย และไม่ทิ้งอะไรง่ายๆ
ถ้าจำเป็นจะทิ้งอะไรจริงๆ แบบมันต้องไปแล้วนะ ก็จะนึกในใจ คล้ายสวดมนต์

"ไปดีมาดีนะ" เป็นการอวยพร ของที่กำลังจะทิ้งลงถังขยะ

ก่อนโรงศพจะเข้าสู่เมรุ ผมเอามือตบที่โรงเบาๆ และอวยพรให้คุณยายไปสู่สวรรค์
แม่กับน้าน้ำตาไหล พี่สาวก็เหมือนกัน ผมไม่กล้ามองหน้าพวกเขา เพราะผมไม่ได้
ร้องไห้
ไม่ใช่เพราะไม่อาลัยรัก แต่ผมไม่อยากร้องไห้... เพราะตั้งแต่เด็กจนทุกวันนี้

คุณยายของผมอยู่กับผมตลอดเวลา ... ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน ไปเรียนเมืองนอก หรือ
ทำอะไร
การจากไปของคุณยายจึงเป็นสิ่งที่ผมสบายใจ เพราะท่านไม่ได้เจ็บปวดทรมาน และผมก็
รู้เสมอว่า
สักวันหนึ่ง...

ชีวิต....

ก็ต้องเป็นแบบนั้น

การเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสิ่งธรรมดา เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้เสมอ
นอกจากเราจะค้นพบ วิธีที่ทำให้ ไม่มี เกิด แก่ เจ็บ ตาย อีก
หลายคนคงกลัวสภาวะ ไม่มีตัวตน ที่ว่า
หลายคนคงอยากกลับมา เพราะยังมีอาลัย มีสัญญา กับการกลับมา
และมันก็เป็นวงกลม.. ถ้าอยากออกจากวงกลม.. ถ้าอยากนะ .. ต้องอยากด้วย
ไม่ใช่เรื่องง่าย ในการจะออกจากวงกลม แต่ก็ใช่ว่าทุกคนอยากจะออกจากวงกลม

"นอนหลับฝันดีครับ"
ชีวิตคือฝัน ตื่นเมื่อหมดลม และฝันต่อเมื่อกลับมาเกิดใหม่ .... เราเวียนวนอยู่
ในฝัน

พฤษภาคม 09, 2551

งาน

ถ้าพัก หางานใหม่ แต่งเพลง ออกคอนเสริต ชั่วคราว
ก่อนจะได้งานใหม่ หลังจากลาออกแบบหักดิบ
ถ้ายังไม่มีงานจริงๆ ก็ไปเล่นคอนเสริตกับพี่คุ่นไปเรื่อยๆ
แต่งเพลงใหม่ไปเรื่อยๆ แบบนี้จะพอยังชีพไหมหนอ...

พฤษภาคม 08, 2551

มนุษย์กินคน

ในดินแดนที่ห่างไกล เข้าถึงยาก กลางป่า
มีชุมชนมนุษย์กินคนอาศัยอยู่
เนื่องจากภาระกิจ ล่าเนื้อมนุษย์มากินเป็นอาหารเริ่มขัดข้อง
เพราะจำนวนมนุษย์มีเหลือน้อยลงในบริเวณใกล้เคียง


ในเมืองหลวง มีผู้หญิงหายตัวไป ทางตำรวจสงสัย
จึงเริ่มทำคดี สืบหาตัวคนร้าย และพบว่า
.... สาเหตุเกิดจากโดนกิน

พฤษภาคม 07, 2551

แวมไพร์ 618 วางขายแล้ว!

โห.. แม้แต่อัลบั้มที่มีแต่เพลงฝรั่งทั้งอัลบั้ม แวมไพร์ก็ไม่เว้น!

พฤษภาคม 06, 2551

ช่วงเวลาที่ดี(ใจ)ที่สุด

มีคนถาม สำหรับผมแล้ว ช่วงไหนคือช่วงเวลาที่ผมดีใจที่สุด
หลายคนอาจคิด...ตอนเอ็นท์ติด
ตอนได้รับเงินเดือนครั้งแรก
ตอนได้คะแนนโทเฟลเกิน 560 คะแนน
ตอนมหาวิทยาลัยบริดจพอร์ตยอมให้ผมเรียนคอมพิวเตอร์ไซน์ได้แบบลองเรียน (เพราะไม่
ได้จบคอมพ์มา)
ตอนบวช
ตอนแต่งงาน
ตอนมีลูก
ตอนเรียนจบรดปีสาม
ตอนเรียนจบป.โท
ตอน ฯลฯ

...

ผมนั่งลงที่โต๊ะทำงาน ลมจากแอร์ปะทะหน้าเบาๆ หลับตา
นึกว่าตัวเองพาลูกเมียไปเที่ยวกรีซ
ที่โรงแรม ยามเช้า ออกไปที่ระเบียง
นั่งหลับตา สูดอากาศ เอาหน้าปะทะลมเย็นสบาย
ลืมตา มองวิวสวยของตึกที่ขึ้นตามเนินเขา และเห็นทะเล...ไกลออกไป

ผมไม่เคยไปกรีซ

...

สิ่งที่น่าจะเป็นช่วงเวลาที่ดีใจที่สุด
น่าจะเป็นรอยยิ้ม... ที่ไม่คาดฝัน
และมักจะประทับใจไปตลอด...
อาจเป็นเพราะเป็นคนไม่ที่ขาด...

...

ซักวันผมจะไปกรีซ

พฤษภาคม 05, 2551

ถ้าเป็นคุณ...

ผมได้นั่งคุยกับน้องผู้หญิงคนหนึ่งที่ยังเรียนอยู่ ปีสี่ ในมหาวิทยาลัยมีชื่อ
เธอเล่าถึงชีวิตที่ผ่านมาของเธอ ความฝัน และสิ่งต่างๆที่เธอตัดสินใจทำลงไป

เธอเป็นคนต่างจังหวัด เกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะไม่ดีนัก แต่เธอเป็นคนมีความมุ่งมั่น
เธออยากจบการศึกษาอย่างน้อยๆ ปริญญาโท จากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงของรัฐ
แต่ด้วยความที่ ที่บ้านมีเงินส่งแค่ระดับม.ปลาย ประจำจังหวัด
หลังจากเธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ต้องย้ายมาอยู่กรุงเทพฯ
ไม่มีญาติพี่น้องเลย เธอบอกพ่อแม่สั้นๆว่าจะมาหางานทำพิเศษเพื่อเป็นค่าเรียนเอง
ไม่ต้องเป็นห่วง และถ้าเงินเหลือจะส่งกลับมาให้ที่บ้านด้วย

วันแรกที่เธอเข้ากรุงเทพฯ เธอตัดสินใจทันทีว่าจะขายตัวที่อาบอบนวดมีชื่อ
เธอเข้าไปสมัครเป็นพนักงาน โดยไม่บอกถึงสถานะและความตั้งใจจริงๆของเธอ
เธอหลอกคนในสถานอาบ อบ นวด ว่าเธอมาจากบ้านนอก ต้องการเข้ามาหาเงินส่งน้องเรียน
จริงๆเป้าหมายเธอสูงกว่านั้น

กลางวันเธอเรียน ตกเย็นอ่านหนังสือ พอสองทุ่ม ออกไปนั่งที่อาบอบนวดจนตีสอง กว่าจะได้นอนก็ตีสามอย่างเร็ว

คำถามผมคือ แล้วเธอไม่คิดถึงเรื่องศักดิ์ศรีเหรอ

เธอตอบว่า เธอมองอาชีพนี้ว่าเป็นงานสุจริต และเธอไม่ได้ทำเพียงเพื่อเงิน
เป้าหมายเธอคือ หาเงินเรียนจนจบ แล้วก็จะเลิกอาชีพนี้
ทำงานตามที่เรียน หาเงินตอบแทนบุญคุณที่บ้าน
เธอไม่สนใจหรอกว่าจะได้แต่งงานหรือไม่
ชีวิตนี้ เธอเกิดมาไม่พร้อมเหมือนคนที่มีโอกาสอื่นๆ เธอจึงยอมเอาตัวเข้าแลก เพื่ออนาคตของเธอ

ผมบอกเธอก่อนจากว่า ยังไงเสีย ผู้ชายอีกมากที่รู้จะเข้าใจและรับได้
เธอยิ้ม

เมษายน 28, 2551

Pork & Beans

Single แรก - - เพลงใหม่ของ Weezer
ว่าด้วย "ผมจะกินขนมกับหมูและถั่ว ขอโทษด้วยกับมารยาทของผม และอาจทำให้คน
มอง"...

ติดหูมากๆ ดนตรีแรง และเพราะ กลอง Basic จัดๆ และที่สำคัญ

ไม่มีท่อน Solo กีตาร์ ! หรือนี่คือ After "River's Marriage" Type of Music!

COOL....

เมษายน 27, 2551

Weezer อัลบั้มที่ 6 - Red Album ใกล้วางแผงแล้วครับ

ข่าวดีครับ สำหรับแฟนๆ เพลงของวง Weezer!
อัลบั้มใหม่ ที่วางขายเดือนมิถุนายน (เดือนเกิดผม!) ชื่อ "Weezer" ปกแดง
ตอนนี้ออก Single แรกมาวางขาย วันที่ 24 เมษายนนี้ ชื่อ Pork and Beans
ลองเข้าไปที่ http://www.weezer.com แล้วไม่ผิดหวังจริงๆ! (ซื้อผ่าน iTunes ได้นะ)

ตัวอัลบั้ม รู้สึกจะออกมา 2 version ปกติ กับแบบ Deluxe

(ดีใจนะเนี่ย)

เมษายน 18, 2551

ช่วงเวลาที่แสวงหา

มีคำถามมากมายเกี่ยวกับ "ตัวเรา"
คำถามที่ว่า "ตัวเรา" เกิดมา "ทำไม"

แสวงหาคำตอบกันต่อไป
สุดท้าย คนที่รู้คำตอบนั้น อาจไม่ใช่ "ตัวเรา"
แต่เป็น "ตัวเขา"

หรือเราอยู่เพื่อเป็นคำตอบให้กับคนอื่นๆ

เมษายน 17, 2551

บนถนน

ลากเท้าเดินไปตามทางเท้า ระหว่างทางเดิน ผู้คนเดินกวักไกว่ บ้างรีบร้อน บ้างใจ
เย็น
ควันพิษเสมือนเพื่อนร่วมทาง รถเมล์สายนั้นวิ่งผ่านมีคนบนรถหนาแน่น
สองสายตาจ้องมองท้องฟ้าใส นกเปิดปีกกางบินบนนภา แสงอาทิตย์ร้อนจ้าไม่ปราณี
เพียงในใจระลึก หูที่เสียบหูฟัง และไอพอดนาโน เปิดเพลง Wagon Christ (Luke
Vibert)

หวังว่าสักวัน...

เมษายน 16, 2551

ภาพที่ลางหายไป

ในที่สุด เวลาแห่งการจากลาครั้งใหม่ก็เกิดขึ้น เหมือนสายลมเอื่อยที่พัดกระทบ
ผิวยามเช้า
แม้การจากลาจะไม่ทำให้ชีวิตของเราเปลี่ยนแปลงไปมากกว่าเดิม แต่คงมีความหมายอยู่
บ้าง
เสียงหายใจของท้องฟ้า เปลี่ยนออกมาเป็นสายลมเย็น โบกปีกผีเสื้อให้ลอยสูงขึ้นอีก
นิด
นกและปลาอยู่ร่วมกันในสังคมที่มีสิ่งแวดล้อมแตกต่างกันในโลกที่สับสนไปด้วยชีวิต

วันนี้คือวันใหม่ ท่องไว้ในใจ เผื่อลืมว่า บางครั้ง เราต้องเจ็บปวดกับชีวิตที่
เราเลือกไม่ได้

เมษายน 08, 2551

Naming of a Storm in my view...

ฟังทั้งอัลบั้มแล้วครับ
รู้สึกชอบในความคิดสร้างสรรค์ที่โปรดิวเซอร์กระชายและปริน พยายามสร้างมันออกมา ผมรู้สึกว่าพวกเขารักงานชิ้นนี้มากๆ จับได้จากรายละเอียดต่างๆที่ยิบย่อยเหมือนดาวบนฟ้าเลยทีเดียว
แต่โดยความชอบส่วนตัวแล้ว มีข้อที่ผมตินิดหน่อยครับ คือ ผมชอบให้เสียงบางอย่างมี Pattern ที่แน่นอน ถ้าผมเป็น Producer ผมจะให้ความสำคัญกับส่วนนี้มากๆ เช่น เสียงร้อง เสียงกลอง เสียงกีตาร์ การบันทึกควรให้มีเสียงที่เป็นสำเนียงเดียวกันทั้งหมด ทั้งอัลบั้ม เป็นเนื้อเดียวกันจึงรู้สึกขัดนิดหน่อยกับการที่เสียงร้องเพลง Welcome Home กับ Our First Day Will Come Again มีการ ใส่ Echo ให้กับเสียงร้องนำ โดดออกจากเพลงอื่นๆทั้งหมด(ผมชอบเสียงที่ไม่ใส่ Echo ของพี่คุ่นมากกว่าแบบมี Echoครับ) ข้อนี้ ทำให้ดนตรีภาพรวมทั้งอัลบั้ม ดูไม่ค่อยเป็นเนื้อเดียว (อันนี้เป็นความชอบส่วนตัวครับ บางคนอาจเห็นว่าสิ่งนี้เป็นการสร้างสีสรรค์ให้กับทั้งอัลบั้ม)
อีกส่วนที่ผมรู้สึกเสียดาย คือ Line ประสานเสียงร้อง เพราะเพลงแนวที่ผมชอบเนี่ย จะได้รับอิทธิพลจากเพลงที่เน้นเสียงร้องประสาน อย่าง The Beach Boys, The Beatles หรือ Weezer ก็แล้วแต่ การประสานเสียงมีส่วนสำคัญต่อเพลงไม่แพ้เสียงร้องนำเลย หลายๆเพลงถูกตัดพาร์ตที่เป็นเสียงประสานไปอย่างน่าเสียดาย เสียงร้องเมโลดี้เดียวกันเป๊ะ แต่คนนึงร้องสูง คนนึงร้องต่ำเนี่ย คืออีกเสน่ห์หนึ่งที่ Weezer ใช้ในงานชุดแรก (The Blue Album) ซึ่งผมชอบมาก
มาถึงส่วนสุดยอดในอัลบั้มชุดนี้บ้างครับ ผมว่าดนตรีของเพลง Lie to me once more ช่างกล้ามาก ฟังมั่วแต่ไม่มั่ว เหมือนเพลงที่ผมชอบเล่นเลย (จริงๆของผมนี่มั่ว ไม่ได้แกล้ง ฮ่าๆ)ลูกเล่นแพรวพราวมาก และดูเหมือนจะจงใจเล่นโน้ตไม่ถูกคีย์ด้วย อันนี้ขอใช้คำว่าช่างกล้า เพราะว่าจริงๆแล้วโปรดิวเซอร์แม่นมากๆกับเสียง ที่ยอมให้เสียงผิดคีย์ ออกมาแบบตั้งใจนี่แสดงว่าไอเดียกระฉูดครับ แม้แต่เสียงประสานเพลง Mr.Passerby ที่ผมไปอัดใหม่ พบว่า เสียงมันยังเป็นแบบผิดคีย์เหมือนในเดโมนี่ :P แสดงว่า โปรดิวเซอร์เลือกใช้เสียงจากเดโมคงต้องการอารมณ์มากกว่าความถูกต้องของดนตรี
เพลงที่ผมรู้สึกว่าเหมือนกับ Demo มากที่สุด น่าจะเป็น Bad Bangkok Blues กับ Me in the Dark อืม Danger ก็เหมือนแฮะ แต่พี่คุ่นร้องไม่มี Pattern ได้สะใจมากทำให้จับทางไม่ถูก เข้าทางพี่คุ่นเลย ฮ่าๆ ดีครับ
เพลงที่ผมเสียดายที่สุด น่าจะเป็น My Morning Moon เพราะว่า เป็นเพลงที่มีความหมายส่วนตัวสำหรับผม จริงๆอยากให้ออกมาเหมือนเดโม (หมายถึงเมโลดี้ และ Tempo) ก็เป็นการตีความดนตรีใหม่เพื่อให้ไม่เหมือนเพลงอื่นๆอีกหมื่นล้านเพลง (แต่ข้อเสียของเพลงผมคือ ฟังแล้วจะรู้สึกว่าเหมือนเคยฟังมาก่อน เพราะอะไรเหรอครับ เพราะผมไม่สามารถทนเล่นเพลงที่ไม่เพราะได้ และเพลงที่เพราะก็มักเป็นเพลงที่เคยเกิดขึ้นในโลกนี้และผมชอบ และฝังหัว โดยไม่รู้ตัวว่าเพลงที่เราแต่ง ไปมีส่วนเหมือนกับเพลงอื่นๆอีกหมื่นล้านเพลง) ข้อนี้ละมั้งที่ทำไมผมถึงชอบ Sonic Youthเพราะพวกเขาทำในสิ่งที่ผมไม่สามารถทำได้ คือมีความสุขกับเพลงที่ไม่เน้น melody ความไพเราะ แต่การแสดงสดของพวกเขา ทำให้ผมรู้สึกว่าพวกเขา "อิน" กับเพลงตัวเองมากแค่ไหน (ไม่น่าเชื่อ!)
ถึงอย่างไร การได้ทำงานเพลงในห้องอัด ทนหลังแข็งถ่างตาอัดเพื่อให้ได้เสียงที่ใช่ จัดไมค์ที่ถูกนี่ เป็นอะไรที่ผมไม่มีวันลืมเลยจึงขอบอกว่า ยังไง งานนี้ก็เป็นงานที่ผมรักมาก ไม่ว่าจะออกมาเป็นไงก็รักครับ เพราะเป็นงานที่คนทำตั้งใจให้งานออกมาดีคนทำทุ่มเทให้ความรักกับผลงาน มากกว่าเพื่อหวังผลทางการค้า (จริงๆผมเชื่อแบบที่พี่ต้อมเป็นเอกเชื่อในงานหนังของเขา คืองานหนังของเขามันขาย คนจะชอบ มัน mass แต่...จริงป่าวหว่า ฮะๆ) งานนี้จัดว่าเป็นงานที่สร้างสรรค์มากๆ มีไอเดียร์ให้เงี่ยหูฟังได้ไม่รู้เบื่อ และฟังกี่รอบๆ เพลงก็ยังน่าฟังเสมอครับ... :)

เมษายน 04, 2551

งานคงค้าง

งานคงค้างอยู่ในไฟล์เล็กๆ ที่ Desktop ว่า "task3.txt"
ข้างในบรรจุงานที่เหลือที่ทำไม่เสร็จซะทีอยู่หลายอย่าง
ในใจคิดว่า ทำเพื่อทำ คือไม่ต้องมองถึงผลที่จะได้ หรือ อนาคต
ทำวันนี้ ทำเพื่อทำ Action for Action
หาความสุขกับปัจจุบัน ทำในสิ่งที่ทำอย่างชื่นมื่น

ว่าแล้วก็ใกล้ได้ฟัง CD เต็ม The Typhoon Band แล้ว

(ว่าแต่ ผมเป็นคนทำเพลงในอัลบั้มนี้ด้วย แต่ทำไมผมได้ฟังหลังคนที่ซื้อในงาน
หนังสือล่ะ 55)

มีนาคม 17, 2551

คำแถงการณ์ของดร.สักพงศ์

555 แล้วตอนนั้น ดร. ดร กำลังทำไรอยู่ อาจจะกำลังตรวจสอบความเรียบร้อยขั้นสุด
ท้าย ของอัลบั้มที่ 4 ของวง HYB ก่อนปล่อยลงเว็บให้ Member มา Download.



อืม เคยอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นเรื่องนึงนานแล้ว (นายอาจเคยอ่านก็ได้)

เป็นเรื่องของมนุษย์ต่างดาวคนนึง ที่ดาวบ้านเกิดเขาแตกดับไปแล้ว แต่เขาเป็นคน
เดียวที่หนีออกมาได้ก่อน ด้วยยานที่ไปได้เร็วกว่าแสงและกล้องโทรทัศน์ที่มีกำลัง
ขยายอภิมหาศาล

สิ่งที่เขาทำก็คือ คอยวิ่งตามแสงในอดีตที่ออกมาจากดาวนั้น แล้วเอากล้องโทรทัศน์
ของเขาส่องดูตัวเขาและคนรักของเขาที่เคยใช้ชีวิตด้วยกันก่อนที่ดาวจะแตกดับ



ฉะนั้นถ้าเราสามารถเดินทางออกจากโลกไปจนทันแสงที่ออกจากโลกไปแล้วเป็นเวลากว่า
2551 ปี แล้วใช้กล้องโทรทัศน์ที่มีกำลังขยายอภิมหาศาลส่องดูแสงนั้น เราจะเห็น
พระพุทธเจ้าและอริยะสัจ 4 ฉบับ Original ได้ !!!

ภาพอดีต

ภาพสะท้อนจากแสงตกกระทบวัตถุ และฉายกลับมาที่ประสาทตา
ภาพสิ่งที่เกิด จะเดินทางมายังประสาทตาเราด้วยความเร็วแสง ภายหลังสะท้อนวัตถุ
แล้ว
ความเร็วแสงโดยประมาณคือ 3*10^8 m/s (ถ้าจำไม่ผิด)

ปี พศ 2560 ดร. สักพงศ์ สาขา ฟิสิกส์ควอนตัม ผู้ได้รับรางวัลโนเบลจากการค้นพบ
ทฤษฎีสนามรวม
ได้สร้างกล้อง v-tron ขึ้น เป็นการเร่งความเร็วอนุภาคให้มีความเร็วสูงกว่าแสง
ถึง infinity เท่า (วัดไม่ได้แต่เร็วกว่ามากๆๆๆ)
กล้องนี้จะวิ่งไปสะท้อนนอกโลก แล้วนำภาพกลับมา ภาพที่ได้คือภาพที่เกิดขึ้นไป
แล้วในอดีต

และสิ่งที่ดร. ผู้นี้ค้นพบคือ.... อริยะสัจ 4!

มีนาคม 13, 2551

หิวววววววว

ผมหิว
ความหิว ทำให้ผมคิด
ผมคิดจะกิน
เมื่อผมหิว ผมก็คิดจะกิน
ไม่พอเท่านั้น
ท้องผมปั่นป่วน
เพราะร่างกายต้องการอาหาร
แต่พลัน...เงินในกระเป๋า
ไม่พอยาไส้!

ในวันที่เพื่อนที่ดีที่สุดคือสิ่งที่มองไม่เห็น

คงมีซักครั้ง ความรู้สึกลึกๆ อยากไม่มีตัวตนในสังคม
ทำอะไรแบบไม่ต้องมีคนรับรู้ อยู่ลำพังเงียบๆ
ต้องการเพียงกำลังใจจากความเงียบเหงา ที่ไม่ต้องมีความจริงเป็นตัวประกอบ
ความทุกข์ที่เกิด ผ่อนคลายลงด้วยความคิดที่ว่า มีแสงสว่างเล็กน้อยเป็นเพื่อน

ในห้องประชุมใหญ่ ประถมปลาย จิตใจแหลกสลาย
มีเพียงมิกกี้เมาส์ที่ลอยไปมาในห้องประชุมนั้นเป็นเพื่อน พูดคุย จริงใจ
ในห้องประชุม ความทุกข์ และการปราศรัยบางอย่าง ยากที่จะจำได้
แต่ที่ไม่เคยลืม เพื่อนที่มองไม่เห็น ที่อยู่เคียงข้าง ... ที่จริงใจ

มีนาคม 04, 2551

อวสานเซลส์แมน Live Concert CD ปี 2546

เมื่อวานไปเดิน B2S ตอนพาลูกไปเที่ยงห้างเซ็นทรัลพระราม 3
พลันเห็น DVD คอนเสริต ของน้องๆวง อวสานเซลส์แมนเข้าให้
ด้วยความที่ พวกเขา Produce งานของ the typhoon band
ทำให้อยากรู้ว่าเวลาออก Concert จะเป็นอย่างไร เลยตัดสินใจซื้อมาดู
พบว่า "ตั้ม" พิสุทธิ์ ตีกลองให้ และตีได้ดีด้วยครับ!

ปล. 230 บาท ... น่าเก็บสะสม ยังมีขายอยู่นะ B2S พระราม 3 ครับ

มีนาคม 03, 2551

หน้ากาก

คนที่เผชิญหน้ากับคนที่ใส่หน้ากากหนาแน่นปิดกั้นหมกเม็ดความคิดจริงๆที่อยู่ในใจ
จะต้องทำตัวอย่างไรให้ไม่รู้สึกว่ากำลังต่อสู้กับคนที่ไม่จริงใจ
ตอนอยู่ด้วยกันพูดจาดี ให้เรารู้สึกดี คล้ายกับว่าไม่ได้คิดร้าย
แต่พออีกทีกลับไม่ดีจริงอย่างที่พูดไว้ เราจะต้องทำอย่างไร?

วง

การจะทำวงดนตรีขึ้นมาสักวง สำหรับผม เพื่อนน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
วงอย่าง suede อาจประกาศหาสมาชิกวงทางหนังสือพิมพ์
แต่สำหรับผม ความเป็นวง ควรมาจากความสนิทสนม และเป้าหมายในชีวิตคล้ายๆกัน
ออกอัลบั้มสำเร็จสักอัลบั้ม ไม่ใช่เรื่องง่าย เป็นการร่วมมือกันทำงาน ฝึกฝน
แต่งเพลง
ใช้ชีวิตร่วมกัน ในการสร้างสรรค์งานแบบเป็นทีม ทั้งนี้ทั้งนั้น ย่อมมีอุปสรรค
คนที่สามารถฝ่าฟันอุปสรรคไปได้ดีกว่า นำมาถึงวันที่ได้ยืดอกอย่างภาคภูมิกว่า
คนที่ท้อแท้ นั่งมองคนอื่นเดินไปข้างหน้า แต่ไม่ก้าวขาไปพร้อมๆกัน

ความฝันกับความจริง มีสิ่งที่ร่วมกันอยู่เสมอ .. นั่นคือ ความสุข

กุมภาพันธ์ 29, 2551

เรื่องมันมีอยู่ว่า

ในคืนที่ฝนตกหนัก ผมขับรถไปเรื่อยๆ กระจกปัดน้ำฝนทำหน้าที่เต็มที่ แต่ไม่พอ
ผมมองทางเห็นเพียงลางๆ ไม่ใช่กระจ่างชัด ด้วยความตกใจ เหมือนเห็นคนเดินตัดหน้า
รถ
ผมเบรคเอี๊ยด ถนนลื่น และเปลี่ยว ใช่ ไม่มีรถวิ่งสวนไปมาเลย แต่... ผมกำลังขับ
ตามไหล่เขา!

รถผมตกเขา ผมจำความรู้สึกตอนที่รถเคลื่อนที่ชนไหล่ทาง และทะลุ พุ่งทะยานลอยได้
แต่ความจำสุดท้ายจริงๆคือ คือหัวผมกระแทกกระจกหน้ารถ และผมก็จำอะไรไม่ได้อีก
เลย

มารู้สึกตัวอีกที ผมกำลังนอนอยู่บนเตียง ในห้องที่สะอาด แสงอาทิตย์ยามเช้า และ
กลิ่นโรงพยาบาล
ผมรอดตายมาได้อย่างไร ผมไม่แน่ใจ แต่ผมยังอยู่ ยังคงมานั่งพิมพ์เรื่องตัวเองได้
อยู่
แต่แปลกที่หลังจากที่ผมหายเจ็บคราวนั้น ผมรู้สึกว่าตัวเองมีคนคอยตามตลอดเวลา
ไม่ว่าจะไปไหน เหมือนมีคนเดินตาม ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตามผม คือคน หรือ ผี กัน
แน่
วันหนึ่ง ผมจึงรวบรวมความกล้า ถามสิ่งที่ตามผมตรงๆ

"คุณเป็นคนหรือเปล่า"

ไม่มีเสียงตอบกลับมา หัวผมหมุนติ้ว เพราะเป็นครั้งแรกที่ผมจ้องหน้า สิ่งที่ตาม
ผมไปไหนต่อไหน

"หรือว่าคุณไม่ใช่คน"

ผมถามอีกคำ แต่คราวนี้ผมไม่กล้าจ้องหน้า ผมก้มต่ำ และผมก็พบว่า คนผู้นี้ไม่มีขา
เขาลอยอยู่!

ผมเหงื่อแตกทันที เนื้อตัวสั่น หัวใจเต้นถี่ ค่อยๆ หันหลังกลับ พยายามเก๊กหน้า
และร่างกายให้ดูปกติ
แต่แล้ว ไม่ทันที่ผมจะก้าวขา ... มือของ บุคคลลึกลับผู้นั้นก็จับที่บ่าของผม
และบีบ!

"ผมคือชีวิตหลังความตายของคุณ ผมมาเตือนคุณว่า คุณกำลังใช้ชีวิตแบบไร้ชีวิต"

ผมไม่เข้าใจ ... แต่ผมบอกเขาไปว่า "นโมตัสสะ...." และเขาก็จากไป

หลังจากนั้น ผมก็เริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเอง ไม่มีขา และผมไม่สามารถเดินได้
กิจกรรมทุกวันที่ผมจะทำ คือการนั่งพิมพ์เรื่อง และเอาไปโพสในอินเตอร์เน็ต

เรื่องมันมีอยู่ว่า ...

กุมภาพันธ์ 28, 2551

เพลงสำหรับหัวข้อ "หมัก"

อืมมมม ทำเสร็จแล้ว แต่ไม่รู้จะไหวหรือเปล่า ตั้งชื่อไว้ว่า "สาบาน"

"สบาน" กับ "หมัก" เกี่ยวข้องกันอย่างไรหว่า?

กุมภาพันธ์ 27, 2551

so...busy

ช่วงนี้ยุ่งอีกแล้ว
ทำไมงานเยอะแบบนี้เนี่ย
โอ............ยยยยยยยยยยยยยยย

กุมภาพันธ์ 26, 2551

ว่างเปล่า

ไม่อีกกี่วันจะหมดเขตส่งเพลงเข้าร่วม typhoon cafe' หมัก แล้วนะครับ
ผมยังไม่มีเพลงจะส่งเลย ว่างเปล่ามากตอนนี้ แต่ขอ update เรื่องห้องนอนที่ใช้ทำ
เพลง
ตอนนี้ซื้อโต๊ะคอมพ์ มาวางคอมพ์แล้ว (แต่ยังไม่ได้ทำเพลงเลยจริงๆพับผ่า)

คืนนี้ถ้ามีไฟ อาจจะแต่งเพลง สำหรับหัวข้อหมัก และถ้ามีแรงพอ จะอัดให้เสร็จเลย
สู้ๆ

กุมภาพันธ์ 25, 2551

THINK Negative

ใน A Day มีคอลัมน์ หรือ เป้าหมาย ที่จะขับกล่อมโลกนี้ ด้วยแนวคิดแบบ Positive
Thinking...

ผมขอ Negative ต่อไปละกันครับ (วาดเป็นการตูน เอาขีดๆ วาดไว้ที่หัว) T__T

ไม่ใช้อารมณ์

เป็นไปได้ว่า อารมณ์ เป็นสิ่งที่ก่อให้เกิดปัญหาต่างๆนานา แต่ก็อารมณ์อีกเช่น
กัน ที่ทำให้เราได้สัมผัสกับรสชาติของศิลปะอย่างดูดดื่ม
ไม่ใช่ว่าทุกคนจะสามารถควบคุมอารมณ์ได้เสมอไป น้อยคนนักที่สามารถทำได้ แต่ส่วน
ใหญ่มักพ่ายแพ้ให้กับอารมณ์เสมอ
อารมณ์รัก น่าจะเป็นอารมณ์ที่ส่งผลกระทบกับการกระทำของผมมากที่สุด หรือเรื่อง
ราวต่างๆในชีวิต มักจะมีที่มาจากความรักเสมอ
หลายครั้ง ตัวเองยังไม่เข้าใจว่าตัวเองเอาอารมณ์รักนำทางเดินไปเรื่อยๆ แต่พอหัน
หลังกลับมา เราอยู่ในรถที่ขับเคลื่อนด้วยความรักทั้งคัน
ไม่มีน้ำมันคือความรักหล่อเลี้ยงแล้วไซร้ เราคงจอดสนิทแน่นิ่งดิ่งสงบอยู่ริมทาง
เปลี่ยวเหงาไร้ผู้คนหรือต้นไม้ให้เย็นตาอีกเลย

ผมหลับตา ภาพที่เห็นเป็นบันทึกความทรงจำ ตอนที่อยู่อเมริกา ขับรถไปตามถนน ไอ
นายตี้ไฟฟ์ ระหว่างบอสตันกลับมา คอนเน็คติกัต
ภาพที่ผมจำได้ คือรุ้งทอแสงสองเส้น เข้าหากันหรือขนานกัน ไม่แน่ใจนัก แต่ที่แน่
ใจแน่ๆคือ ไม่ค่อยได้เห็นเรื่องแบบนี้เท่าไรในชีวิต
ผมรู้สึกว่าตัวเองมีความสุข ในเวลานั้น รถสีเขียวคันเก่าผุ

... ผมลืมตาพบว่าตัวเองกำลังทำงาน...

a day & hamburger

ตอนนี้หนังสือสองเล่ม ที่วันนั้นผมแวะไปไต้ฝุ่นสตูดิโอ เพื่อให้สัมภาษณ์และถ่ายรูป ได้วางขายแล้วทั้งสองเล่ม

A day จะเสนอการให้สัมภาษณ์ของพี่คุ่น (จริงๆ เรื่องที่ลง เกี่ยวกับไต้ฝุ่นแบนด์ นั้นสัมภาษณ์ก่อน

และสัมภาษณ์ตอนผมอยู่ด้วย ส่วนเรื่องหมัด คิดว่าคงสัมภาษณ์หลังจากที่กลับจากทานกลางวันกันแล้ว)

 

รู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ฟังงานเพลงที่ตัวเองได้มีส่วนร่วม ออกวางขายในระบบ CD ใต้ดิน

อยากรู้ว่า จะมีคนชอบมากน้อยแค่ไหน และที่สุดคือ อยากฟัง ว่ากระชาย กับปรินน ทำเพลงออกมาได้ดีแค่ไหน

เพราะเดโม ที่ทำออกมา กับงานจริง ย่อมต่างกัน เพียงกลิ่นเดิมจะคงอยู่ ให้สูดดมระลึกถึง

กุมภาพันธ์ 21, 2551

ซึมซับ

ความเศร้าแปลกๆ อยู่ในหัว ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิด มาจากสาเหตุอะไร
อาจเป็นเพราะตัวเราที่ทำตัวเอง หรืออาจเป็นเพราะคนอื่นที่ทำตัวเรา
ไม่อาจทราบว่าจะแก้อย่างไร จุดจบทางเดินอยู่ที่ไหน เพียงต้องการ
การหลุดพ้นจากเรื่องวนไปมาอยู่กับตัวเอง เป็นอุปสรรคของชีวิต
การใช้ชีวิต การทำงาน การทำให้งานลุล่วง

วันนี้ซื้ออัลบั้มของ ซาลิวา บาสตาร์ด ของแท้
เพราะฟังที่โหลดมาแล้วชอบ
เพลงที่เล่นง่ายแต่โดน ชอบครับ

กุมภาพันธ์ 20, 2551

wait until กรรม

พี่ฝนเตือนสติผมครั้งหนึ่ง
บอกว่า ไม่ต้องทำอะไร คนที่ทำอะไรเราจะได้รับผลกรรม
ผมเห็นด้วย เพราะว่าบางครั้ง คนที่ทำเลวกับเรา
ย่อมได้รับผลกรรมจากการกระทำของเขา
เพียงแต่ถ้าเรายื่นมือเข้าไป
เราจะต้องเจ็บตัวด้วย
ให้กรรมจัดการตัวคนผู้นั้น
แม้เราอาจจะไม่รู้ว่า คนผู้นั้นได้รับกรรมที่ตัวเองก่อแล้วก็ตาม

แต่อย่างน้อย ตัวเราย่อมไม่มีจิตไปจองเวร
เวรที่อยู่ในหัวหลุดออกไป
กรรมที่คนผู้นั้นกระทำ ยิงกลับไป...

Logic สุดยอด

กุมภาพันธ์ 19, 2551

W h e n t h e r e i s n o o n e a s a f r i e n d t o y o u

I think this time, the time. I think I’m so lonely.

No one could make me feel as a friend or closed friend to me anymore.

I don’t know why but anyway I have to admit it.

Why is there so empty to me all the world? So sad… really..

 

Ignorant is normal, you have to face it… I agree.

ไอพอด นาโน เติ๊ด เจนเนเรชั่น แคนนอน ดิสเพลย์ ไทย ฟ้อนท์

ผมหงุดหงิด เพราะเจ้า ไอป๊อดนาโน ของผมอ่านภาษาไทยไม่ออก
ผมพยายามหาในกูเกิ้ล เพื่อหาทางเอา เฟอร์มแวร์มาอัพเกรดให้มันอ่านออก
และผมก็พบว่า ไม่มีใครสามารถทำตัวอ่านภาษาไทยนี้ ทั้งของปลอม และของแท้
ของปลอมหมายถึง คนทางบ้าน เขียนโปรแกรม โมดิไฟ เอง
ของแท้ คือ หมายถึงตัวทางการที่ทางบริษัทแอปเปิ้ลไอพอด ออกมาให้

แล้วจะให้ผมทำอย่างไร นั่งรอโชคชะตาให้อยู่ๆ เครื่องผมก็อ่านไทยได้หรือ
ไม่มีทางเป็นไปได้เลย ผมจึงตัดสินใจว่า จะต้องทำอะไรบางอย่าง
กระตุ้นให้สตีฟ จ๊อบ เห็นคุณค่าของลูกค้าชาวไทย ที่ใช้เครื่องฟังเพลง
ที่เค้าเป็นเจ้าของบริษัทเสียบ้าง
ไม่ใช่เอาใจแต่ประเทศเทพๆ อย่างญี่ปุ่น หรือจีน (หมายถึงเอเชีย)
เพราะเราต่างรู้ดีว่า คนไทยใช้ไอพอดกันมากมาย ไม่ใช่น้อยๆ
แล้วทำไม เค้าจะรักษาคุณภาพของบริษัท และให้คุณค่ากับลูกค้าไทยบ้างไม่ได้หรือ
โลกนี้ไม่ได้มีอะไรยากเกินไปหรอก ขึ้นอยู่กับว่า คุณจะทำหรือไม่ทำ
ดังนั้น ผมจึงเขียนอีเมลไปหา แอ๊ปเปิ้ล ตอนนี้กำลังรอคำตอบกลับ
ว่าจะทำ หรือไม่ทำ!

กุมภาพันธ์ 11, 2551

เมื่อวานได้ซื้อ ALONE งานเพลง เดโมของ Rivers ละ

หลังจากแอบโหลดมาฟังก่อนเป็นเดือนๆ
ตอนนี้ได้ซื้อ CD มาแล้วครับ มีขายแล้ว!
Booklet นี่ดีจริงๆ ต้องอ่านเอง

กุมภาพันธ์ 07, 2551

โลกนี้ไม่มีจริง

ภาพที่เห็น ...4ikfi l6-lb'sN
คนที่ชื่นชอบ ... vi;iiI
เพื่อนที่สนิท ... ohe/o d]bjorpv,
นางฟ้าประจำตัว ... vipk d;hk'l6-l5b9pN

ไม่เป็นไร โลกนี้ยังดีที่มีความฝัน
ความทุกข์ที่เกิดจากความฝันไม่เป็นจริง
คือความจริงที่ความฝันกับความจริงไม่อาจอยู่ร่วมกันได้
เหมือนโลกแห่งนามธรรม กับรูปธรรม
ผีคือนามธรรม

หรือพวกเรามีผีอยู่ในตัวเสมอ

กุมภาพันธ์ 06, 2551

การจากลา

บางครั้งการทำงานกับคนที่ทำงานแล้วสบายใจ ก็มีผลทำให้งานที่ทำมีประสิทธิภาพ
แต่การจากลาเป็นสิ่งที่เป็นธรรมดาของชีวิต มีพบย่อมมีจาก ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า
การจากลาของเพื่อนร่วมงานจึงเป็นสิ่งที่ผมคงหลีกเลี่ยงไม่ได้
แต่อย่างไรก็ดี... เราควรเก็บความทรงจำที่ดีตลอดไป ในเมื่อ
ชีวิตนี้แสนสั้นนั้น การได้พบ ได้รู้จักใครซักคน บางครั้งเอาเงินทองมาแลก
ย่อมทำไมได้

มกราคม 30, 2551

ตอนเช้า ฝนตก เมื่อคืน เมฆเปลี่ยนรูป

เมื่อคืน เมฆบนฟ้า เป็นรูปร่างมองคล้ายอะไรซักอย่างที่เรียกไม่ถูก
ผ่านไปไม่กี่วินาที มองขึ้นไปอีกที เมฆที่ว่า หายไปแล้ว บินไปแล้ว เลยไปแล้ว
เปลี่ยนรูปไปแล้ว


ตอนเช้า ฝนตกเมื่อถึงสถานีสีลม แปลกใจว่า ท้องฟ้ามืดตั้งแต่ออกจากบ้าน
แต่ผมไม่ได้พกร่มไป

อะไรที่แน่นอนที่สุดรู้ไหม คือความไม่แน่นอน

"แน่นอนว่า" จึงตกไป...

มกราคม 25, 2551

มกราคม 23, 2551

เรามีชีวิตอยู่ด้วยความทรงจำของคนอื่น

เรามีชีวิตอยู่ด้วยความทรงจำของคนอื่น
ถ้าเป็นจริง ผู้สร้างสรรค์ผลงานให้กับโลกนี้
ย่อมยังมีชีวิตอยู่ และในมุมอีกมุม
เรามี Multiple Identities
ความหมายคือ เรามีชีวิตอยู่
ในความทรงจำของคนต่างกันไป ในมุมมองที่ต่างกันไป
นั่นคือ ตัวเรา ในความคิดของนาย ก กับ นาย ข
ย่อมมีความแตกต่างกัน
ยิ่งเราอยู่ในความทรงจำของคนมากเท่าไร
เราย่อมมีความแตกต่างในตัวตนมากเท่านั้น
มนุษย์เกิดมา รับรู้การมีอยู่ของตัวตน
ซึ่งตัวตนก็เป็นหนึ่งที่รับรู้ว่าตัวตนเป็นอย่างไร
การที่เราสร้างการรับรู้ให้คนอื่นๆยิ่งมาก
ตัวเราก็ยิ่งไม่จากไป...จริงๆเสียที

หรือผมกำลังพูดถึงสัญญา ในศาสนาพุทธ ?

มกราคม 22, 2551

ณ จุดหนึ่ง

เวลาเช้า ณ จุดหนึ่ง ของกรุงเทพ
มีเสียงกระซิบ บางเบาเล่าขานมากับสายลม
เสียงกระซิบกระซาบ ทำเอาเธอยิ้มปลื้ม
เสียงกระซิบที่ว่า ...

ผมไม่เข้าใจเวลาที่คนเราต้องการทำอะไรซักอย่าง
บางครั้งแม้นเหมือนจะง่ายแต่ไม่สามารถทำได้
เพราะบางครั้ง เส้นผมบังภูเขาเกิดขึ้นจริง
หากแม้นเราอยู่ในห้องอบซาวน่า จู่ๆก็ได้ไอเดีย
ความยากง่าย บางครั้ง ห่างกันแค่เอื้อม แต่มีบางอย่างบังตา

คุณเคยดู Turn Left, Turn Right ไหม?

มกราคม 21, 2551

การออกแบบห้อง Food Court, Food Center ของโรงอาหาร ธนาคารกรุงไทยสำนักงานใหญ่

เมื่อวันก่อนไปประชุมที่ สงญ ธนาคารกรุงไทย ได้แวะไปซื้อกาแฟเย็นแล้วสังเกตว่า
โรงอาหารของที่นี่ จัดในลักษณะที่ร้านอาหารอยู่ในห้องที่เปิดประตู
ประตูจะใหญ่ พอเปิดค้างอ้าไว้แล้วเหมือนเป็นการแบ่งร้าน
พอเก็บร้านเสร็จก็ปิดประตู ทำให้ห้องกลายเป็นห้องประชุม
นับว่าเป็นไอเดียการออกแบบสถาปัตยกรรมที่ฉลาดดีครับ ชอบไอเดียคนออกแบบ
บางอย่างสิ่งเล็กๆน้อยๆ แต่มีคุณค่า แสดงภูมิปัญญาคนคิด

มกราคม 18, 2551

ในความเงียบของเสียงกีตาร์เอฟเฟคอย่างแรง

คอร์ดที่กด คอร์ดซี ... กราดมือขวาด้วยปิ๊ก ลงอย่างแรง
ในความดังจากตู้แอมป์ เสียงกีตาร์ และนัยตาเศร้าสร้อย ผมเห็นความงดงามของความ
ว่างเปล่า
มันคือห้วงเวลาที่เงียบสงบ ในชีวิตที่ไร้ซึ่งความรัก ความเกลียด ความอยาก ความ
ไม่อยาก
ผมเห็นเธอ... กำลังนิ่ง

มกราคม 17, 2551

เมื่อผมเป็นยุง

มารู้สึกตัวอีกที ผมกำลังบิน บินด้วยปีกบาง บินด้วยปีกขยับไหวเร็วรีบ
ปากผมเมมือนเข็ม ท้องผมป่อง และผมหิว อาหารของผมคือเลือด
ไม่ทันที่จะหายหิว ร่างกายผมปะทะกับฝ่ามือคนอย่างจัง และตัวผมก็แบน
เลือดในพุงผมกระจายออกมาเปื้อนฝ่ามือนั้น แต่ผมยังไม่ตาย

เพราะผมเป็นคน ผมเป็นคนตบยุง พอยุงตาย ผมก็กลายเป็นคนตบยุง
ผมลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้อง ผมเห็นผู้หญิงคนนึงกำลังร้องไห้
ผมเข้าไปคุยกับเธอสองคำ เธอก็เอามีดแทงผมที่อกข้างซ้าย
เลือดผมพุ่งออกจากหัวใจ หัวใจที่ผมเพิ่งได้รับมาหลังจากถูกตบ แต่ผมยังไม่ตาย

เพราะผมเป็นผู้หญิง ผมเป็นผู้หญิงที่แทงผู้ชายคนนั้นที่หัวใจข้างซ้าย
แต่ผมไม่เคยเป็นผู้หญิงมาก่อน ผมไม่เคยรู้ว่าผู้หญิงเป็นไง ผมไม่เคยนมโต
ผมเลยถอดเสื้อผ้าออก ผมอยากเห็นว่าร่างกายของผู้หญิงเป็นไง
ทันใดนั้นเอง ยุงตัวหนึ่งก็กัดผม ผมตบยุงที่ข้างหน้าต่าง แต่ผมในตบพลาด
ผมเสียหลัก ทิ้งตัวลงจากตึกสิบชั้น... ยุงยังคงฝังปากที่เนื้อผม ไม่ปล่อย
จนร่างผมแหลกที่พื้นดินข้างล่าง .. แต่ผมยังไม่ตาย ... มารู้สึกตัวอีกที ผม
กำลังบิน...

my space - i am nhephex

เพิ่งไป add เวบใน my space ครับ เป็นที่วางเพลงของผมเอง
ก็ link ไปที่ http://myspace.com/iamnhephex เน้อ :)

มกราคม 16, 2551

New Year 08 Party of my company

วันพรุ่งนี้แล้ว
งานจัดที่โรงแรมแห่งหนึ่ง
ผมเล่นดนตรีกับพนักงานคนอื่นๆ
แต่ตอนนี้งานเยอะจัดกันส่วนใหญ่
งานมันเลยกร่อย (กอรปกับสถานะการณ์บ้านเราตอนนี้ด้วย ไม่ควรสนุกสนาน)

มกราคม 15, 2551

วัย อายุ บรรลุ ภาษา เวลา ความคิด

บางคนบ่น เรื่องเขียนบล็อคแล้วไม่มีคนมาคอมเมนต์ อยากบอกว่า อย่าคิดมากเลยครับ
การเขียนบล็อค ผมว่า เป็นการระบายออกของจิตใจ ทำให้ไม่ต้องเก็บทุกอย่างไว้
คนชอบระบาย แบบคิดมาก ต้องระบายออกมาอย่างเป็นระเบียบ เหมือนออกหนังสือจริงๆ
คิดแบบนี้ก็ดีครับ แต่มันจะไปกดดันตัวคุณเอง

ไม่เหมือนกับเขียนหนังสือหรอก ผมว่า เพราะเขียนบล็อก มันเป็นกิจกรรมง่ายๆ ฟรีๆ
ไม่มีเงิน
เราไม่ต้องหวังอะไรตอบแทน ถ้าคุณเป็นคนเอาใจเขาใส่ใจเรา ไปอ่านของใครแล้ว
คอมเมนต์ของคนอื่นเสมอๆ
นั่นคือ คุณได้บุญครับ คุณกำลังทำบุญ แต่คุณอย่าไปหวังจะได้ขึ้นสวรรค์ หรือมีคน
คอมเมนต์กลับเลย

เหมือนจะมีบางคนเคยกล่าวไว้ อย่ายึดติด อย่าแบก
ปล่อยแล้วมันจะเบาเองครับ

แต่เอ... หรือว่าจะจริง ที่ว่าของฟรีไม่มีในโลก
ถ้าของฟรีมีในโลก โลกที่เป็นบล็อก โลกที่ผมคุยกับคุณผ่านตัวหนังสือสั้นๆง่ายๆ
ไม่ต้องพิถีพิถัน พิมพ์ตกมั่ง ผิดมั่ง ไม่สวย ไม่งาม แต่จริงใจ และดิบ

ถามว่า คุณจะต้องสนใจทำไม ถ้าสิ่งที่คุณเห็นคือจำนวน counter คนอ่านที่เพิ่ม
ขึ้น
นี่แหล่ะครับ comment ที่ไม่ต้อง comment :)

ปล. ขออุทิศให้พี่ปราย นะครับ :P

มกราคม 12, 2551

คงมีคุณ

คุณเป็นคนหรือเปล่า

คำถามถูกป้อน ในเวลาที่ผมอยู่ที่เกาะกลางทะเลแต่ในเกาะเป็นสิ่งปลูกสร้างแบบตึกสวย
ผมชอบบรรยากาศที่นี่ ทำให้ผมนึกถึงหนัง บางเรื่อง นึกไม่ออกว่าเรื่องอะไร

ผมอยากเป็นปลาหรือเปล่า

ไม่รู้เมหือนกัน ผมตอบเขาไปแบบนั้น แต่ผมว่ายน้ำไม่เป็น
ผมคงสับสนถ้าผมจะตอบอะไรไม่ดีออกไปบ้าง อย่างน้อยที่สุด

ผมรู้ว่าผมคงมีคุณอยู่ที่เกาะนั้นท่ามกลางพายุที่พัดโหมกระหน่ำ

สุขสันต์วันเด็กครับ

มกราคม 10, 2551

สัมภาษณ์กับพี่คุ่นที่สำนักไต้ฝุ่น ลงหนังสือนิตยสารฉบับหนึ่ง

เมื่อประมาณ 12:20 วันนี้ มีการถ่ายรูปและสัมภาษณ์ผมกับพี่คุ่น
โดยนิตยสาร Hamburger โดยสถานที่คือสำนักไต้ฝุ่น

FYI :)

มกราคม 07, 2551

บางกอก เมืองแห่งขยะ

ผมไม่ชอบทิ้งขยะตามทาง
แต่ผมหาถังขยะไม่เจอเลย
แล้วจะให้ทำอย่างไร
กรุงเทพ เมืองที่เคยสะอาด เพราะถังขยะมีมากมายเกินพอ
แต่เดี๋ยวนี้หาถังขยะยากเย็นเหลือเกิน
แล้วจะให้เมืองนี้เป็นอะไรไปได้ นอกจาก เมืองแห่งขยะ?

กาแฟบูด

วันนี้ซื้อกาแฟกระป๋องมาครับ พอเปิดฝาแล้วเอาหลอดดูด
พบว่าเนื้อกาแฟมันหนืดๆ เหนียวๆ เหมือนกาแฟบูด แต่รสชาติไม่บูดเท่าไหร่
ตอนแรกก็สงสัยว่าเป็นกาแฟเก่าหรือเปล่า เพราะเป็นลาเต้กระป๋อง มันมีนม น่าจะบูด
ได้
ก็เลยดูที่ใต้กระป๋อง พบว่าหมดอายุ 30 เดือน 11 ปี 2008 ก็ยังไม่ถึงนี่นา
ดังนั้นเลยเอาไปทิ้ง ไม่กินต่อดีกว่า เซ็ง