คงมีซักครั้ง ความรู้สึกลึกๆ อยากไม่มีตัวตนในสังคม
ทำอะไรแบบไม่ต้องมีคนรับรู้ อยู่ลำพังเงียบๆ
ต้องการเพียงกำลังใจจากความเงียบเหงา ที่ไม่ต้องมีความจริงเป็นตัวประกอบ
ความทุกข์ที่เกิด ผ่อนคลายลงด้วยความคิดที่ว่า มีแสงสว่างเล็กน้อยเป็นเพื่อน
ในห้องประชุมใหญ่ ประถมปลาย จิตใจแหลกสลาย
มีเพียงมิกกี้เมาส์ที่ลอยไปมาในห้องประชุมนั้นเป็นเพื่อน พูดคุย จริงใจ
ในห้องประชุม ความทุกข์ และการปราศรัยบางอย่าง ยากที่จะจำได้
แต่ที่ไม่เคยลืม เพื่อนที่มองไม่เห็น ที่อยู่เคียงข้าง ... ที่จริงใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น