ลองใจ

"เรามีเรื่องขอร้องเธอ"
"มีอะไรเหรอ"
"เรากำลังจะแต่งงานแล้ว เราอยากให้เธอเป็นคนแรก"
"หา.. ว่าไงนะ"
"เรารู้ว่าเธอเสียใจ แต่เราอยากให้เธอเป็นคนแรกของเราก่อนแต่งงาน"
"เอ่อ... "
"ไม่ต้องเอ่อ พรุ่งนี้เจอกันที่เจ้าพระยาปาร์ค"
ผมนิ่ง.. เธอวางสายไปแล้ว แต่ทุกอย่างยังคงสับสนในสมอง เธอเคยเป็นแฟนเก่าผม เราเคยรักกันมาก แต่เพราะเหตุผลที่ผมไม่รวย เธอจึงเลือกคนที่รวยกว่า ผมเข้าใจนะ.. แต่เจ็บชมัด
"เธอแน่ใจนะ"
วันต่อมา ที่โรงแรมเจ้าพระยาปาร์ค
"แน่ใจ"
"เราว่า มันไม่ดีหรอก เธอควรให้เขาเป็นคนแรกนะ"
"ไม่ได้หรอก เรารู้สึกผิด เราอยากตอบแทนความดีของเธอ"
"ไม่เป็นไรหรอก เราไม่คิดอะไรแล้ว"
จริงๆก็คิดนะ โดนบอกเลิกเพราะจนเนี่ย
"เอาน่า เราตัดสินใจแล้ว"
เธอพูดและยิ้ม ผมก้มหน้า แต่ไม่รู้ทำไมน้ำตามันไหล
"ขอโทษนะ เราทำไม่ได้หรอก" ผมเดินออกไปโดยไม่เหลียวหลัง
ก่อนที่ผมจะออกจากประตูโรงแรม มีมือเข้ามาจับที่ไหล่
"คุณเป็นคนดีมาก ผมเข้าใจแล้ว ทำไมเธอถึงเลือกคุณ ขอให้คุณทั้งสองโชคดี"
"..."
เธอวิ่งมากอดผม เธอกำลังร้องไห้ นี่เป็นเกมส์หรือ ผมไม่รู้ แต่ผมรู้ว่าตอนนี้ผมกำลังยิ้ม