ดู The Virgin Suicides แล้วนึกถึงตัวเองตอนรุ่นๆอะ

ผมเพิ่งได้ดูหนังเรื่องนี้ผ่านดีวีดี เดอะเวอร์จิ้น ซุยอะซาย ความตายของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ งานของผู้กำกับหญิง โซเฟีย แห่ง Lost in Translation

บรรยายกาศของหนังยังอบอวลหลอนๆ ไม่แพ้ Lost เลย ภาพที่ใช้ เพลงประกอบต่างๆ ช่างบ่งบอกรสนิยมของผู้กำกับหญิงคนนี้ ว่าฟังเพลงแนวไหน และที่แปลกคือ ผมรู้จักหลายเพลงเหมือนกัน (บางเพลงคุ้นมากๆ แต่จำไม่ได้ว่าของวงอะไร)

รู้สึกการได้ดูงานของเธอ เหมือนได้พบเพื่อนเก่า สมัยที่ผมยังจมปรักกับอนาคตของวงการดนตรีแนวทางเลือก สมัยที่อายุช่วงยี่สิบต้นๆ จำได้ว่า ไม่มีวันไหนที่ไม่ฟังเพลง วงที่ฟัง มีทั้งรู้จักจากรายการวิทยุของป้าแต๋ว วาสนา จากการอ่านหนังสือ GT (Generation Terrorists) หรือมั่วนิ่มไปแผงเทป แล้วเห็นปกเจ๋งๆ ก็ซื้อเลย คิดว่าเสียเงินเสียทองกับเทป ซีดี ไปเหยียบแสนเลย (รวมทั้งหมดนะ)

ร้านซีดี ที่โปรดปราน ช่วงเนอวาน่า ครองโลก คือ ทาวเวอร์เร็คคอร์ด เคยฝันบ้าๆบอๆ ว่าจะไปทำงานที่นั่นด้วย แต่ตอนนั้น ยังเรียนไม่จบ เป็นลูกแหง่ ติดพ่อแม่ ไม่กล้าไปสมัครงานหรอก แต่รู้จักเพื่อน จำไม่ได้แล้วว่ารู้จักกันยังไง แต่ไปๆมาๆ รู้ว่าเขาเคยทำงานทาวเวอร์เร็คคอร์ด แล้วก็ยังได้ไปเจอกันตอน แอช (ASH) มาเปิดคอนเสริต ที่แดนซ์ ฟีเวอร์ (จำไม่ได้ว่าปีไหน แต่นานแล้ว)

ผมรู้สึกว่า ตัวเองช่างโชคดีเสียนี่กระไร ที่ได้ผ่านพบประสบการณ์ ดนตรีครองโลก (สั้นๆ) มาได้ เพราะทุกวันนี้ หันไปทางไหนก็ i-pod, iriver, และอื่นๆ บานยี่ห้อ ก็เครื่องเล่น mp3 ไงครับ โทรศัพท์เอย คอมพิวเตอร์เอย รองรับ mp3 หมดแล้ว ที่สำคัญ หาโหลดเพลง ง่ายกว่าปลอกกล้วยซะอีก แบบนี้ คนที่เคยมีวัฒนะธรรมบูชา ซีดี ความสวยของปกซีดี การรอคอย ซิงเกิ้ลต่อไปจาก Super Sonic ของวง oasis ก็คงจะไม่มีวันได้สัมผัสอีกแล้ว แต่ผมเคย.. จริงๆนะ

สุดยอดมากๆๆๆๆๆๆๆ