ชื่อเรื่องวันนี้ คือชื่ออพาร์ตเมนต์ ที่ผมอาศัยตอนเรียนที่อเมริกา
เป็นอพาร์ตเมนต์ที่ผม search หาเอา ตอนเรียนภาษาที่ Texas
ก่อนจะย้ายมา Connecticut
จำได้ว่า ตอนมาถึงเมือง Bridgeport
ภาพที่เห็นคือคนดำ นิโกร เต็มไปหมด
เมืองน่ากลัวมาก แถมเรายังใหม่มากๆ ย้ายมาคนเดียว
เรียกว่าเหมือนท่องไปในแดนสนธยา
น้ำตาไหล หัวใจเต้นแรง
แต่ทุกอย่างก็ผ่านการพิสูจน์ตามเวลา
Fairfield Gardens ดูภายนอก ดูภายใน ดูใต้ดิน ดูโรงจอดรถ
ดูยังไง ก็ดูไม่ดี มันน่ากลัว มันดูไม่ค่อยปลอดภัย
แต่ทำไม.. ผมถึงอยู่ได้ตลอดโดยไม่ย้ายไปไหนเลย
เหตุผลง่ายๆคือ ผมมีความรู้สึกสบายใจ
ผมรู้สึกว่าผมไม่ต้องกังวล
ผมอยู่ชั้นหก แยกตัวจากคนอื่น
ห้องโล่ง กว้างสบาย มีที่ให้นอน
ถึงจะไม่ดูดี แต่มันสบายใจ
เวลาผ่านไปช้าๆ เชื่องๆ ผมกับ Fairfield Gardens เป็นเพื่อนกัน
เวลาคนที่เคยมาเจอหรือเคยมาอยู่ เคยมานอน เคยมาเที่ยวที่นี่
แล้วเวลากลับไปแล้ว วันหลังมาพูดถึงที่นี่แบบไม่ดี
บอกว่ามันน่ากลัว มันดูห่วย
ผมจะเงียบ และไม่ได้ต่อปากต่อคำ
แต่ในใจของผม ผมอยากจะบอกว่า
ที่นั่นคือที่อยู่อาศัยของผม มันคือ home ของผม ไม่ใช่แค่ house
ในชีวิตหนึ่งของผม ผมไม่ลืม
มันไม่ใช่แค่ที่ซุกหัวนอนกระจอกๆ ที่มีไว้ชั่วคราว
แต่มันคือที่ที่ผมรู้สึกผูกพัน ...ในระดับหนึ่ง
คือหลักไมล์หนึ่งในชีวิต ... ที่ผมไม่มีวันลืม จริงๆนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น