เสียงและน้ำตา

สิ้นเสียงรถไฟฟ้าใต้ดินขบวนใหม่จอด... ประตูเปิดออก
ผมสะพายเป้ใบใหญ่ ไร้เครื่องโน้ตบุ้ค เข้าสู่ประตูรถ
ข้างในมีผู้คนเก้งก้าง อึดอัด แน่นขบวน
ทำนบกันน้ำตาแตก ใช่... ผมเห็น
ผู้หญิงหน้าตาสวยคนหนึ่งกำลังร้องไห้
เธอก้มหน้าแต่ยังไม่วายหลุกหลิกจนผมสังเกต
อีกมือของเธอกำโทรศัพท์มือถือเล็กสั้นประชิดหูขวา
...ใช่ เธอคุยไป ร้องไห้ไป

ผมหลับตา เอียงหูเข้าใกล้ สอดส่ายรูหูรับรู้เรื่องชาวบ้าน (เสือก)
“ทำไมต้นทำกับนิอย่างนี้.. ต้นจะทิ้งนิได้ยังไง ..เรามีอะไรกันแล้วนะ”

ผมจับประเด็นหลักได้แล้ว ..ที่เหลือไม่ต้อง
พยายาม...รั้งสายตาจับจ้องดวงตาก้มต่ำของเธอไว้อย่างนั้น
เพียงเพื่อ... อยากเห็นการเปลี่ยนแปลงของดวงตา น้ำตา...เสียง
พยายาม...ไม่ให้ผิดสังเกต กลัวเธอจับได้ว่ามอง
เพียงเพื่อ... จะได้ดูเธออย่างนั้น ต่อไปเรื่อยๆ
…..
เสียงประกาศสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินปลายทางสิ้นสุด
ประตูบานตรงข้ามกับที่ผมก้าวเข้ามาในรถเปิดอ้า
ในใจเสียดาย เธอยังอยู่ที่เดิม
จำใจออกจากตัวรถ และก้าวขึ้นสู่พื้นผิวกรุงเทพอีกครั้ง