วงดนตรี..วงโดนๆ...ประวัติการตั้งวง และ..และ...

=W= ..

พูดถึงเพลง ผมนึกย้อนไปตอนเรียนปีหนึ่ง
วันหนึ่ง บิดสถานีวิทยุไปที่คลื่น ที่ดีเจสาวใหญ่
พูดคำว่า "เพราะที่สุดในโลก" ออกมาบ่อยๆ
ฟังแล้วหน้าหมั่นไส้ แต่ก็รู้สึกว่า มันมีพลังแปลกๆ

วงแมนิก สตรีท พรีสเช่อ, เรดิโอเฮด, เช็ด เซเว่น
และอีกมากมาย ถูกทะยอยเปิดแบบตามใจดีเจ
ผมฟังแล้วได้แต่ทึ่ง รู้สึกแปลกใหม่ ท้าทาย มีความหวัง?

ว่าไปแล้ว ตอนเด็กๆ ผมเรียกีตาร์คลาสสิก ตั้งแต่ม.1
ผมเรียนไป เพราะพ่อแม่ อยากให้เรียน
ใจก็รักบ้าง แต่ไม่มากมาย ไม่มีพลังขับดัน
ฟังเพลงไม่ได้อิน ไม่ได้มีความอยากเล่นให้เก่ง

วันหนึ่งผมได้ดูมิวสิควีดีโอ วง Guns 'n Roses
เพลง November Rain
เห็น Slash ยืนโซโล่กีตาร์บนเปียนโนแล้ว
โลกผมเปลี่ยนไป
ขอพ่อซื้อกีตาร์ไฟฟ้าตัวแรกในชีวิต..แน่นอน ต้อง Ibanez RG Series
จากห้างเซ็นทรัลลาดพร้าว กับแอมป์ที่มีเอฟเฟคพ่วง
แต่ Slash ก็ไม่ทำให้ผมแต่งเพลงเป็นเรื่องเป็นราว อยากตั้งวง

เพราะยุคแห่งดนตรีทันสมัย หรืออัลเตอร์เนทีฟ หรือ โมเดิร์นร็อค นั่นเอง
มันทำให้ผมกับสิงโต ซึ่งเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนม.ต้น
เราสองคนสนใจดนตรีคนละแนว
สิงโตจะชอบดนตรีที่ซับซ้อน ฟังยากๆหน่อย
สิงโตตีกลอง ที่บ้านมีกลอง (เสียงไม่ดีมากมาย)
ผมเล่นกีตาร์(ไฟฟ้า)

เราตั้งวงกัน สิงโตลากกฤษณ์ เพื่อนที่เกษตร มาเล่นเบส
ส่วนผมทำหน้าที่เล่นกีตาร์ ร้องนำ

ความสุขที่สุดในการเล่นดนตรีคือ ได้รู้สึกถึงพลัง
มันยิ่งใหญ่มากเลย ตอนนั้น (ประมาณปีสอง ป.ตรี)

ผมคาดหวังถึงกับว่า อยากสร้าง Music Complex
อยากรวยๆ สร้างสถานที่ใหญ่ๆ เป็นที่สร้างงานใต้ดินของนักดนตรีสมัครเล่น
ที่มีทั้งเวทีให้เล่น มีห้องซ้อมให้ซ้อม มีห้องอัดให้อัด มีร้านขายให้ด้วย
แถมเล่นไม่เป็นแต่ใจรัก มีคนสอนอีกต่างหาก

ก็วาดฝันไปเรื่อย กับความฝันเกี่ยวกับโลกแห่งดนตรี ที่ตอนนั้นผมรักมันมากเหลือเกิน
รักจนมันกินเข้าไปในเลือดเนื้อ พ่อเห็นใจ เรียนจบป.ตรี
เจียดห้องให้ห้องหนึ่งที่ออฟฟิซ ทำเป็นห้องซ้อมเก็บเสียง เอาอุปกรณ์ไปวาง
ผมก็ได้ทำฝัน ทำเพลงกับวงผม
บางคืน ทำกันตั้งแต่สามทุ่ม จนตีห้า เพียงอัด.. เสียงกลอง (แต่ก็ยังไม่ดี)

ผมจำได้ตอนทำเพลงในห้องซ้อมนั้น เราทำกันเหนื่อย เราทำกันอย่างบ้าๆบอๆ
จนเบื่อดนตรีไปเลย
แบบทำเองอัดเองมิกซ์เอง นั่งฟัง นั่งปรับ มันสนุก แต่มากๆๆๆๆ เข้า
การฟังเพลงมันก็เลย drop จากที่ชอบ กลายเป็นมองมันในอีกแบบ

บางที... ผมคิดว่า การที่เรารักอะไร
แล้วทุ่มลงไป มากๆๆๆๆ จนเกินไป..
ย่อมกลายเป็นเสีย มากกว่าดี... อย่างที่พระพุทธเจ้าทรงเตือนพวกเราเสมอ

ไม่ควรตึงไป หรือหย่อนจนเกินไป ควรเดินทางสายกลาง