ได้ยินเสียงลมหายใจของเธอไหม

"ชาติก่อนเราเคยพบกันหรือเปล่าครับ"
คำถามที่คาใจผมเสมอ เวลาที่ผมพบกับเธอ

วันนี้การเดินทางเป็นไปอย่างสงบ เหงื่อแตกบ้าง เพราะต้องเดิน
ระยะทางที่เดิน ก็ไม่ได้มากไปกว่าการรออาหารตามสั่ง
ที่ทำตามออเดอร์ บางที่คิวยาว อาหารกว่าจะได้ ยังนานกว่าการเดินนี้อีก

ผมพบเธอวันนี้ อย่างแรกที่ผมตกใจ
ข้อความผ่านโปรแกรมสไคปที่เธอส่งมาเมื่อวาน
ผมดีใจ "เฮ้ย..ฯ" ผมตอบเธอไป

ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย อารมณ์ไม่ค่อยจอย

ฝันกลางวันมีบ้าง บางครั้งไม่อยากตื่น
แต่ความสุขที่แท้จริง ไม่ใช่การครอบครอง
มันคือการได้มีความหวังเสมอในที่ที่เราทำงาน

อาจเป็นเพียงเสียง หรือสายตา หรือผ่านทางการพิมพ์คุยกัน

ผมไม่หวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปในทิศทางใด
นอกจากความสนิทสนมแบบเพื่อนสนิทที่ผมเคยมี

เพราะทุกวันนี้ก็แย่พอแล้ว ถ้ามีเพื่อนที่เราสนิทอยู่ใกล้ๆ เราคงไม่กลัวอะไร

หวังว่าคงไม่ต้องกางร่มตอนเย็น...