ความเปลี่ยนแปลงของละอองเกสรดอกไม้ที่ปลายช้อนกาแฟ

สายลมจากแอร์คอนดิชั่นเน่อร์แบบติดบนผนัง ทำให้ทั้งห้องทำงานเต็มไปด้วยความเย็น
ความเย็นที่ว่า เป็นความเย็นที่เกิดจากการสังเคราะห์ ไม่ใช่ความเย็นจากอุณหภูมิโลกจริง
ในห้องที่อัดด้วยคนทำงานหลายสิบคน พอมีที่ว่างให้เราสูดอากาศส่วนตัว (ที่ไม่ใช่ส่วนตัว)
ผมมองกาแฟที่ชงไว้ กลิ่นของกาแฟหอมหวน เป็นกาแฟดำที่ไม่มีส่วนผสมของน้ำตาลหรือครีม
หรือนม หรือน้ำผึ้งใดๆ เป็นเพียงกาแฟที่มีรสแท้ๆ ของกาแฟที่ไม่มีส่วนปลอมแปลงใดๆ

เพียงระยะห่างไม่กี่สิบเซ็นติเมตร แต่กลับกว้างไกลเหมือนอยู่คนละกาแลกซี่
บางทีคนเราแปลก การคิดว่าตัวเองผิด มักทำร้ายความรู้สึกที่ตัวเองมีอยู่กับคนอื่น
บางครั้ง อาจหลอกตัวเอง แต่บางครั้ง เมื่อหมดหนทางจริงๆ คงมีทางเดียวที่พอทำได้
นั่นคือคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าไม่มีสิ่งใดๆเกิดขึ้นจริง หรือเหมือนชื่อหนังสือของพี่คุ่นปราบดา
คือ ต้องคิดให้ได้ว่า "เรื่องนี้เกิดเกิดขึ้นจริง" กับสิ่งที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริง

อะไรที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริง ในโลกแห่งความเป็นจริง แต่เป็น "เรื่องนี้เกิดขึ้นจริง" ในหัวของเรา
บางครั้งเหมือนการโกหกตัวเอง แต่จริงๆแล้ว อะไรจริงอะไรไม่จริง ตัวเราเองไม่ใช่หรือ
ที่เป็นคนกำหนด หน้าตา สวยหล่อ ยากดีมีจน ใครเป็นคนกำหนด ถ้าไม่ใช่ "ใจ"

ณ จุดหนึ่งของชีวิต คนเราไม่ต้องการอะไรเลย เพื่อมีชีวิตอยู่ เพราะเรามีที่ยึดมั่นของหัวใจ
แต่ ณ จุดหนึ่งของชีวิต อาจไม่มีใครช่วยเราได้ เมื่อเราหมดอาลัยตายอยากในชีวิต
และสิ่งเดียวที่เราพอจะคว้าจัดยึดไว้เพื่อเป็นไม้เท้าแห่งการจิตใจ นั่นคือ "จินตนาการ"
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ควรเตือนตัวเองอยู่เสมอเมื่อเราจะใช้ "จินตนาการ" เพื่อมีชีวิตอยู่
นั่นคือ ... อย่าโดนจินตนาการครอบงำจนเกินไปจนหลุดจากโลก จงใช้จินตนาการเป็นเพื่อน
เพื่อนที่ไม่มีใครเห็น เพื่อนที่รักเราอย่างหมดหัวใจ เพื่อนที่อยู่ข้างเราตอนเราอ่อนแอ
แม้เพื่อนที่ว่า จะไม่มีจริงในโลกแห่งความเป็นจริง แต่มีจริงเสมอ.. ในใจเรา