ผีคนเห็น

สายลมพัดเวลาตีสอง เป็นเวลาที่เขาเดินกลับบ้าน
ริมทางเป็นทุ่งหญ้า สูงชัน ไร้รอยการดาย ของซอยเข้าบ้าน
เสียงหมาเห่า และหมาหอน ปะปน เมื่อพบชาย
ที่มีท่าเดินแปลกๆ ผ่านหน้าพวกมันยามวิกาล ในขณะผู้คนหลับไหล

ชายผู้นั้นเป็นคนพิการ เขาเสียขาตอนไปรบที่สมรภูมิ
โดยโดนระเบิดอย่างจัง จนสลบไป ไม่ได้สติ
โชคดีที่ไม่มีข้าศึกพบเข้า จึงรอดตายไปได้อย่างเหลือเชื่อ
และกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างคนปกติ เพียงแต่ขาขาด และอาศัยไม้เท้า

เสียงหมาหอนดังหนักกว่าทุกคืน เขามองไปมารอบๆ
กลืนน้ำลายเอื้อก เพราะคิดว่า นี่เป็นสัญญาณของการมา
ของอะไรบางอย่างที่ไม่ธรรมดา เหนือธรรมชาติ

ไม่ทันไร กลิ่นก็ตามมา เวลาตีสอง เสียงหมาหอน และกลิ่นกำยาน
เหงื่อเริ่มแตก ขาเริ่มแข็ง เขาไม่มีแรงก้าวขา.. คล้ายโดนผีอำ
แต่อำแบบจับขาไม่ให้ขยับ ไม่ใช่อำแบบนอนทับบนเตียง

"พุทโธ...ธรรมโม.." เขาเริ่มท่องมนต์ในใจ หลับตา ไม่ขยับเขยื่อนใดๆ
อาการขาแข็งเริ่มทุเลาลงบ้าง เขาสามารถขยับขาได้เล็กน้อย

เขารู้สึกว่าตัวเองผ่อนคลายลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนถึงระดับที่น่าพอใจ
ก็พลันตัดสินใจลืมตาขึ้น

"เฮ้ย" สิ่งที่เขาเห็น ทันทีที่เปิดเปลือกตาออก ... มันคือสมรภูมิรบที่
ทำให้เขาต้องเสียขาไปนั่นเอง
โดยไม่ต้องคิด เขาหลับตาอีกทันที พร้อมสวดมนต์เดิม แต่คราวนี้
ออกเสียงจนดัง

มาทีนี้ เหตุการณ์กลับร้ายกว่าเก่า เขาเริ่มรู้สึกว่ามีกลิ่นแปลกๆ
เป็นเหมือนกลิ่นเน่าเหม็นของซากสิ่งมีชีวิตที่ตายแล้ว ปะทะจมูก
แรงกว่ากลิ่นกำยาน และเมื่อเขาค่อยๆหรี่ตาลืมดู ภาพที่เห็นคือ
ภาพตัวเขาเองนอนตายอยู่ ขาแขนขาด คาดว่าเป็นเพราะระเบิด
ครั้งที่ทำให้เขาต้องเสียขาไป

เขาจึงหลับตาอีกครั้ง.....และไม่สวดมนต์อีก....