ชายแปลกหน้าในร้านกาแฟริมทาง

ร้านกาแฟสด ในปั๊มน้ำมัน ริมถนน ที่ตัดผ่านเขา
มีรถที่แวะมาพักจอด เพื่อหาอะไรดื่มแก้ง่วง หรือไว้งีบ
ไม่ได้เงียบเหงาอย่างที่คิด หรือว่าวันนี้เป็นวันหยุด

บรรยากาศบนเขาปลายเดือนธันวาคม ค่อนข้างหนาว
ลมพัดแสกหน้า คล้ายมีหมอกปะปนอยู่
อุณหภูมิ คิดว่าคร่าวๆ ไม่น่าสูงกว่า สิบองศาแน่ๆ
เก้าอี้ไม้รูปทรงเรียบ พร้อมโต๊ะไม่ใหญ่ ตั้งอยู่นอกร้าน
เป็นวิวสวย ที่มองตัดออกไปเหมือนร้านกาแฟเป็นระเบียง
เพียงแต่มองออกไปนอกระเบียง จะเห็นวิวภูเขาสวยสด

มองดูยอดไม้สีเขียว และเมฆขาว ปอยเมฆไม่มาก แต่ฟ้าสีฟ้า
ดูสดและตัดกันอย่างไม่มีที่ติ อยากจมตัวเองลงบนเก้าอี้ตัวนี้
นานเท่านาน และอยากให้เวลาหยุดเดิน
เพียงแค่ได้นั่งเฝ้ามองภาพบรรยากาศที่ไม่อาจปฏิเสธนี้...นานๆ
...รับลมอยู่อย่างนี้ ละเลียดฟองคาปูชิโน่ร้อนอยู่อย่างนี้...

ในใจคิด ... ความรักไม่เคยให้อะไรกับใครได้จริง...

ยังไม่ทันที่ถ้วยกาแฟจะถูกจิบจนน้ำกาแฟในแก้เหือดไปหมด
มีรถยนต์คันหนึ่งเข้ามาจอดไม่ไกลจากร้านและรถคันอื่นๆ
ภาพที่เห็นคือ ประตูรถเปิดออก และมีหญิงสาวซึ่งเป็นคนขับ
เธอลงมาเพียงลำพัง ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความหมองเศร้า
และถ้าสังเกต จะเห็นคราบน้ำตาที่แก้มเธอ เพียงแต่
ไม่สามารถมองเห็นดวงตาเธอได้ เพราะแว่นตาดำที่เธอสวมบดบัง
ดูจากป้ายทะเบียนรถ เธอคงมาจากที่เดียวกัน...

เธอเดินไปสั่งกาแฟ เสียงหม่นๆแต่ฟังได้ชัด
เธอสั่ง ม็อคค่าร้อน ไม่ใส่น้ำตาล แบบถ้วยกระดาษ

เมื่อได้แล้ว เธอก็กลับไปที่รถของเธอ .. และขับจากไป ...

กาแฟคาปูฯ ในแก้วเย็นชืด เพราะไม่ได้จิบเลย ตั้งแต่เธอมา
มัวแต่จ้องความงามปนหมองของเธอ...

ในใจคิด ... ความรักไม่เคยให้อะไรกับใครได้จริง...

แม้เหงาเง้าเหงา... ก็ยังไม่พาล ได้พบอะไรแบบนี้

นี่แหล่ะ... ชีวิต