เด็กขายพวงมาลัย

สำหรับคนที่เคยขับรถในบางกอก เมืองหลวงสุดหรู ศิวิไล มีจำนวนห้างสรรพสินค้ามากกว่าจำนวน ร้านแนว seven eleven ในบางเมือง อย่าง Waldorf (เยอรมนี)

มีใครมั่งครับ ถามที ที่ไม่เคยจอดรถติดไฟแดง ตามสี่แยกใหญ่ แล้วมีเด็กตัวเล็กๆ บางคนอายุไม่น่าเกิน แปดเก้าขวบ ยืนเกาะกระจกรถ แล้วมองเข้ามาด้วยสายตาไร้ประกาย เป็นดวงตาแห่งความเศร้า เป็นไปได้ … ส่วนใหญ่ไม่มองหน้าเด็กๆเหล่านั้นด้วยซ้ำ บางคนทำมือปัดไปมา เป็นที่รู้กันว่า “ไม่เอา” ถ้าเด็กน้อย ไม่ตื๊อจนเกินไป ก็จะเดินข้ามไปยังรถคันถัดไป บางคนโรคจิต เห็นเด็กหน้าตาน่ารัก เริ่มมีหุ่นของความเป็นสาว ก็เปิดกระจก แล้วทำเป็นพูดคุย ได้โอกาส หลอกจับไม้จับมือ ทะลึ่งมากอาจเลยเถิดไปจับก้นจับนม... หาเศษหาเลยกับความด้อยโอกาสทางสังคม... โคตรเลว

ผมอยู่ในกลุ่มแรก คือไม่มองหน้าเด็กๆเหล่านั้นด้วยซ้ำ เพราะอะไร หลายคนอาจมองว่าผมใจร้าย แต่นั่นไม่ใช่สาเหตุหรอกครับ แท้จริงแล้ว ผมเป็นคนขี้สงสาร ใจอ่อน แต่ในขณะเดียวกัน ก็อายมาก ในการทำอะไรก็ตาม ที่มี Reaction จากสิ่งที่กระทำด้วย อย่างกรณีนี้คือ ผมอายสายตาคนอื่นที่จับจ้องมายังรถ ถ้าผมเปิดกระจก แล้วซื้อ หรือ มองหน้าพูดคุยกับเด็กขายพวงมาลัย ก็อายสายตาของคนที่ด้อยโอกาสกว่าเราอีก ไม่รู้จะอายอะไรกันนักหนา ทั้งๆที่ ถ้าทำดีได้ ก็ควรทำ ใช่ไหมเล่า :)