ความตาย, ทฤษฎี ถังแห่งจักรวาล, สมชาย, พระเจ้า

ความตายคืออะไร ในหนังสือ hear the wind sing
ของ ฮารูกิ มุราคามิ (ฉบับแปลโดยคุณนพดล แห่ง
สนพ มติชน ชื่อว่า สดับลมขับขาน) มีคำกล่าวไว้
โดยตัวละครที่เรียกตัวเองว่า “ผม”สรุปได้ว่า ความตาย
คือการเปลี่ยนแปลง ... คือพัฒนาการ (หรือวิวัฒนาการดี)
... คือการที่ร่างกายค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปทีละเล็กละน้อย
จากรุ่นหนึ่งสู่อีกรุ่นหนึ่ง ... ไหนลองบอกเหตุผลของคุณ
มาให้ผมฟังบ้างสิครับ...

คุณเคยคิดถึงความตาย เวลานอนหลับ
เสียวสันหลังวาบ รู้สึกปลายทางชีวิต มีการขีดเส้นกำหนดให้แล้ว
สำหรับมนุษย์ทุกชีวิต มองไปข้างหน้า เราอยู่ที่นี่ทำไมกัน
... ในเมื่อ จักรวาลมีข้อจำกัด ดวงอาทิตย์มีวันดับ โลกมีวันแตก
มนุษย์เกิดมาในช่วงหนึ่งของกาลเวลา แล้วก็ดับสูญ
สลายไปกลายเป็นอะไร...ก็ไม่รู้

กระนั้นเลย มนุษย์ที่ต้องการดิ้นรน พัฒนา สร้างสรรค์
ทั้งในแง่วิทยาศาสตร์ ทั้งในแง่ศิลปศาสตร์
หรือแม้แต่มนุษย์รากหญ้า หาข้าวมากรอกท้องไปวันๆ
เป้าหมายจริงๆ ของการทำสิ่งเหล่านั้นคืออะไรกันแน่
... ถ้าพวกเขาได้ทบทวนถึงความตายบ่อยๆ
จุดจบสุดท้ายบ่อยๆ อาจมีบ้าง ... Side effect …
เหงื่อแตก หวาดผวาตอนดึก ตื่นขึ้นมาใบหน้าเครียด
ร้องเรียกหาแม่.. และสุดท้าย เมื่อคิดจนเข้าใจ
และจำขึ้นใจแล้ว พวกความคิดที่ต้องการเป็นเจ้าของนั่น
เจ้าของนี่ อาจเบาลงได้บ้าง (เพราะสุดท้ายแล้ว
เราไม่มีอะไร เรามาจากความว่างเปล่า และกลับสู่ความว่างเปล่า)

ลองคิดเล่นๆ ถ้ากำเนิด เกิดขึ้นในโลกนี้ ... มีมาก่อน ...
จากนั้น เมื่อสิ้นอายุขัย ... ความตาย ถือครอง...
เราเริ่มต้นจากวันเกิด และจบสิ้น เมื่อวันตาย ... คำถามมีอยู่ว่า
จุดเริ่มต้น มีอยู่จริงๆหรือ... จุดเริ่มต้นแรกสุดคืออะไร ...
การตายคือการพัฒนาไปสู่... อืมมมม เอาอย่างนี้
ผมขอตั้งทฤษฎีแล้วกัน

[ถังแห่งจักรวาล]

เป็นที่ๆเก็บจุดที่เล็กที่สุดที่จะเล็กได้เมื่อแยกสิ่งที่จิ๋ว

ที่สุดออกย่อยที่สุด จำนวนของมันคือ เท่าที่ถังนี้เก็บได้

… ขอเรียกมันว่า “สมชาย”

กำเนิดของ สิ่งมีชีวิต และสิ่งต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นสัตว์

ธาตุ เพชร พลอย อากาศ เกิดจากการรวมตัวของ

“สมชาย” ทั้งนั้น แต่ความซับซ้อนเกิดจากการพัฒนา

เมื่อ “สมชาย” รวมตัวกันจนเป็นกลุ่มก้อนรูปแบบ

template ใด เข้า ก็จะเป็นเช่นนั้น เช่น “สมชาย”

รูปทรง A + “สมชาย” รูปทรง B = ออกซิเจน และ

เป็นแบบนั้นตลอดไป จะไม่มี “สมชาย” เหลือคราบให้เห็นอีก
ณ วินาทีที่ ถังแห่งจักรวาลถูกเขย่า ถือเป็นจุดแรกของทุกสรรพสิ่ง

เพราะจากนั้นเพียงไม่กี่วัน “สมชาย” ก็กลายเป็น “สิ่งอื่น” ...

ในทางพุทธศาสนา “นิพพาน” คือการกลับสู่ “สมชาย”

....
เพราะเมื่อกลับเป็น “สมชาย” เราจะไม่มีวันถูกรวมเป็น

“สิ่งอื่น” ได้อีก เมื่อเป็น “สมชาย” แล้ว ก็คือเป็น “สิ่งเดิม”

การจะกลับสู่ “สมชาย” ได้ ของมนุษย์ คือ จิตใจต้อง

สะอาด บริสุทธิ เพราะการแยก “สมชาย” ออกได้

ต้องอาศัย ศีล สมาธิ ปัญญา ที่จะมองให้เห็น “สมชาย” ของตัวเอง

“สมชาย” เมื่อถูกพิจารณาจนเห็น ก็จะสามารถแยกออกจาก

เนื้อหนังมังสา กระดูก เถ้ากระดูก สมอง สติปัญญา ความคิด

ได้... แต่จะเป็นเมื่อเสียชีวิต ซึ่ง กลุ่มการรวมตัว “สมชาย”

หนึ่ง ที่เรียกว่า “วิญญาณ” จะหลุดจาก “สมชาย” กลุ่มการรวมตัว

ที่เรียกว่า “ร่างกาย” (แน่นอน ... ที่เน่าเปื่อย)

จะเห็นได้ว่า เรายังสามารถรวมความคิดแบบนี้

เข้ากับความคิดในเรื่อง “พระเจ้า” ได้อีกด้วย โดยคำถามที่ว่า

“ถังแห่งจักรวาล” เล่า ถือกำเนิดมาได้อย่างไร แนวความคิดผม

ถือว่า “ถังแห่งจักรวาล” เป็น ถังที่ตั้งอยู่ในห้องของพระเจ้า

ท่านมีถังนี้โดยแท้จริง ไม่มีกำเนิด ไม่มีสิ้นสุด ตั้งอยู่ตลอดไป

ม่ขึ้นกับกาลเวลา และคงที่เช่นนั้น

สรุปว่า ศาสนาพุทธ สอนให้เรากลับสู่ “สมชาย”

ซึ่งคือสิ่งที่เล็กที่สุด ก่อนสรรพสิ่ง ที่อยู่ในถังแห่งจักรวาล

จะรวมตัวกัน โดยถังนี้ เป็นถังของพระเจ้า ซึ่งไม่มีวันเกิด

ไม่มีวันดับ เป็นอย่างนั้น และเป็นอย่างนั้นตลอดไป

โดยศาสนาที่นับถือพระเจ้า จะสอนให้เราไม่ต้องกลับสู่

“สมชาย” แต่ให้ออกจากถังแห่งจักรวาล เพื่อไปหาพระเจ้า...

=D