Revengomic

เหมือนมีระเบิดเวลาอยู่ในหัว รอคอยวันระเบิดออกเพื่อให้สมองแหลกกระจุย ทว่าความจริงย่อมไม่เปลี่ยนแปลง ความเจ็บปวดย่อมไม่หายไปจากหัว เพียงเพราะเรื่องราวต่างๆร้อยพัน ซัดกระหน่ำเข้ามาทำลายกลไกทางความคิดและจิตสำนึก ไม่คาดคิดว่าจะรุนแรงเรื้อรังยาวนานได้ถึงเพียงนี้ แค่หลับตา ภาพที่เจ็บปวดไม่เคยหายไป กลับชัดเจนเหมือนอยู่ตรงหน้า เหมือนฝันร้ายที่กลายเป็นจริง เหมือนนรกที่อยู่บนดิน ทุกอย่างที่เห็น ที่ได้ยิน ที่ได้สัมผัส ทำร้ายจิตใจให้ปวดร้าว เพียงก้าวขายังยากลำบาก เพียงเปิดเปลือกตา หรือเงยหน้ามองรอบกายยังยากเย็นแสนเข็ญ ไม่มีความสุข มีแต่ความทุกข์สุมในใจ เหมือนมีสัตว์ร้ายจ้องทำลาย เหมือนกำลังบ้า...

ผมเหลาดินสอจนปลายแหลมพอจะแทงคนตายได้ จึงบรรจงวาดภาพการ์ตูนเพื่อขับไล่ความเครียดให้ออกมาในรูปของ คนที่ทำร้ายผม คนที่ดูถูกผม คนที่ใส่ร้ายผม คนที่เอาเปรียบผม คนที่เนรคุณผม คนที่หักหลังผม คนที่ด่าว่าผม คนที่ทำร้ายร่างกายผม คนที่มีจิตใจเลวทราม คนที่เห็นแก่ตัว คนที่มีเพียงตัว คนที่ลอบกัดผม และคนเลวอื่นๆในแง่อื่นๆที่ผมรู้ พวกมันอยู่ในซอกหลืบต่างๆของสังคม ถูกผมวาดออกมาเป็นตัวละครในการ์ตูนทั้งหมดทั้งสิ้น

ผมจะวาดตัวเองเป็นผู้ทำลายล้างพวกมัน ด้วยสองมือและสองตีน หมัดลุ้นๆ ตีนลุ้นๆ ไร้ซึ่งปืนผาหน้าไม้ หรืออาวุธอาเว้ทใดๆ แลกกันจะๆ ตัวตัว แต่ขอโทษ ... ผมไม่เคยเป็นผู้แพ้ (แม้พวกมันจะมาแบบหมาหมู่) เพราะผมเป็นคนวาด แน่นอนว่า ผมต้องเป็นผู้ชนะเท่านั้น แม้จะเลือดอาบโทรมกาย แขนขาเหวอะ หัวแตก ปากแตก กำดาวไหลตามร่อง หรือแม้แต่ชิ้นส่วนหลุด... ใช่ ผมต้องชนะเท่านั้น เพื่อให้สมกับความเลวของพวกมัน แม้ตาย (ในการ์ตูน) ก็ยอมเข้าแลก ที่สำคัญที่สุดในการวาดทุกครั้ง ผมใช้ชื่อจริงของพวกมันแต่ละคน เป็น Boss ของแต่ละตอน เหอะ ๆๆ

ใช่แล้ว มันคือการ์ตูนลึกลับที่ยังไม่เคยได้ถูกเปิดเผยกับใคร นอกจากเพื่อนรักผมเพียงไม่กี่คน ซึ่งรู้เรื่องราวข้างหลังของการ์ตูนเหล่านี้ด้วย และพวกเขาเรียกมันว่า Revengomic ! และคนต่อไปที่ผมกำลังวาด... คือ