ฉลองครบรอบสิบวัน
นับจากบอกความรู้สึกแรกที่เกิดในโลกเสมือน
เวลาสั้นเพียงสิบวัน สั้นจนเหมือนเข็มวินาที
ผมเหลือบไปรอบๆ มาแล้ว!
หลายครั้งเคยบอกตัวเอง
ไม่มีความจำเป็นใดๆที่ต้องคิดมาก
เมื่อถึงเวลาเลิกงาน ก็ได้เวลาเก็บอุปกรณ์การแสดง
กลับคืนสู่โลกของตัวเอง
แต่เมื่อสิบวันที่แล้ว
ความรู้สึกเปลี่ยนไป คือเหมือนมีมือมาฉุด
ผมรู้สึกอยากสู้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่จำเป็นต้องเก็บของ
ในเมื่อเวลาสนุก ยังมีคนดูที่รอคอยการกลับมาอีก
เราจะรีบออกไปทำไม
สายฝนยามเช้าที่ตกน้อยๆ ตอนผมเตรียมออกจากบ้าน
และเกือบจะหยุดสนิทตอนผมไปถึงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน
เหมือนกำลังคุยกับผม บอกให้ผมพยายามอดทน
แม้ความเหงายังคงรายล้อม
แต่เรายังมีแสงสว่างที่เพียงเรามองเห็น
เป็นแสงสว่างจุดเล็กๆ
ที่ไม่มีความหมายใดๆ กับใคร
แต่กับผม ผมสามารถใช้เป็น guiding dot
สำหรับเดินทางในสถานที่ที่มืดสนิท...ที่เรียกว่าโลกแห่งความจริงนี้
ขอบคุณสิบวันที่ผ่านมา ในหัวของตัวเอง
ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นวนลูปที่ไม่รู้จบ
Obsession!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น