สายลมอ่อน หน้าหนาว เดือนธันวาคม ท้องฟ้าครึ้มคล้ำ
คล้ายฝนหน้าหนาวโปรยปราย หนาวเปียกชื้น หนาวเข้ากระดูก
หลายปีแล้วที่ผมไม่ได้พบเธอ สาวผมยาว ที่ผมบอกรักเธอ
ในวันก่อนวันที่เธอจะแต่งงานกับแฟนของเธอ ใช่...ผมอกหัก
แต่เหมือนโชคชะตาเล่นตลก วันแต่งงานของเธอ คือวันที่แฟนเธอเสียชีวิต
....
ผมไม่ได้พบเธออีก ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่กล้าพบหน้าเธอ
ทั้งๆที่เวลานั้น เป็นเวลาที่เธอต้องการใครที่ไว้ใจ อยู่ข้างเธอได้
ผมรู้สึกว่า ถ้าผมเข้าไปตอนนั้น เธอจะคิดว่าผมฉวยโอกาส
และตอนนั้นเธอคงเศร้าเกินกว่าจะรักใครได้
และ..เธอก็หายไปจากชีวิตผม
....
วันนี้ ผมพบเธอโดยบังเอิญอีกครั้งบนถนนสีลม
เธอผอมลงเล็กน้อย ผมที่เคยยาวตอนนั้น ตอนนี้สั้นเหมือนทอมบอย
เธอดูเป็นสาวมั่น ไม่มีแววตาเศร้าสร้อยใดๆให้เห็น
คล้ายจะกล้าแต่ก็ไม่กล้า ผมไม่เข้าไปทัก กลับหลบเข้าห้างแถวนั้นแทน
Together นั้น จะเกิด ถ้าเรารู้วิธี to get her...
ใช่แล้ว ตอนนี้เธอคงแต่งงานแล้ว
ใช่แล้ว ผมคงไม่มีหวัง
แต่ช้าก่อน เธอเดินเข้ามาในห้างด้วย อ๊ะ เธอตรงเข้ามาหาผม
"จะหลบเราอีกนานแค่ไหน" เธอพูดกับผม
"...เปล่านะ..คือ.." ผมกล้อมแกล้มตอบ
"เธอคิดอะไรของเธอ" เธอพูดกับผม
"...เราแค่.. ไม่..ไม่รู้สิ"
ผมมองหน้าเธอชัดๆ แล้วผมก็ร้องไห้ออกมาตรงนั้น
เธอจับมือผมไว้แล้วบอกว่า "เราจะแต่งงานกับเธอ"
ผม....ไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้ม
.......................................................................
1 ความคิดเห็น:
เรื่องที่ลงเอยแบบดีๆแบบนี้มีแต่ในหนังละมั้ง
ถ้าเป็นของจริงเธอคนนั้นเค้าก็คงมองกลับมาแบบแปลกๆ
แล้วก็เดินผ่านเลยไปไม่กลับมาทักอีก
แสดงความคิดเห็น