สิ่งที่ผมเรียนรู้จากคำว่า...

เสียงหัวใจเต้น เคยตั้งใจฟังไหม.........................



ณ มุมเหงาๆ แห่งหนึ่ง ในกรุงเทพฯ

เธอนั่งอยู่ตรงข้าม สายตาผมหลบลงต่ำ

ผมไม่กล้าสบตาเธอ หากแม้นในใจ....

ถ้าทำได้..........คงเข้าไปกอดแล้ว



เส้นบางกางกั้นระหว่าง โลกสองโลก

บางเหมือนเส้นด้าย แต่กว้างกว่าจักรวาล

อยากสบตา แต่ไม่กล้า ลอบมองบางครั้ง

ใจก็เต้นระรัว เพียงว่า ถ้าพอดีสบตากัน

ใบหน้าคงแดง หัวใจคงพองโต นี่หรือ



ความรัก...





ผมลุกจากเก้าอี้ ก้มหน้าตลอด

เลื่อนเก้าอี้เข้าที่ หยิบถ้วยกาแฟ

เดินจากไป .... ในใจคิด

"คงดี ถ้าเราเอ่ยคำบางคำ"



กลัวจะสายเกินไป เพราะรู้ว่าเวลาไม่เคยคอยใคร

"เมื่อรักใคร ต้องพูด" เตือนตัวเองอย่างนั้น

ตัดสินใจกลับที่เก้าอี้ตัวเดิมอีกครั้ง พร้อมถ้วยกาแฟเติมใหม่

กาแฟเย็นชืดถ้วยเก่า ถูกเททิ้งลงท่อไปแล้ว



เธอยังนั่งที่เดิม สายตายังคงมองที่เดิม

ผมยกกาแฟจิบ สายตาเหลือบขึ้น มองไปที่เธอ

สายตาจับตรงที่ดวงหน้าเธอ... ครั้งแรก



เธอสวย .... มาก.... มาก



ผมพูดขึ้น "ขอโทษครับ ผมคิดว่าผม.."

เธอเงยหน้ามองผม ยิ้มให้นิดๆ "คะ"



ผมเงียบ หรือความเงียบคือสิ่งสุดท้ายของผม

โลกหมุนติ้ว จักรวาลคืออะไร ช่างมัน

ผมมือสั่น... ถ้วยกาแฟที่ถือ คล้ายจะสั่นด้วย

กาแฟร้อนสดใหม่ คล้ายจะหก



"ผมคิดว่าผมควรพูดบางอย่าง..ครับ..เอ่อ.."

เธอยังคงยิ้มน้อยๆ สวย... มาก ...มาก

"ผม... ผมชอบคุณครับ"



ผมพูดไปแล้ว ช่างเหมือนโลกแตกเป็นสิบเสี่ยง

จักรวาลคืออะไร ผมรู้แล้ว เวลานี้เอง

ใบหน้าร้อนผ่าว ใจเต้นรัวเหมือนโดนตีด้วยสแนร์

ปากสั่น มือสั่น ขาสั่น คอแห้งผาก เหงื่อเหมือนจะไหล



".." เงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่คำพูดของเธอจะผ่านตามมา

"ขอบคุณที่บอกตรงๆนะคะ" เธอผมมองหน้าผม ยิ้มน้อยๆ

"เราลองคบกันนะครับ" ผมพูดตรงๆ

"ค่ะ" เธอตอบผมตรงๆเหมือนกัน



....



จักรวาลคืออะไร ตอนนี้ผมรู้แล้ว

"จักรวาลคืออะไร ... ก็ช่างมันเถอะ"



นี่คือสิ่งที่ผมเรียนรู้จากคำว่า "รัก"