คำถาม

"โลกของเราคงวุ่นวายพิลึก ถ้าคนเราเข้าใจผู้อื่นโดยไม่ตั้งคำถาม เราก็คงไม่ก้าวหน้าไปหนไหน" คือประโยคที่ "มุสิก" พูดกับเจ้าของบาร์ "เจ" ส่วนหนึ่งในนิยายเรื่อง "พินบอล ,1973" ของฮารุกิ มุรากามิ (เล่มที่ 3 ที่ผมอ่านจบ ก่อนหน้านี้คือ sputnik sweetheart, hear the wind sing) ประทับใจประโยคสั้นๆ นี้ เพราะคิดว่า เป็นอะไรที่ตรงกับตัวเองดี ใช่ ผมคิดว่าผมชอบคิดว่าตัวเองเข้าใจใครบางคน โดยไม่คุยกับเขาตรงๆ เป็นการคิดเอาข้างเดียว มันเป็นเรื่องน่าเจ็บปวดมากกว่าน่ายินดี ถ้าคนคนนั้นเป็นคนที่เรารัก และกลายเป็นคนที่ต้องห่างเหินกันตามภาวะ และสิ่งเลวร้ายต่างๆ ที่เราเผชิญ

เพียงขอ ให้เราคุยกันเวลาที่เราไม่เข้าใจกัน มากกว่าต้องเก็บไว้ในใจ คิดไปตามทางตัวของตัวเอง แล้วผลสุดท้าย ไม่มีอะไรคืบหน้า มีแต่การหลอกตัวเองให้ตัวเองรู้สึกดี เป็นเพียงกลไกป้องกันตัวเองที่ดูเหมือนสวยงาม แท้แล้วเศร้าสร้อย เหงาจับจิต และไม่มีอะไรดี....เลย