มองไปบนนั้น

ผมได้ยินเสียงร้องเรียกจากปุยเมฆที่ลอยอยู่ข้างบนนั้น
เสียงที่ว่าเป็นเสียงของเธอ
ผมยกมือโบกไปมา ให้เธอรู้ว่าผมอยู่ที่นี่เสมอ
เธอมองลงมาจะเห็นผมเสมอ ผมเงยหน้ายิ้มให้กับท้องฟ้า

สายลมหน้าหนาวเดือนธันวาคม บอกผมว่า เธอสบายดี
ลมปะทะใบหน้า เสียงจอแจของรถยนต์บนถนน
ผมเดินเลียบทางเดินไปเรื่อยๆ ไม่ได้สะพายเป้
ในหัวผมนึกถึงเธอ บนฟ้าไกล แสนไกล
ผมคิดถึงเธอตลอดเวลา ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน
เธอคือคนที่อยู่ในใจผมเสมอ และผมจะพบเธอได้
เมื่อผมเงยหน้าขึ้นไป หรือเวลาที่สายลมพัดปะทะใบหน้า

เสียงเพรียกหาจากก้นบึ้งของหัวใจ
ความเหงาที่เกิดจากภาพไม่ได้ปรากฎให้เห็นจริง
เรายังคงว่ายเวียนในกองทุกข์
ไฉนเลยจะเข้าใจถึงความสุขได้

ผมหลับตาลง หยุดเดิน ดึงหูฟังออกจากหู เอามือปาดน้ำตา
"เราไม่มีวันลืมเธอ"

ผมคิด...