หัวใจรุมเร้า

เสียงหัวใจ...เต้นแรง วันก่อนที่ผมจะเอาดอกไม้ไปให้เธอ
ตอนนั้นผมเรียนอยู่ชั้นม.5 วิธีการคิดให้กล้าของผมคือ
ผมคิดว่าผมต้องตาย คนเราต้องตาย ชีวิตทุกชีวิต แม้แต่ทักษิณก็ต้องตาย
ยากจน รวยล้น หัวดี โง่บัดซบ ไม่พ้นความตาย

"กะอีกแค่เอาดอกไม้หนึ่งดอกไปให้เธอตอนวันวาเลนไทน์เนี่ยนะ"

ผมคิดว่าผมต้องทำได้
จำได้ว่า วันนั้น ผมซื้อดอกกุหลาบหน้าประตูโรงเรียน ราคา 10 บาท จากนั้น ก็เดินดุ่ม
เอาดอกไม้ให้เธอ... เธอรับ หน้างงๆ

ช่วง ม.5 ความรักที่มีต่อสาวคนหนึ่ง ช่างสุดยอด
มันเป็นความรักที่ทำให้ผมเรียนดี เป็นความรักที่ประหลาด
ทั้งๆที่เธอไม่เคยได้คบกับผมเป็นแฟน
หลายครั้ง ที่ผมโทรไปแล้วเราคุยกันเป็นชั่วโมง

ผมรู้สึกว่าเธอหยิ่ง
เธอเคยบอกผมว่า ผู้หญิงต้องมีสิทธิเลือกผู้ชาย เพราะเป็นเพศเสียเปรียบ
ผมไม่เหมาะกับเธอหรอก เพราะครั้งนั้น วันงานกีฬาสี หลังจากที่พวกเราจบออกไป
(แม้จะออกไปเพราะสอบเทียบ ม.6 ไม่ได้เรียนครบ 3 ปีก็เถอะ)
เธอมองผมด้วยสายตาแบบนั้น
ความรักที่เคยมีมันหมดทันที ผมไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไป...

แต่ในห้วงสมองของผมที่จำได้คือ ความรักตอนนั้น ทำให้เรียนดี
เล่นกีฬาด้วย (ผิดปรกติวิสัยตัวเอง) มันเป็นความรักที่สร้างสรรค์
ครั้งเดียว และครั้งสุดท้าย ... ลืมไม่ลงจริงๆครับ