ความทรงจำของสายลม

"เธอมองจ้องหน้าเราทำไม" น้อยถามผม
เป็นชั่วโมงพละ ของโรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง
เป็นชั่วโมงของชั้นประถมศึกษาปีที่ห้า ห้องป.ห้าทับ.. จำไม่ได้แล้ว

"เธอตาเหมือนเหยี่ยว" ผมตอบน้อย

เรื่องมันนานแล้ว ประมาณเกือบยี่สิบปีได้
เธอคือรักครั้งแรกของผม ที่ทำให้ผมรู้จักว่า
ความรักแบบหนุ่มสาว เป็นอย่างไร

และในเวลานั้น ผมไม่กล้าทำอะไร
ความทรงจำที่มี ที่เป็นการแสดงออกถึงความรู้สึก
มีเพียงเรื่องตาเหยี่ยว ที่ว่าเท่านั้น

เราพบกันอีก ตอนม.ต้น
ดันเข้าที่เดียวกันได้อีก แต่... แทบคุยกันนับคำได้

ความทรงจำสองเรื่อง เรื่องแรก การแข่งฟุตบอลห้อง ผมเล่นด้วย
เป็นตัวอะไรจำไม่ได้ ปกติไม่ได้เล่นบอลเท่าไหร่
ผลออกมา ทีมผมแพ้ และจำได้ว่าน้อยอยู่ห้องเดียวกับผม (หรือไม่ก็มาเชียร์ด้วย)
ผมไม่กล้ามองหน้าน้อยที่นั่งที่เก้าอี้เชียร์ตอนบอลเลิก และห้องผมแพ้

เธอเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง
ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ผมเดาว่า... เป็นคำให้กำลังใจ

....

ระวังเสียใจกับสิ่งที่มีโอกาสทำ แต่ไม่ทำนะ
เวลาชีวิตคนเรามันสั้นนัก
เราย้อนเวลากลับมาไม่ได้แล้ว แต่ที่แน่ๆ เรายังมีความทรงจำ

....

...ขอบคุณนะ... สำหรับกรอบรูปของขวัญวันแต่งงาน :)