ในมุมมืดเล็กเงียบสงบแห่งหลืบร่องระหว่างกลีบตึก

เหลือบแลนาฬิกา เพลานี้ สายัญดิ่งด่ำลงใต้พสุธา ฟ้าเป็นสีดำ ประกอบด้วยประกายดาว
แวววับ จับตา ด้วยเป็นคืนเดือนมืด พระจันทร์ถูกอมจนมิดลำ ไม่มีโอกาสปล่อยแสงอ้วนกลม
พลันทันใด ในมุมมืดเล็กเงียบสงบแห่งหลืบร่องระหว่างกลีบตึก ชายร่างท้วม หน้าจีน
กำลังขยับมือไปมา คล้ายกำลังควบคุมการทำงานของสายป่านที่พาให้กระดาษบางเบาลอยล่อง
ไปในอากาศ... ใช่แล้ว คล้ายกำลังบังคับว่าว

ชายผู้นี้ อายุอานามน่าจะไม่ต่ำกว่าสามสิบ ผมถูกตัดสั้น หน้าตาหมดจด แต่มีเหงื่อประดับไปทั่ว
เขากำลังทำอะไร หรือกำลังเรียกร้องให้ยุติการประท้วงการยึดอำนาจของคมช...

ผมมองดูเขาอย่างเงียบๆ จากร้านกาแฟชื่อดัง ขายกาแฟเย็นแก้วละร้อยกว่าบาท กาแฟร้อน
ก็ไม่ต่ำกว่าห้าสิบห้าบาทแน่ๆ ในใจคิดว่า เมื่อไหร่ ผมจะสามารถมองเห็นว่าชายผู้นั้นทำอะไร
โดยไม่ทันตั้งตัว จู่ๆ ก็มีมือของสาวมาสัมผัสที่ไหล่ผมเบาๆ ผมเงยหน้าขึ้น เห็น "เค้ก"
น้องเค้กทักทายผม เธอเดินผ่านร้านกาแฟ เห็นผมนั่งนิ่ง จ้องออกไปนอกกระจกร้านอยู่นาน
เลยเดินเข้ามาทักผม เป้าหมายอยากรู้ว่าผมมองอะไร

ผมไม่สามารถบอกเธอได้ เนื่องด้วยมันเป็นกิจกรรม"เสือกเรื่องชาวบ้าน" ผมจึงตอบไปว่า

"พี่คิดเรื่องงานนิดหน่อย ตอนนี้ระบบใหม่กำลังถูกออกแบบครับ จำเป็นต้องคิดให้ได้ว่า
กระบวนการต้องมีอะไรบ้างในแต่ละ Step ของ Workflow"

เค้กเหมือนว่าไม่เข้าใจ เธอยังคงถามซ้ำย้ำๆ คล้ายกับว่า ผมโกหกแน่ๆ

"อ้าว ไม่เชื่อกันนี่ ถ้างั้นจะพูดจริงๆก็ได้ คือพี่กำลังแอบดูคนอยู่คนหนึ่ง ที่ซอกตึก"

ได้ผล เค้กมองไปทางทิศนั้นเหมือนกัน ในใจเค้กเริ่มครุ่นคิดครั่นคร้าม ด้วยความอยากรู้
ผมตัดสินใจลุกจากร้านกาแฟ บอกลาเค้กเบาๆ ทิ้งให้เค้กนั่งมองไปที่กลีบตึกนั้นต่อไป...
หัวใจสั่นระริก ... ตึกตั่ก ตึกตั่ก