มกราคม 23, 2550

One Minute

เกือบเลิกงานแล้ว แต่ไม่ได้ update nhephex blogspot นานแล้ว เลยเข้ามาเขียน
อะไรแก้กลุ้มบ้าง หวังว่าแฟนๆ ที่คิดถึงคงไม่ว่าอะไร เนื่องจากตอนนี้ไม่มีไฟ ไฟ
มันมอดดับแดดิ้นกระแด่วๆ เลยไม่คิดจะ update อะไร ปล่อยให้สายไฟแห่งความหวังมอด
แสงดับลง

ผมเป็นคนง่ายๆ ไม่ชอบคิดมาก แต่ตรงกันข้าม ผมคิดมากกับบางเรื่องจนถึงขั้น
หมกมุ่น ผมหมกมุ่นกับความรู้สึก กับคนบางคน กับสิ่งบางสิ่ง ไม่ใช่ทุกอย่าง และ
ไม่ใช่ตลอดเวลาครับ ก็หวังว่าซักวันจะหายไปเสียที หวังว่านะ

ตอนนี้ชีวิตสบายๆ มีลูกสาวน่ารัก มีภรรยาที่แสนดี ไม่มีอะไรต้องคิดมากอีกแล้ว
แต่กระนั้น บางอย่างที่ไม่เคยลืมก็ยังกลับมาวนเวียนในฝันทุกวันทุกคืน บางครั้ง
ก็มาแล้วมาอีก มาจนมันจะเป็น pattern of dream ไปแล้วเนี่ย กำ -_-"

มกราคม 06, 2550

รับบัตรคิว

สำหรับระบบบัตรคิว ผมประทับใจมาก
เรื่องบัตรคิวที่ไปรษณีย์ลาดพร้าว
เพราะอะไร ทำไมผมถึงชอบ

ผมชอบเพราะ logic ของเขา
ตัดค่าใช้จ่ายของการพิมพ์กระดาษบอกเบอร์
ตัดค่าใช้จ่ายการคำนวณเวลา"รอ"
การ match ของเลขคิว กับเลขที่เรียก
ไม่ต้องการการรับรู้ว่า เลขที่คนเอาไปนั้น
ถึงคนที่เท่าไรแล้ว ในฝั่งเจ้าหน้าที่

ทำไมเขาถึงทำได้
ง่ายมากโดยหลักการ แต่ผมว่า ... ฉลาดแท้
มันคือ... ให้ใช้เลขคิวเนี่ยเป็น บัตรแข็งธรรมดาๆครับ
เอามา reuse ได้เรื่อยๆตราบที่ต้องการ (ถ้า
ลูกค้าไม่ทำมันหายไปก่อนนะ อันนั้นช่วยไม่ได้)

จากนั้น ทางฝั่งเจ้าหน้าที่เนี่ย จะกดไปเรื่อยๆ
โดยไม่สนใจว่า บัตรเนี่ย ถูกหยิบถึงเบอร์อะไรแล้ว
เพราะที่จริงแล้ว ไม่ต้องรู้ก็ได้ เพียงแต่เราต้องรู้ว่า
Running number ของบัตรคืออะไร
เราก็กดไปเรื่อยๆ หน้าจอก็เรียกไปเรื่อยๆ
ไม่จำเป็นต้อง sync กัน

ระบบนี้ ผมเลยของเรียกว่า ระบบบัตรคิวแบบ
Asynchronous ที่เจ๋งมากๆครับทั่น !

มิตรภาพยังคงอยู่ ความแค้นยังคงมี แล้วแกจะเจอดี

คิดได้สวยนะครับ ประโยคที่มาจากหนังไทยเรื่องหนึ่ง

ฟังธรรมดาๆ แต่มีพลังดี
อารมณ์มันประมาณว่า
ลูบหัวก่อนแล้วตบด้วยหลังตีน

สุดยอดเลย

มกราคม 05, 2550

วันคืนที่เปลี่ยนเหงา

ถามตัวเองทุกครั้งที่เจอ
วันที่เคยพบกัน อดีตที่เคยมีอะไรร่วมกันมา
ทุกอย่างจบลงแล้วจริงหรือไม่

ผมยืนมือออก และเอามือไปจับที่แขนของเธอ
เธอใส่เสื้อแขนยาว

ผมของเธอยาว
แขนของเธอเล็ก
เธอไว้เล็บและทาสีที่เล็บ
เป็นสีดำ

สายลมพัด มองไปที่ฟ้ายามค่ำ
แสงดวงจันทร์วันพระจันทร์เต็มดวง
ทำให้บริเวณรอบๆ ไม่มืดไปนัก

ผมเดินตามเธอไปจนสุดทางเดิน
เธอบอกว่าให้ผมปล่อยแขนเธอได้แล้ว
แต่ผมไม่ปล่อย

เวลาช่างผ่านไปรวดเร็ว
ไม่นานจะเที่ยงคืนแล้ว

ผมกุมแขนเธอตลอด สี่สิบนาที

ฝันคืนนี้คงดี ถ้ามีเธอ