คิดถึง(โว้ยยยย)

ใกล้ถึงวันเกิดแล้ววววว...

เมื่อวันศุกร์ โทรไปหาพี่ฝน และรู้ว่าพี่ฝนจำวันเกิดผมไม่ได้ ! 55
แต่ไม่เป็นไร จำไม่ได้ ก็จะเตือนเองวะ

คิดถึงวันเก่าๆ ปีที่แล้ว ผมไปกินที่แมคโดแนล
ปีก่อนกินไหนหว่า ไม่แน่ใจ

ชอบจัง อบอุ่นดี มีความสุข บางครั้งก็สุขเกินไป
ผมดีใจที่ได้รู้จักกับพี่ฝน
คนที่เราสบายใจเมื่ออยู่ด้วย สบายใจเมื่อได้คุย
เป็นเพื่อนกันจริงๆ ซึ่งหายากนะ
ว่ากันแล้ว ผมอาจไม่เคยมีเลยก็ได้ 555 (ไม่หรอก มีครับ อย่างน้อยก็ สักพวยละวะ)

ช่วงที่ทำงานด้วยกัน ผมยังรู้สึกว่าคนอื่นมันจะคิดว่าเราเป็นแฟนกันป่าววะ
จริงๆแล้วป่าวเลย ผมรู้สึกว่าพี่ฝนเป็นเพื่อนสนิท
ไม่ได้คิดจะเป็นแฟน ผมรู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้
เป็นคนพูดจาตรงๆ ไม่ยุ่งยาก แล้วก็มีปัญหาอะไรก็พูดมา
ไม่มีนิสัยแบบประมาณเก็บเงียบ กัดที่หลัง

แต่ยังไงก็แล้วแต่ พี่ฝนไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว
เพราะชีวิตต้องเดินต่อไปตามทางของตัวเอง
ยังดีที่ว่า ที่ทำงานของเขาไม่ได้ไกลจากที่ผมอยู่นัก

บางครั้งช่วงนี้ผมรู้สึกตัวคนเดียวจริงๆครับ
แย่นะ เพราะอะไรๆมันค่อยๆเปลี่ยน
อยากให้พี่ฝนทำงานอยู่ที่นี่ด้วยกันจัง
เพราะอย่างน้อยผมคงมีคนที่คุยได้ทุกเรื่อง
โดยเฉพาะเรื่องความกลุ้มใจที่เกิดบ่อยๆ
ตามประสาคนชอบจินตนาการนั่นแหล่ะ

เฮ้อ... คิดถึงพี่ฝนว่ะ