อีกคำ..

ตอนที่อยู่เยอรมัน เวลาก่อนที่จะกลับหลังเลิกเรียน
ผมเดินไปตามถนนที่เต็มไปด้วยหิมะ
มันช่างโดดเดี่ยวมาก เดินไปเรื่อยๆ มองดูบ้านเมือง เดินจะปวดขาไปหมด
เพราะไม่รู้ทำอะไร

ตอนนั้นคิดว่าโลกนี้มีเราคนเดียว
เหมือนอยู่คนเดียว ไม่รู้จักใครเลย
อากาศก็หนาวมาก พื้นลื่น
ความรู้สึกโดดเดี่ยวและเหงาเข้ากระดูก
ถึงจะเป็นเวลาเพียงสั้นๆไม่กี่ชั่วโมง
แต่ก็เป็นความทรงจำที่ดี
ความจริงอาการเหงาๆแบบนี้มันเคยเป็นตอนอยู่อเมริกา

ช่วงแรกที่ไปไม่รู้จักใคร
ต้องขนของใส่รถยูฮอ
ขับคนเดียวหลังจากส่งเพื่อนลงที่มิชิแกน
มีแผนที่ในมือ
ขับรถผ่านถนนยาวไกล แปลกๆ
เพิ่งขับรถไม่นาน (เลนขวา)
ความรู้สึกตอนนั้นมันก็น่ากลัวนะ
เพราะต้องผ่านด่านเก็บเงินหลายแห่ง
ถ้าไม่มีเงินสดพอจะทำไงก็ไม่รู้
หรือถ้าหลงทาง เลี้ยวผิด
กลับก็คงลำบาก ไม่มี GPS นำทาง
ขับตามแผนที่ล้วนๆ
หรือตอนทำงานที่ปั๊ม กะดึก

อยู่คนเดียว เดินออกไปเทขยะ
ปั๊มอยู่ติดป่า
เปลี่ยวๆ แต่มีรถผ่านมาจอดมั่งบางเวลา
บางคืนอากาศหนาว
มองไปในที่มืดที่ไม่มีแสง หรือบางทีก็มีรถนานๆคันวิ่งผ่านไปมา
อารมณ์เหงาๆ มันก็กลับมา
แต่มันก็ดี เพราะเราเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวจากสิ่งเหล่านั้น

คนเราเกิดมาเพื่ออยู่กับตัวเองอยู่แล้ว
ตอนตายถึงเราจะรักใครแค่ไหน
ใครรักเราแค่ไหน
แต่คนที่ต้องเผชิญกับความตายก็คือตัวเราเอง
ไม่ว่าจะมีความผูกพัน ความรัก ความเกลียด
ความแค้น แค่ไหน
เวลาตายมันก็ต้องเจอกับตัวเอง

ผมเรียนรู้การอยู่กับตัวเองตลอดเวลามาตั้งนานแล้ว
ไม่เคยคิดว่าต้องมีใครที่ต้องผูกกับเราตลอด
ไม่มีทางอยู่แล้วล่ะ
เพราะฉะนั้นผมคิดว่า
เวลาเราโดนทิ้งก็เหมือนเวลาเราอยู่คนเดียว
เป็นอากาศธาตุที่ล่องลอย

เราสามารถเป็นตัวเองได้มากที่สุดตอนที่ไม่มีใครสนใจ
...