อเมริกา รำลึก ...

จำวันที่เหยียบนิวยอร์คได้ไหม คำตอบคือ จำไม่ได้ แต่จำกิจกรรมบางอย่างได้
ช่วงปีแรกที่อยู่ คอนเนคติกั๊ต การมานิวยอร์คของผม คือการเอารถไปจอดย่านฟลัชชิ่ง
ซึ่งที่ได้รู้จักว่า แถวนั้น จอดได้ฟรีทั้งวัน โดยไม่ต้องเสียค่าจอดรถ เพราะพี่โอม
ซึ่งเวลาปิดเทอม จะมาเช่าห้องอยู่ที่นิวยอร์คเพื่อทำงาน (ร้านอาหาร)
จากนั้น ก็จะลงรถไฟฟ้าใต้ดิน นั่งประมาณ 45 นาทีได้ (นานมากๆ) เพื่อไปลงย่าน
แมนฮัทตั้น เป้าหมายในการเดิน

สำหรับนิสัยคนที่ไม่มีกิจกรรมอะไรมากมาย นอกจากหนังสือ ดนตรี ภาพยนตร์
การไปนิวยอร์คของผม ไม่ใช่ไปเดินพิพิทธภัณฑ์ หรือ มิวเซี่ยม แต่คือ .. การไปเดินซื้อของ

จำได้ว่า ผมไปคนเดียว สถานที่โปรด ร้านขายการ์ตูน ที่กระจัดกระจายสองสามแห่ง
หนังสือการ์ตูนที่อเมริกา เล่มนึงก็ 10 กว่าเหรียญ เปิดดูข้างในได้
ผมก็ไม่ได้ซื้อมากมายอะไร เพียงแต่ชอบไปเดินดู และก็คว้ากลับมาบ้าง ไม่เกินสองสามเล่ม

ส่วนเพลงนั้น จะไปเดินร้านใหญ่ๆ พวก เวอร์จิ้น เรคคอร์ด ไม่ค่อยกล้าเข้าร้านเล็กๆ
เพราะกลัวคนขาย (ฮา) ปกติเป็นคนขี้อาย ไม่ค่อยคุยกับฝรั่งหรือคนแปลกหน้า
แต่ด้วยหน้าที่เป็นแคชเชียร์ประจำปั๊ม จึงจำเป็นต้องทำตามคำสั่งของเมเนเจอร์ชาวมาเล
ว่าต้องพูด "สวัสดีครับ" ทุกครั้งที่มีลูกค้าเข้ามาจ่ายเงิน (แต่จริงๆก็ไม่ค่อยพูดหรอก :P )

นานแค่ไหนแล้ว ที่ไม่ได้สัมผัสชีวิตแบบนั้น เป็นชีวิตแบบคนเดียว
บางครั้ง ตื่นไหว ตอนเช้าก็จะไปว่ายน้ำที่สระที่โรงยิมมหาวิทยาลัย
แต่ถ้าตื่นไม่ไหว (เพราะทำงานกะดึก) ก็จะเดินออกไปหาอะไรกินที่ข้างล่างอพาร์ตเมนต์

เพราะปกติ อยู่เมืองไทยไม่เคยมีชีวิต "ด้วยตัวเอง"
การไปอยู่อเมริกาสองปีกว่า
คงช่วยให้รู้ว่าชีวิตที่ต้องจัดการตัวเอง
(แม้จะไม่สวยหรูจนน่าทึ่ง)
แต่ก็เกิดขึ้นจริงกับผมมาแล้ว ครั้งหนึ่ง...