เพียงตัวเอง

ขณะนี้ รอบกายที่เห็นในขณะทำงาน
คือเพียงวัตถุที่ประกอบกันเป็นห้องทำงาน
ผมมองไม่เห็นมนุษย์หน้าไหนเป็นมนุษย์
ผมไม่มีปฏิสัมพันธ์ใดๆ ไม่ยอมรับสังคมใดๆ
ผมรู้เพียงว่า ผมไม่มีใครในหัวเหลืออีก
เพียงใช้เวลาให้มันผ่านไปเรื่อยๆ
จนกว่าจะครบกำหนดวันที่ผมจะไปได้

ผมก็จะไป

ผมคิดถึงใครคนหนึ่ง ตอนที่ยังทำงานด้วยกัน
เพียงคนที่ผมจะรู้สึกว่า นี่คือเพื่อน
ผมรู้สึกเหงา แต่ผมยังไปไหนไม่ได้

ผมก็จะรอ

บางครั้งผมบอกตัวเองว่า ผมทำได้
บางครั้งอ่อนแอเพราะสิ่งอื่นเข้ามา
ผมต้องอดทนให้ได้ ไม่มีใครตายเพราะความเหงา
แม้เหลือเราคนเดียว เพราะเราอยู่ที่นี่
ลำพังไม่ได้ ลำพังไม่จริง
แต่เราต้องทำให้มันเป็นลำพังให้ได้
เราไม่ต้องการคนที่ไม่จริงใจเป็นเพื่อนเราอีก

เราต้องทำ