ทุกอย่างมันเป็นเช่นนั้นเอง

การก้าวเท้าไปข้างหน้า
บางครั้งยังยากลำบาก
เพราะเราเองเหมือนมีมือคอยรั้งไว้ให้เท้าหนัก
เป็นไปได้ไหมที่เสียงกระซิบจะมีพลังพอ
ทำให้เรื่องบางเรื่องเป็นที่รับรู้กันได้
กำลังใจที่มีเสมอมา ทำให้เรารู้แล้วว่า
หนทางที่มีค่า เหนือสิ่งอื่นใด ไม่ใช่วัตถุสิ่งของ
แต่เป็นที่จิตใจ... ที่เคียงข้างกันเสมอในวันที่เกิดปัญหา
ในวันที่เศร้า และในวันที่ต้องกดดันกับเรื่องราวมากมาย
พัดกระหน่ำเข้ามาในชีวิตคนเรา

เพียงกำลังใจเล็กๆที่ให้กัน
สามารถทำให้การก้าวเท้าที่หนัก
กลายเป็นผ่อนคลาย
ไม่ต้องเหนื่อยยากลำบาก
เพราะมีกำลังใจ
เพราะมีพลัง
หลายครั้งรำคาญความเห็นของคนบางคน
ที่คล้ายก่อกวนประสาท โดยที่คนกวนไม่เคยเหลียวมองตัวเอง
อย่าคิดว่าการทำตัวไม่ดีไม่มีคนรู้
เคยทำอะไรไว้ อย่างน้อย คนทำก็ย่อมรู้ดี
สมควรแล้วที่ไม่ต้องพึ่งพา...
ท้องฟ้ายังคงคล้ำหม่นด้วยเมฆที่เคล้าคลุกกับสีเทา
ละอองน้ำในอากาศสัมผัสผิวบางเบา
น้ำตาเหือดแห้ง เหลือเพียงรอยยิ้มสดใสหัวใจกลัดหนอง
ความจริงคือความจริง
สิ่งที่หลุดมือไป ยังคงไม่หวนกลับมา
สิ่งที่อยู่ในมือ บางครั้งไม่เคยคิดต้องการอย่างแท้จริง

สวรรค์อยู่ไหน คนเราเลือกได้ไหมว่าจะไปสวรรค์หรือนรก

เป็นไปได้แน่ ถ้าเรารู้ว่า... ทุกอย่างมันเป็นเช่นนั้นเอง