เมื่อฟ้าเปิดโปร่ง

ความเศร้า ความสุข สองอย่างขนานกันไปบนเส้นทางเดิน
หลายครั้ง เราจำเป็นต้องพักเข้าข้างทางความเศร้า
น้อยครั้ง เรามีเวลาหยุดอยู่ข้างทางความสุข

ในวันที่เราจำเป็นต้องแวะที่ข้างทางความเศร้า
พลันเราพบว่าฟ้าเปิดโปร่งโล่งแจ้ง ไม่มีเมฆหมอก
แสงแดดอ่อน ลมพัดเย็นสบาย และร่มเงาจากไม้ริมทาง

บางครั้งเราเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเรื่องที่เป็น
ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด และเรื่องที่คิดก็คิดผิดๆ ไปเอง

การพูดคุยผ่าน เอ็ม เวลาห้าทุ่มถึงตีหนึ่ง
ทำให้เราได้แสดงความรู้สึกลึกๆออกไป และบางเรื่องก็เป็นสิ่งที่ควรพูด

แต่สิ่งที่เกิดได้ทำให้เรารู้สึกว่า ท้องฟ้ายามแวะพักในฝั่งความเศร้า
เปิดโล่งให้เราได้รับแสงอบอุ่น พร้อมลมพัดเย็นสบาย ปลายฝน

ที่จริงการมีใครซักคนที่อยู่ข้างเรา และเป็นคล้ายคนผลักดันเราในที่มืดมิด
ถึงจะไม่ใช่แสดงสว่างนำทางให้เราเดิน แต่เป็นมือที่สาม ที่ผลักดันเราให้ก้าวไป
ก็เป็นสิ่งที่ดีและเทียบเท่าเรากำลังแวะอยู่ฝั่งความสุขเลยทีเดียว

หรือไม่แน่ ขณะนี้ เรากำลังอยู่บนทางที่ฝั่งความสุขและความทุกข์
เข้ามาบรรจบกันพอดี...