หลายครั้งที่เราเหม่อลอยออกไป คล้ายกับว่ามีเพียงตัวเองคนเดียวในโลก
มองไปทางไหน เฝ้ารอคอย ไม่มีอะไรตอบกลับมา
ภาพแห่งความประทับใจนับเวลาล่วงเลย ค่อยๆสลายตัวเองลงช้าๆ
เหมือนกับโลกที่หมุนไปเอื่อยๆ รอบตัวเอง
ความสุขที่สุด อาจผ่านเข้ามาเพียงชั่วขณะ และจากไป
ทิ้งไว้เพียงความคาดหวังที่จะมีความสุขแบบนั้นอีกครั้งในวันข้างหน้า
คนเรามักไม่ค่อยเข้าใจว่าอะไรคือความสุขกันแน่
ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจอยู่ในโลกนี้ คงเพียงหวังว่า
วันดีๆที่เคยพบ จะกลับมาใหม่ เหมือนรอคอยฝนยามหน้าร้อน
ไอแดดแรงทำให้เหงื่อท่วมกาย
คำตอบที่ดีที่สุดสำหรับคำถามที่ค้างในหัว
คือ เลิกคาดหวังอะไร จะดีกว่า
เพราะเวลาได้พิสูจน์แล้วว่า การตามหา บางครั้ง
ยากเหลือเกินที่จะพบ เช่นกันกับความรู้สึกดีๆ
ยากเหลือเกินที่จะกลับมาใหม่ในวันต่อๆไป
วันต่อวัน เรามักพบทั้งความสมหวังและผิดหวัง
ยากนักที่จะพบความสมหวังครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่มีทางเลยทีเดียว
แต่อย่างน้อย ถ้าเรารู้ว่าเราต้องการอะไร และทำอะไร
ผลที่ได้รับอาจไม่เท่ากันทุกๆวัน แต่อย่างน้อย ก็เป็นเหมือนน้ำมันที่ราดลงในกองหญ้า
แม้เพียงเล็กน้อย แต่จะสามารถเป็นจุดเริ่มต้นให้เกิดไฟลุกโหมกระหน่ำต่อไปได้
ความคิดคนเราไม่สามารถคงที่ บางครั้ง สิ่งที่แสงดออกมาไม่สามารถระบุแน่ชัดได้
ว่าคือคิดดี หรือไม่ดี แต่อย่างน้อย ถ้ามีรูปแบบที่แน่นอน ในทุกครั้งที่เกิด
ก็จะช่วยให้ความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนและแตกยิบย่อยได้เสมอ ไม่แตกออก
น้ำใจเป็นสิ่งงดงาม ยากที่จะหาสิ่งใดเปรียบเปรย
คนเราควรระลึกเพียงน้ำใจอยู่เสมอๆ
ไม่ว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรง หรือกระทบใจ ถ้าเรามีความระลึกถึงน้ำใจไว้
ความเจ็บปวดที่เกิดจากเรื่องร้ายๆอาจทุเลาเบาบาง
ผมไม่อาจคาดหวัง สิ่งที่ทำ ระลึกเพียงน้ำใจไว้
เป็นไปได้มากว่าพรุ่งนี้ทุกอย่างอาจพังครืน
แต่น้ำใจที่เคยเกิด ย่อมไม่สลายหายไปกับความล่มสลายของจิตใจนั้น
ตราบนานเท่านาน
จำไว้ว่า ... เมื่อทำดีแล้ว ความดีจะยั่งยืนต่อไป
แม้เวลาผ่าน เหตุการณ์เปลี่ยน ชีวิตไม่คงที่เหมือนเดิม
คงไม่สามารถลบสิ่งดีที่เกิดได้หรอก
หวังว่าวันนี้ทุกอย่างคงชัดขึ้นตามเวลาที่เดินไป...
ผมเพียงคิด.. ความเจ็บปวดที่เกิด ... เกิดจากอะไร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น