ชีวิตคว้าจับสิ่งที่อยู่ข้างหน้าในเวลาที่เงียบเหงาที่สุดของเดือนตุลาคม
มันคือห้องขาวสะอาด ที่ไม่มีหน้าต่าง และโต๊ะหนึ่งตัว เก้าอี้นั่งไม่สบาย อีก
หนึ่งตัว
เธอผู้อ่อนล้าจากการทำงานอย่างหนักหน่วง ไม่ได้หลับนอนมาสองคืนติด ตาปรือหัวโยก
กับ สุนัขพันธุ์ฝรั่ง ที่ตัวไม่โตนัก วิ่งร่อนว่อนไปมา กระดิกหาง
ในปากคาบลูกบอลสีแดง และจ้องมองเจ้านายของมัน คือ เธออย่างกระปรี้กระเปร่า
และเธอก็สลบคาโต๊ะทำงาน พร้อมด้วยกลิ่นกาแฟที่ยังไม่ได้จิบ และเสียงเพลงคลาสสิค
ที่เปิดผ่านลำโพงโลจิเทค เพียวไฟ เอนิแวร์ จากเครื่องไอพ่อด นาโน ฟอร์ตเจน
สุนัข ตัวเดิมยังคงสนุกกับการวิ่งไปรอบๆห้อง....
มันหารู้ไม่ว่า สิ่งที่อยู่ข้างหน้ามันคือ คุก...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น