ในคืนที่ฝนตกหนัก ผมขับรถไปเรื่อยๆ กระจกปัดน้ำฝนทำหน้าที่เต็มที่ แต่ไม่พอ
ผมมองทางเห็นเพียงลางๆ ไม่ใช่กระจ่างชัด ด้วยความตกใจ เหมือนเห็นคนเดินตัดหน้า
รถ
ผมเบรคเอี๊ยด ถนนลื่น และเปลี่ยว ใช่ ไม่มีรถวิ่งสวนไปมาเลย แต่... ผมกำลังขับ
ตามไหล่เขา!
รถผมตกเขา ผมจำความรู้สึกตอนที่รถเคลื่อนที่ชนไหล่ทาง และทะลุ พุ่งทะยานลอยได้
แต่ความจำสุดท้ายจริงๆคือ คือหัวผมกระแทกกระจกหน้ารถ และผมก็จำอะไรไม่ได้อีก
เลย
มารู้สึกตัวอีกที ผมกำลังนอนอยู่บนเตียง ในห้องที่สะอาด แสงอาทิตย์ยามเช้า และ
กลิ่นโรงพยาบาล
ผมรอดตายมาได้อย่างไร ผมไม่แน่ใจ แต่ผมยังอยู่ ยังคงมานั่งพิมพ์เรื่องตัวเองได้
อยู่
แต่แปลกที่หลังจากที่ผมหายเจ็บคราวนั้น ผมรู้สึกว่าตัวเองมีคนคอยตามตลอดเวลา
ไม่ว่าจะไปไหน เหมือนมีคนเดินตาม ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตามผม คือคน หรือ ผี กัน
แน่
วันหนึ่ง ผมจึงรวบรวมความกล้า ถามสิ่งที่ตามผมตรงๆ
"คุณเป็นคนหรือเปล่า"
ไม่มีเสียงตอบกลับมา หัวผมหมุนติ้ว เพราะเป็นครั้งแรกที่ผมจ้องหน้า สิ่งที่ตาม
ผมไปไหนต่อไหน
"หรือว่าคุณไม่ใช่คน"
ผมถามอีกคำ แต่คราวนี้ผมไม่กล้าจ้องหน้า ผมก้มต่ำ และผมก็พบว่า คนผู้นี้ไม่มีขา
เขาลอยอยู่!
ผมเหงื่อแตกทันที เนื้อตัวสั่น หัวใจเต้นถี่ ค่อยๆ หันหลังกลับ พยายามเก๊กหน้า
และร่างกายให้ดูปกติ
แต่แล้ว ไม่ทันที่ผมจะก้าวขา ... มือของ บุคคลลึกลับผู้นั้นก็จับที่บ่าของผม
และบีบ!
"ผมคือชีวิตหลังความตายของคุณ ผมมาเตือนคุณว่า คุณกำลังใช้ชีวิตแบบไร้ชีวิต"
ผมไม่เข้าใจ ... แต่ผมบอกเขาไปว่า "นโมตัสสะ...." และเขาก็จากไป
หลังจากนั้น ผมก็เริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเอง ไม่มีขา และผมไม่สามารถเดินได้
กิจกรรมทุกวันที่ผมจะทำ คือการนั่งพิมพ์เรื่อง และเอาไปโพสในอินเตอร์เน็ต
เรื่องมันมีอยู่ว่า ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น